Devedikeni

Anlamaya çalışmak sanırım her şeyin başlangıcı ya da anlamdırmaya.Çok uzak ilişkili içerisinde olan herhangi bir şeyi bile bir noktada bir araya getirip ortaya bir şey çıkarmak.Ve bunun getirdiği kişinin kendine karşı sorumlulukları.Sürekli içinde bir his var neden var olduğunu bilmiyorsun aynı şekilde sebebini de sadece var.Bazen bir şeyler çıkartıyorsun tam oturdu evet bu diyorsun ama sonradan da onunda olmadığını anlıyorsun.Zaman geçiyor farkında bile varmadan.Sonra bir yenisi daha.İnsan olarak var olmanın getirileri.Çok ağır bir yük insan olmak .Bazı insanların taşıyamayacağı kadar ağır.O ara da kalmak var ya en kötüsü olan içindeki seninle çevrenin gördüğü sen arasındaki kararı vermek.Hangisi olmalıyım?İçin kendin olmak için yanıp tutuşurken çok az olup etkisi fazla olan küçük yer bir kafanın içindeki mahvediyor her şeyi kendin olmaktan utandırıyor.Sırf utandığın için kendinle konuşma içerisine bile giremiyorsun.Yabancılaşıyorsun yavaş yavaş ve en sonunda tanımıyorsun bile.Ne kadar acı! Yapmamalı insan bunu kendine yapmamalı.İnsanları anlamak çok zor.Bazıları gerçekten nefret edilesi.Ayrım yapanlar.Sadece kendinin sahip olduğu şeylerle benliğini öne çıkaranlar.İnsan olmanın en önde çıkan özelliği olan vicdanı olmayanlar.Üzülüyorum sadece.Biliyorum üzülmemem gerek bu insanlar için ama bir insanın hayatını böyle yaşamaması gerektiği düşüncesi üzüyor.Ya bende onlardan biri olsaydım da bunu fark bile etmeden yaşasaydım.Üzülmemek elde değil.Bunları düşünürken içimden de "Sen kimsin?" diye bir ses geliyor.Sen kimsin ki bu hükümleri hiç tanımadığın insanlara verebiliyorsun.Ve cevapsız kalıyor soru.Diyecek hiçbir şeyim yok.İnsanları eleştirmek çok kolay.Söz onusu kendi olunca insan bir duraklıyor.Utanmaktan korkuyor kendine karşı.Aşmak lazım bunu.En azından aşmaya çalışmak yoksa düşünemiyorum dönüşebileceğimiz şahsiyetleri.