’’Yine yakmýþ yar mektubun ucunu.’’ Þarký Sözü

Daha Ýnternet’in adýnýn duyulmadýðý zamanlardý, mektuplaþma iþi... Sevgililer kimi zaman sabit telefonla ki her evde de bulunmazdý o zaman, kimi zamanda mektuplar yoluyla haberleþirlerdi... Bir ucu hafif yanýk mektuplar ta o zamandan kalma...

Þimdilerde bebeler telefondan mesaj atýp bir kýza ya da bir erkeðe hemen açýlýyor, içlerini dökebiliyorlar... Tabi o döktükleri içlerinde, sonrasý için pislikler varsa o da hiç iyi olmuyor hem kýz hem de erkek açýsýndan...

Yazdýn mektubu da, o kadar özendin, ne de olsa biricik sevgilin, sevdiðin kadýn o. Ýki sayfa üç sayfa döþendin. Tam ucunu yakacakken kaðýt birden tutuþtu, söndüreyim derken, örtüler tutuþtu, ev yanacak neredeyse... Annenden babandan bir ton sopa yemeyi de göze alacaksýn mutlaka...

Þimdilerde mektup da, mektup diye edebi bir türde kalmadý, yok oldu gitti... Postacýlarýn taþýdýðý þeylerin bir çoðu ya kredi kartý ekstresi, ya fatura ya da noterden gelen bir belge ve benzeri dokümanlar... Bazý zaman çek senet protestolarý ki zaten onlarýn ucunun yanmasýna gerek yok, alaný yakan þeyler...

Hayatýmýzda tatlý bir hatýra olarak kalacak ucu yanýk mektuplar. Zamanýnda sevgilisine böyle mektup göndermiþ olanlarda torunlarýna coþku ile anlatacaklar bu durumlarý, tabi torunlarýnda can kulaðý ile dinlemesi lazým dedelerini...

Hadi o þarkýnýn bir iki mýsrasýný da buraya sýkýþtýralým ’’Yine yakmýþ yar mektubun ucunu, askerlikte sevda çekmek zor diyor, yükleyip postanýn bana suçunu hatýrýmý teller ile sor diyor.’’ böyle devam edip gidiyor... Tatlý bir hatýra olarak saklayacaðýz bu mektuplarý, o ucu yanýk sevdalarý...