Yataðýna dönünce tekrar sýkýcý düþünceler zihnine doluþtu:

Sen beþ para etmez, anlamsýz, önemsiz, acý çeken, hasta ve yoksul biçare bir varlýk mýsýn? Bu karanlýk, kasvetli, içini daraltan, sýkýntýlý dünyada yaþamak zorunda mýsýn? Korkularýn var, endiþelerin var, eksiklliklerin var ve de umutsuz ve mutsuzsun. Böylesi bir dünyadan kurtulmanýn yolu yok mu?

Tek çýkar yol olarak ölümü düþündüðün de olmuþtur bazen. Ýyi de nedir ölüm? Bazýlarýna göre dünyadaki tek gerçektir, bazýlarýna göre ise canlý bir maddeden cansýz bir maddeye geçiþtir. Bu kadar basit mi? Evet iþte bu kadar basit. Öyleyse ölüm üzerine uzun uzadýya kafa patlatmak da gereksiz deðil mi?

“Pekiyi, öldükten sonra ne olacaðým, acaba baþka bir dünyaya mý geçiþ yapacaðým, yani böyle baþka bir dünya var mý?” diye de sorabilirsin. Baþka bir dünyanýn olup olmadýðýna dair kesin bir cevap kimse veremez, ama öldükten sonra ne olacaðýn belli: Doðmadan önce ne isen o...

“Nerede, ne zaman ve nasýl bir ölüm?” sorusu, insana korku verir. Bu korkuyu unutmak için akla hayale gelmedik çýlgýnlýklar yapýlabilir, inkar yoluna sapýlabilir ya da düþüncelerden silmek için yorucu bir çaba harcanabilir.

Ölümü bir tarafa býrakýp da yaþamýn ne olduðunu sorgulasak! Evet, yaþam nedir? Yaþam bir kýsýrdöngü olmasýn? Çünkü tatmin edilmeyi bekleyen dürtülerimiz var, arzularýmýz var ve biz bunlarý gidermenin yolunu arayýp buluruz, kendimizi tatmin ederiz, yani doyuma ulaþýrýz. Doyuma ulaþmanýn sonunda bir cansýkýntýsý sarar bizi ve tekrar dürtülerimiz, arzularýmýz için arayýþa geçeriz. Bu bir kýsýrdöngü deðil midir?

Hayat bir film olmasýn! Hayat bir filmse sen bu filmde ne olacaðýna karar verdin mi? Oyuncu mu, seyirci mi yoksa yönetmen mi? Evet karar vermen gerekiyor ama sen “hayat denilen bu film, çile dolu” diyerek isyan ediyorsun. Bir düþünsen, bir düþünsen... Çilelerden yararlanarak da hayatý daha zevkli yani yaþanýr bir hale getirmenin yollarýný bir düþünsen!

Ve bu evden kaçmaya karar verdin. Nereye mi? Fark etmez, neresi olursa.

Gece bitti, sabah oldu. Günlerden Cumartesi, aylardan Kasým'dý. Giyindin, ayaklarýnýn ucuna basarak odandan dýþarý çýktýn, yatak odasýndan horultular geliyordu. Az sonra da sokaktaydýn. Güneþ henüz doðmuþ olmasýna raðmen ýsýtýcýydý. Gökyüzü açýktý, tek bir bulut bile yoktu. Hafif bir rüzgâr yanaklarýný yalýyordu. Sokakta bir yaþlý köpekten baþka canlý yoktu. Yanýndan geçerken bu köpek senin gözlerinin içine bakarak kuyruðunu sallýyordu. Senden yiyecek istiyor. Yok ki veresin!

Caddedesin, az da olsa trafik var; birkaç da insan. Homurdanarak hýzla geçip giden otomobillerin arkalarýndan siyah, gri, beyaz hatta bazýsýndan mavi duman çýkýyor. Arada bir fren sesleri de duymaya baþladýðýnda bir yaya geçidine yaklaþtýðýný anladýn. Az sonra da oradaydýn ve karþýya geçecektin. Butona bastýn, “Lütfen bekleyin lütfen bekleyin “ sesi geldi. Sesi duymasan da bekleyecektin zaten; karþýdaki yayalara kýrmýzý yanan ýþýðý görünce geçmezdin. Sen beklerken iki kiþi daha geldi geçide. Aceleleri olmalý ki senin önüne geçip beklemeye baþladýlar. Karþýda yanan yeþil ýþýðý görüp “Þimdi geçebilirsiniz, þimdi geçebilirsiniz” sözünü de duyunca önündekilerle beraber yürümeye baþladýn. Ýki-üç adým atmýþtýn ki önündekiler aniden durdular; sen de. Acý bir fren sesi tüylerini diken diken etti, önündeki iki kiþiyi bir otomobil sýyýrarak geçti. Çýðlýklara küfür karýþtý ve otomobil kýsa sürede uzaklaþtý. Saða sola bakarak, derin derin nefes alarak yürümeye baþladýnýz ve karþý kaldýrýma ulaþtýnýz.

Caddedeki maðazalarýn hemen hemen tamamý kapalýydý. Gündüz olmasýna raðmen çoðunun aydýnlatma ýþýklarý yanýyordu. Açýk olanlar mekanlar; iþkembe salonu, börekçi, çay ocaðý, kýraathane ve bir de tekel maddeleri satan büfeydi. Kaldýrýmda yürüyen insan sayýsý dakikalar geçtikçe artýyordu.

Ayaklarýn seni mezarlýða götürdü. Babanýn mezarýnýn yanýndasýn. Mezarýn üzerinde otlar bitmiþ, elinle bunlarý okþadýn. Mezarlýkta senden baþka kimse yok. Etrafa bakýndýn, evet yok, kimse yok.

Babanýn mezarý üzerine uzandýn ve:

-Baba, beni yanýna al; n'olursun babacýðým beni yanýna al, dedin.

Aðlamak istiyordun, aðlayamýyordun. Gergindin. Ýçin daralýyor, nefes almada güçlük çekiyordun. Ýsteðini birkaç kere tekrarladýn, gözlerini kapatýp bekledin. Ýþte babanýn hayali belirdi. Ama babanýn suratý asýktý, bugüne kadar babaný sana bu suratla bakarken hiç görmemiþtin. Kýzmýþ olabilir miydi? Neyse ki bu asýk suratlý hali fazla sürmedi, hafifçe gülümsedi, gözlerini kýstý çünkü konuþurken gözleri hep kýsýk olurdu:

-Sevgili kýzým, böyle düþünmen beni üzüyor. Sen daha çok gençsin, önünde yaþaman gereken uzun yýllar var. Evet, hayat bazen fýrtýnalýdýr, bulutludur, yaðmurludur, karanlýktýr. Ama üzülme, hep böyle devam etmez. Bazen de ortalýk aydýnlanýr ve güneþ tatlý yüzünü gösteriverir. Yaþayan her insan aslýnda bir oyun oynuyor. Sen de öyle. Ayrýca hayatýn da bizimkinden farklý, kendine özgü bir oyunu var ve hayat oyununu, oynamasýný bilmeyene oynar. Baþkalarý yüzünden mi kötümser düþüncelere kapýldýn? Bazen hak etmediði halde bazý insanlarý hayatýmýza alýrýz, hak etmediði halde hayatýmýzdan çýkardýklarýmýz da vardýr. Sonuçta insanýz ve hatadan münezzeh deðiliz. Hayatý istersen bir roman olarak düþün ama baþkalarýndan senin hayatýnýn romanýný yazmasýný bekleme; otur kendin yaz. Kimse okumaz diye de tasalanma; çünkü okunup okunmamasý da o kadar önemli deðildir. Ya da istersen hayatý bir tiyatro olarak kabul et ama her insanýn, bu hayat tiyatrosunun son perdesini tek kiþilik bir oyun olarak oynamak zorunda olduðunu da bil. Ölümü sen arayýp bulma, o nasýl olsa bir gün seni bulacak. Hangi þartlar altýnda olursa olsun, hep hayatta kalmak için diren, mücadele et, gerekirse savaþ. Yaþayacaksýn kýzým, yaþayacaksýn. Bana söz ver. Söz mü?

Bu soruya cevap vermedin, kendinde yaþama gücü bulamýyordun ki olumlu bir cevap veresin. Bir müddet sonra baban bir kere daha tekrarladý sorusunu; bu sefer sesi daha sertti:

-Söz mü güzel kýzým, söz mü?

-Tamam söz babacaðým, dedin ve babanýn hayali gözlerinin önünden kaybolup gitti.

Tekrar babamýn hayalini görür müyüm diye bekledin, göremedin. Buraya geldiðinde gözlerinden dökemediðin yaþlar akmaya baþladý; aktý, aktý. Rahatladýn. Mezarýn üzerinden ayaða kalktýn. Güneþ, tependeydi, öðlen olmuþtu. Mezardaki otlarý okþadýn, okþadýn ve oradan ayrýldýn. Birkaç adým attýktan sonra durdun, arkana bakýp babana el salladýn.

(Devam edecek...)