Sesini içine gömen gölge
Öyle böyle değil,
‘’Dut ağacı Dut verir
Yaprağını kıt verir’’ diyordu inadına
Bilmeyi başarmak ,
Makul tavır/Siyezim
Postmodern şair şüpheciliği…
Şiir öldü,onu biz öldürdük en sonunda
Renkli yeşiller firarda
Plepler,Vasallar,Serfler
Sevgi türdeşlik arzetmez şüphede
Yüzyıllık yanılgı öğretti ki bana;
Şüphe aşk için gerekli ama yeterli değil…!


İkimizde haklı olabiliriz
İkimizde; buyurgan eğilim,
İnadına alıp giden,Yezid fikirli…
Öyle akmıyordu türkü;
‘’Dut ağacı değilem
Yel vurdukça eğilem’’ diyordu ısrarla
Kösnül keder,Kavuzlu buğdayım
Şiire yakışmayan talihsizlik
Her acıya şahit olanım
Çerkez destanlar ve hatta Rönesans
Hayallere inananların şiirde kalma şansı yüksektir
Yüzyıllık tecrübe öğretti ki bana;
Şiir kılık değiştirmiş şuurdur,nesir değil…!


Belki yıkıcı belki de düşündürücü
Ah gizemciler,gezgin çileciler
‘’Kara dut parmak gibi
Kız yüzün Kaymak’’ gibi metaforunda
Kaderine düşmüş mısra/Havranim
Kederinde mutluluk arayan soru
Mutluluk kaç ayar yüreğinde?
Zarif utanma duygusu?
İnsanlar yaşadığı yere, şairler yazdığı şiire benzer diyor ruhum
Sen hiç yıldız sayarken utandın mı?
Felsefik fantezi,rüyaları yiyen içrek cümle
Yüzyıllık yalnızlık öğretti ki bana;
Şiirin rövanşı ile acının rövanşı aynı değil…!
Servet ALKAN