Akþam olur düþer gölgem;
Lambamýn insafýna kalýr,
Vurulmuþ gibi yatar yüzükoyun
odamýn halýsýz zemininde.

Ben kalkarým, o da kalkar.
-Bir de camdan geçen rüzgar;
Elma aðacýnýn gölgesini de getirir
odamýn perdesiz penceresinden

Ýþte böyle akþam vakitlerinde,
Biri köklü biri köksüz,
Ýki gölge buluþtuðunda
-Yüzümü gökten yana çevirir,
güneþin nereye gölge düþürdüðünü düþünürüm.

Bizim gölgeler bulmuþken birbirini;
Köksüzlüðümü bastýrýr gibi ille de
farklý ülkelere bölünürüm.

Rüzgarsýz akþam vakitlerini ise sevmem.
Onlar kokularý taþýmazlar.
Hep olduðumuz yerde kalýrýz.