Ýtiraf etmeliyim ki bu yazýyý yazýp yazmamak konusunda çok kararsýzým. Sakin bir yer bulabilmek için ranzamýn üst katýna çýktým ve yemek saatinin gelmesini bekledim. Bu korkunç olay baþýmdan geçeli neredeyse 1 ay oldu. Ancak hala dayanýlmaz bir kabusun içinde gibiyim. Geceleri baþ gösteren uykusuzluk tüm günümü mekanik bir zombi geçirmeme sebep olurken arkadaþlarýmýn bakýþlarý daha tahammülsüz ve çekingen hale gelmeye baþladý. Sanki herkes sýrf karþýma çýkmamak yolunu deðiþtiriyor. Malum olay sonrasý çýkýlan arkalar ve verilen destek mesajlarý artýk bir çeþit býkkýnlýk halini aldý. En kötüsü ise geceleri gördüðüm düzensiz kabuslar.Çektiðim uykusuzluk illeti yüzünden uyuduðum birkaç saatte bile en az 1 kez tüm yatakhaneyi çýðlýklara boðuyorum. Neler gördüðümü hatýrlayamasam da uyandýðýmda büyük bir dehþet duygusu tüm vücudumu sarmýþ, kalbimse göðsümü delip fýrlayacakmýþçasýna atýyor oluyor. Kimsenin de bu halden memnun olmadýðýnýn farkýndayým. Yaþadýðým olay sonrasý hala biraz tahammülleri kalsa da artýk memnuniyetsizliklerini daha açýk sezebiliyorum. Yakýnda yurt yönetimine þikayette bulunabilirler ve bu benim için hiç de iyi olmaz. Çünkü evime bir daha dönmek istemiyorum. Þu an bu satýrlarý yazmamýn sebebi ise belki bir umut içimdekileri bu beyaz kaðýda dökerek rahatlamak. Evet. Aklýmý yitirmekten korkuyorum.

O gün yaklaþýk 1 ay kadar önce kýþ tatili sebebiyle evime gitmiþtim. Yurttan yaklaþýk 2 haftalýk bir iznim vardý. Bense bu 2 haftayý dolu dolu geçirmeye kararlýydým. Arkadaþlarýmla beraber geçirdiðim 1 haftadan sonra yavaþ yavaþ hevesimi almaya baþlamýþtým. Bugün ise hava gün boyu yaðmurluydu. Bu yüzden hiç dýþarý çýkmamýþtým. Tüm gün evde oyalanacak þeyler buldum. Akþam yemeðinden sonra herkes bir köþeye çekilmiþti. Televizyonda ikinci sýnýf bir aksiyon filmi oynuyordu. Herkes kendi halinde ilgilenecek bir þeyler bulmuþtu. Annem küçük kardeþimle ilgileniyordu. Bense köþede kardeþimin ödevlerine yardým ediyordum. Bir ara odanýn soðuduðunu hissettim.

Odun almak için pencereyi açmýþtým ki evin kapýsý güm güm çalmaya baþladý. Evdeki herkesin irkildiðini hissettim.

Annem "Hayýrdýr Ýnþallah,bu saatte" dedi. Babam yerinden kalkýp kapýya doðru giderken ben ve kardeþim de meraklý adýmlarla babamýn peþine takýldýk. Babam kapýyý açtý. Karþýmýzda sýrýlsýklam bir halde amcam vardý. Suratýnda belirgin bir kaygý ifadesiyle konuþmaya baþladý:

"Abi,sizin kahverengi keçinin doðuracaðý tuttu bu gece. Bir türlü beceremedik. Yaðmur çamur periþan olduk. Bir türlü çýkaramadýk oðlaðý",dedi.

Babam daha aðzýný açamadan kardeþim arkadan heyecanla baðýrdý:
"Amca,Bademçiçeði mi doðuruyor yoksa?"

Bademçiçeði kardeþimin keçisiydi. Dedemin her torununa sürüden bir tane keçi verme gibi bir adeti vardý. Benim de vardý. Doðduðunda küçük kýz kardeþime de vermiþti dedem. Ama kardeþimin keçisi baþkaydý. Benim keçimin adý bile yoktu. Göster deseniz gösteremezdim. Kardeþimse okuldan geldikten sonra günün geri kalanýný hep keçisiyle geçiridi. Annem kýzsa bile evden meyve sebze aþýrýr, koca sürünün içinde kendininkini kayýrýrdý. Daha yeni doðmuþ bir oðlakken sahiplenmiþti. Adýný bademlerin çiçek açma vaktinde doðduðu için Bademçiçeði koymuþtu. Bu kadar heyecan duymasý normal sayýlýrdý.

Babam sert bir bakýþla kardeþimi susturdu. Amcama dönüp sakin bir edayla:
"Tamam bakarýz.Ben üstümü deðiþtirip geliyorum" diyip evin içine doðru yol aldý.
Kardeþim bu sefer sabýrsýzlýkla amcama döndü:
"Amca,Bademçiçeði mi doðuruyor?" dedi umutla. Sonra amcam daha aðzýný açmadan diðer soruyu yapýþtýrdý:
"Bademçiçeðinin oðlaðý ölecek mi?" dedi.
Amcamýn yüzünü anlayýþý bir hal aldý.
"Öleceði falan yok. Birini biz yokken doðurmuþ. Biz diðerini doðurmaya çalýþýrken haber aldýk. Onu da baban kazasýz belasýz doðurtuverir. Eski çoban sonuçta. Bizim acemiliðimize denk geldi,"dedi.
Kardeþim kýsmen yatýþmýþ gibiydi. Ben de o sýrada annemin yanýnda gidip olan bitenleri anlatýp döndüm. Kardeþimin yerinde duramayan bir hali vardý. Bir þey söyleyecekmiþ gibi dudaðýný ýsýrýyordu. Ki tahminim doðru çýktý.
"Amca,ben de gelsem olur mu? dedi ansýzýn.
Amcamýn gülümsemesi çabuk silindi. Gözlerinden bir anlýk bariz bir korkunun geçtiðine yemin bile edebilirim. Ama kendini çabuk toparladý. Ben de bu duruma bir anlam veremedim. Þaþkýn bir halde bir þeyler uydurmak istermiþ gibi göründü.
"Olmaz" dedi. "Gecenin bu vakti bu zamanda dýþarý çocuk mu çýkar?"
Ýçimden bu zamanda ne var demek geçti. Amcam da bu sorumu anlamýþ gibi konuyu deðiþtirdi.
"Bu gece babanla hallederiz. Yarýn sabah da istediðin gibi oðlaðýný seversin. Hem bu havada ayak baðý olursun bize" dedi.
O sýrada babam çýkageldi. Üstünü deðiþtirmiþ yaðmurluðunu giyiyordu. Kardeþimden balkondan çizmelerini getirmesini istedi. Kardeþim son bir defa þans istermiþ gibi babama yapýþtý.
"Baba nolur beni de götür" dedi.
"Hayýr olamz" dedi. Bu soruyu beklemiyordu. Amcamýnkýna benzer bir tedirginliðin onun da gözlerinden geçip gitmesini izledim. Ama yaþadýðý þaþkýnlýðý kardeþimin bu saate dýþarý çýkmak istemesine baðladým. Ýçim anormal bir þeyler olduðunun farkýndaydý ancak elimde biraz sonra baþýmýza gelecek felaketten þüphelenecek hiçbir þey yoktu.
Babam kardeþimi balkona kýþkýþladýktan sonra bana döndü. Omuzlarýmý tutup boy hizama indi:
"Sakýn kardeþini dýþarý salayým deme.Anladýn mý?" diye sordu. Kafa salladým. "Hadi ev sana emanet" dedi. O sýrada kardeþim çizmeleri getirmiþti. Çýkarken amcamla göz göze geldiklerini gördüm. Sonra gözden kayboldular.

Kardeþim ile odaya annemin yanýna geçtik. Ben televizyonun karþýsýna geçerken kardeþim de ödevinin baþýna oturdu. Bugün havada bir hinlik vardý ve bunu yalnýzca ben hissetmiyordum.

Sert bir sarsýlmayla kendime geldiðimde annem beni ölmüþüm de tekrar hayata döndürmek istercesine sallýyordu.
"Uyan" diyordu."Uyan,kalk."
"Noldu"dedim aksi bir þekilde. Yine de annemin bu beklenmedik uyandýrýþýyla birlikte þaþkýndým.
"Kardeþin yok" dedi annem. "Az önce buradaydý.Gitmiþ"
O an kafam yerine gelmeye baþladý. Babam kardeþimi bana emanet etmiþti. Bense uyuya kalmýþtým.
"Ne kadar oldu ben uyuyalý" dedim.
"Daha 5 dakika olmadý. Yeni gözümün önündeydi." Sesi çatallaþmaya baþlamýþtý annemin.
"Koþ hemen babana haber ver. Kestirmeden gitme. Doðruca babanýn yanýna git" diye ekledi.

Üzerimdeki suçluluk duygusuyla birlikte yerimden fýrladým. Kapýdan çýkýnca sert ama ýlýk bir rüzgar yüzüme çarpmýþtý. Hala biraz yaðmur yaðýyordu. Belki de yapraklarda kalan son damlalardý. Ayaðýma ayakkabýlarýmý geçirdim ve doðruldum. Aðýl evimizin bulunduðu küçük tepenin tam karþý hizasýna denk geliyordu. Etrafýndan dolandýðýmýz ve herkesin kullandýðý bir patika yoluyla gidiliyordu. Bunun yanýnda birkaç tane de kestirme vardý. Kýsmen küçük aðaçlarla dolu olduðu için ilerlemesi zordu. Küçükken küçük karargahlar kurup mersin savaþý yaptýðýmýz yerlerdi. Hala yollar hatýrýmda olsa da geceydi ve ben de korkuyordum. Ýçimden kardeþimin o yollarýn birinden gitmemesi için dua ettim.

Patikadan gitmeye karar verdim. Daha uzundu ama taþa takýlýp ayaðýmý kýrsam hiç varamazdým. Koþar adýmlarla yola girdim. Ay bulutlarýn arkasýndaydý. Elimdeki titrek fenerin ýþýðýysa beni yolda tutmaya anca yetiyordu. Daha yolun baþýndaydým. Ayakkabýlarým sýrýlsýklam olmuþtu. Ufacýk ýþýðým rüzgarda sallanan çalýlarý kocaman gölgelere çeviriyordu. Bu durum içimi zaptedilemez bir geriye bakma hissi dolduruyordu. Durmadan arkama bakarak ilerliyordum. Bu durum sonunda yere düþmeme sebep oldu. Yüzüstü düþmem gözüme kadar çamurun girmesine sebep oldu. Bu olay beni daha da panikletti. Koþmaya baþladým delicesine. Yoluma ne çýkacaðýna bakmadan ilerliyordum. Derken olduðum yerde çakýlýp kalmama neden olacak bir çýðlýk duydum. Tüm kaným bir anda buz kesti. Olaðan ýlýk esintinin aksine yukarýlardan soðuk bir yel esti. Ardýndan önceki çýðlýðý bir çýðlýk daha takip etti. Ötelerde bir köpek viyakladý. Çýðlýk demek ne kadar doðru olurdu bilmiyordum. Daha çok yýrtýcý bir kuþun ötüþüne benziyordu. Kulaklarý delmek istercesine. Derken son bir çýðlýk duydum dizlerimin baðýný çözen. Bu çýðlýk öncekilerden farklýydý. Bu çýðlýk kardeþimin çýðlýðýydý.


Baþýmda keskin bir sýzýyla uyandýðýmda vakit ikindine varmýþtý. Neler olduðunu öðrenmek için kalkmaya çabalarken annem geldi. Sorduðum hiçbir soruya cevap vermedi. Getirdiði ilaçlarý içtim ve tekrar uykuya daldým.

Ýleriki günlerde de elle tutulur hiçbir cevap alamadým. Kardeþim yoktu. Gitmiþti. Tüm bu suskunluk onun içindi. Ve benim yüzümden. Herkesin kýzgýn olduðunu hissedebiliyordum. Ailem, akrabalarým, komþularým. Hiçbiri bana tek kelime etmedi.

Tekrar yurda dönmeme 1 gün kala Kadir Abiyi gördüm. Hem komþumuzdu hem de uzaktan akrabaydý. Beni görünce yüzünü kaçýrdý. Adýmlarý sýklaþtýrdý. Peþini býrakmadým. Eskiden Kadir Abiye nazým geçerdi. Israr edersem benimle konuþabilirdi.

"Bunu sana anlattýðýmý kimseye söyleme. Birilerine de anlatmayý düþünme. Bu köyde belli bir yaþtan sonraki herkes bilir bu hikayeyi ama duymak istemezler. Kardeþinin konuþulmamasý da bundan olsa gerek."

Kadir Abiyi ikna etmiþtim.Sessiz bir kuytu köþe ararken kendimizi camide bulmuþtuk. Namaza daha vardý. Yine de ikimizde de bariz bir gerginlik hissedilebiliyordu. Anlatmaya baþladý:

"Biliyor musun, muhtarýn evinin biraz ötesinde bir ev var. Þimdilerde sadece iskeleti kalmýþ, harabe bir ev. Bundan belki 60-70 sene evvel köyün dýþýndan yeni evli bir çift yerleþmiþ oraya. Bizim köylüler de pek misavirperver davranmasa da ses de etmemiþler. Yaþayýp gitmiþler. Derken 2 yýl sonra oðlanýn askerliði çýkmýþ. Mecburen yeni doðmuþ çocuðuyla karýsýný býrakýp askere gitmiþ. Biraz harçlýk býrakýp ayrýlmýþ evden. Gel zaman git zaman yaþayýp gitmiþ kadýnla oðlu. Köylüler de kayýtsýz kalmamýþ bu yalnýz kadýnýn haline. Arka çýkmýþlar, iþlerinde yardýmcý olmuþlar. Ama bir ara ufak bir dedikodu yayýlmýþ ortalýða. Köyün erkeklerinden birinin bu kadýnla görüþtüðü yönünde söylentiler yayýlmýþ. Ýþin aslý gerçek mi deðil mi bilmiyorum ama köyün kadýnlarýnýn hepsi inanmýþlar. Birlikte toplanýp evine gitmiþler .Aðza alýnmayacak laflar etmiþler kadýna. Kocasý gelene kadar ortalýkta gözükmemesini, kocasý geldikten sonra da köyden taþýnýp gitmesini istemiþler. Kadýn bir baþýna çocuðuyla beraber de yapayalnýz kalmýþ. Kocasýnýn býraktýðý harçlýðý da bitmeye yüz tutmuþ. Açlýk çekmeye baþlamýþ. Yine de ne yapýp edip çocuðunu aç býrakmamýþ. Kocasý gelince her þeyin düzeleceðini biliyormuþ. Evdeki erzak iyice suyunu çekmeye baþlayýnca daðlardan ot toplamaya baþlamýþ. Mevsimine göre mersin, yaban çileði gibi meyvelerle idare etmeye çalýþmýþ. Daðlardaki meyveleri çýrpýp topladýðý için de kadýna Çýrpýcý demeye baþlamýþlar. Derken terhis vakti gelmiþ oðlan köye dönmüþ ama daha köyün giriþinde kulaðýna dedikodular çalýnmýþ. Adam da utancýndan evine bile uðramadan çekmiþ gitmiþ. Karýsýna bu haber ulaþtýðýnda da kadýn daðlardan mersin topluyormuþ. Haberi alýnca evine koþmuþ. Birkaç gün kadar köylüler kadýný ortalýkta görmemiþ. Evine gidince çocuðuyla birlikte ölü olarak bulmuþlar. Kadýn evin ortasýnda sallanýyormuþ. Çocuðu da üstü örtülü olarak bulmuþlar. Muhtemelen kendi evladýný boðarak öldürmüþ.

"Sonralarý çok kiþi kadýný kucaðýnda aðlayan bir çocukla daðlarda görmüþ. Mersin çalýlarýnda saklanýrken görenler olmuþ. Kimse daðlarda tek baþýna gezemez olmuþ.Türlü hikayeler çýkmýþ. Ama en inanýlaný da kadýnýn geceleri mersin aðaçlarýndan mersin toplamasý olmuþ. Kimse de sorgulamaya kalkmamýþ. Çünkü hepsi de içten içe olanlarýn sorumlusunun kendileri olduðunu biliyormuþ.