DELÝKANLIYI BOZAN YAZILAR


Çocuktum, bütün sevinçleri, gülüþleri yakalamak benim iþimdi. Ahmet dudaklarýný koluna yapýþtýrýp pýrt ederdi. Gülmekten yýkýlýrdým. Bakkal Kara Þaban’dan yirmi beþ kuruþa beþ tane cam þekeri alýrdým. Aðzýmda yuvarladýkça sarýsý, kýrmýzýsý, pembesi ýþýl ýþýl parlardý. Çocuktum, bütün bulutlar benimdi, bütün kuþlar, bütün yýldýzlar, ay dede bile…
Çocuktum, annem beni deli gibi severdi. Rüzgârdan saçýmýn daðýlmasýna, dudaklarýmda yediklerimden izler kalmasýna bile izin vermezdi. Hemen kucaðýna alýp siliverirdi. Babamýn cüzdaný demet demek para doluydu. Ben istesem dünyadaki bütün balonlarý, bütün oyuncaklarý, bütün bisikletleri hatta koca köyü bile satýn alabilirdi. Çocuktum, yaðmur benim için yaðar, çimenler benim için büyür, kýrlangýçlar ve leylekler benim için her bahar buraya dönerdi. Eriklerin en kocamaný, þeftalilerin en sulusu, kavunun en tatlýsý da benim içindi. Sabahlarý güneþ ben uyanayým diye açardý. Ve Akþam en güzel rüyalarý bana getirmek için çökerdi. Babamýn omuzlarýna çýktýðýmda minareler bile alçakta kalýrdý. Ordan dünyanýn ta öteki ucunu bile görebilirdim.
Çocuktum, çabucak kýrk fýrýn ekmek yemek ve büyümek istiyordum. Kuþlardan daha yükseðe uçmak, atlardan daha hýzlý koþmak, trenlerin karanlýk olunca soluklandýklarý o masal ülkesine gitmek istiyordum. Yanýmda annem babam olmadan ama bir baþýma… Büyükler çünkü hiçbir þeyden korkmazlar. Sülmancýklardan, çýyanlardan, köpeklerden, ayýlardan hatta aslanlardan bile. Çocuktum, büyümeyi çok istersem büyürüm sanýyordum. Oysa elimde deðilmiþ. Meðer çocuklar istemese de büyürmüþ.
Büyüdüm, süt diþlerimi hangi taþýn altýna sakladýðýmý unuttum. Belki de Kara Selman’ýn kiremitlerine attým. Þimdi çocukluðumu hangi aðacýn kovuðuna býraktýðýmý da hatýrlamýyorum. Büyümek bela bir iþmiþ meðer. Ancak iþ iþten geçince öðrendim. Komþulardan biri “burnunu karýþtýrýp durma öyle, ayýp,” dedi. “Sen koca adam oldun artýk.” Arka bahçenin en karalýk yerinde helamýz vardý. “Büyüdün artýk, tuvalete yalnýz gitmeye de korkmazsýn,” dediler. Oysa ben hala korkuyordum. Utandýðýmdan söyleyemedim. Ayakkabýlarým hep küçük geliyordu artýk. Pantolonumun paçalarý kýsa, gömleðimin kollarý da öyle.
Oysa önceleri her þey ne güzeldi. Sen gelip parmaðýný sýrtýma dürtüyordun. Ben þakacýktan çok kýzýyordum. Ve seni kovalamaya baþlýyordum. Al sana baldan tatlý bir kovalamaca. Kaç kez boþta bulunup irkilmiþtim. Kýzmalar, gülmeler, her þey ama her þey oyun gibiydi. Aradan ne kadar zaman geçti? Saymadým ki. Kaç ay acaba, kaç yýl? Çok deðildir, yemin ederim. Önce cam þekerinin rengi soldu, sonra da eski tadý bulamaz oldum. Þekerler mi bozuldu, aðzýmýn tadý mý? Anlayamadým. Yaðmur sularýna girmenin de eski keyfi yoktu. Sokaklar artýk daha dardý. Derenin rengi de eskiden böyle deðildi. Artýk su ýslatýyor, ateþ yakýyordu. Ve trenler eski masal diyarlarýna gitmiyordu. Basmane Garýndan dönüp geri geliyorlarmýþ.
Þimdi bir suçlu bulmalýyýz ikimizde. Önce sen mi deðiþtin? Ben mi? Oyunu kim bozdu? Ben en çok cam þekerlerini severdim. Ve aðzýmda yuvarladýktan sonra çýkarýp bakardým. Parmaklarým yapýþ yapýþ ve þekerim rengârenk... Oysa sen her geçen gün Mesir Macununa benziyorsun. Þifalar, týlsýmlar baharatlardan delibozuk bir harman. Saçýnýn her telinde baþka bir baharat kokusu... Spil’in doruklarýndaki ardýçlarýn yeþili gözlerin. Ne sevmek mümkün seni ne býrakýp gitmek... Damaðýmdan koparsam diþime yapýþýyorsun. Ne çiðnemek mümkün ne de yutmak. Ýlla ki gelmek için geceyi bekliyorsun. Üzerine aspirin koyduðum, raký ve tuzlu su ile gargara yaptýðým, pamukla kolonya bastýðým aðrýsý tutan azý diþim gibisin. Sabahý etmeden çaresini bulamayacaðým sancýmsýn. Kerpeten çekip alýr diþimi. Sancýsýyla beraber kökünden alýp gider. Ama sen aklýmda paslý bir çivi gibi hep çakýlý kalýrsýn.