On bir katlý, her katýnda 4 dairenin olduðu A ve B ismiyle iki bloklu, toplam 88 çekirdek ailenin yaþam sürdüðü sitemizin otoparký dahil, her tarafýnda küçük ceylan yavrularý gibi seken, yeni icat ettikleri oyunlarý oynayan küçük kýzlarýn neþesi tüm dünyayý aydýnlatacak, gökyüzüne attýklarý kahkahalarý buz tutmuþ yürekleri elbet bir gün ýsýtacaktýr…

Kiminin saçlarý örgülü, kiminin tokalý, kiminin rengarenk tokalarla koþuþturduðu parkýn içinde; pembe, beyaz, kýrmýzý, sarý elbiseler içinde karanlýða gömülen, gitgide anlamýný yitiren bu kocamýþ dünyanýn ayakta kalma hevesi oluveriyorlar… Ýp atlarken öylesine yükseðe sýçrýyorlar ki sanki gökte asýlý duran güneþi yere indirecekler… Ýndirdikleri güneþle birazdan yakar top oynayacaklar… Minik ellerinde sýkýca tuttuklarý ipi büyük bir gayretle çevirip duruyorlar. Adeta hayatý döndürüyorlar baþlarýnýn üzerinden… Her zýplamalarý bir umut, bir heves, her sýçrayýþlarý bir hayal, bir bayram, her gülüþleri yýldýzlarý kýskandýrýr cinsten…

Onlar saydýkça dünya kýmýldýyor. Onlar saydýkça ay parlaklýðýný artýrýp yüzünü net bir þekilde gösteriyor. Salýncaklara biniyor küçük kýzlar. O kadar yükseðe çýkýyor ki salýncak bulutlara deðiyor ayaklarýnýn ucu. O kadar sallanýyorlar ki bulutlara deðiyor iþte. Beyaz bulutlar kurdele olup, fiyonk þeklinde yapýþýveriyor siyah, sarý, saçlarýna. Sallanan küçük kýzlar bulutlu saçlarýyla iniyorlar yeniden yeryüzüne. Bir masala yükselip yine yeryüzüne iniveriyorlar. Bazý çocuklar masaldan inmiyor hiç…

Yüzleri bir gülümsüyor, bir asýlýyor sanki salýncakta gökyüzüne çýkýp yeryüzüne inerken… Penceremden heyecanla izliyorum onlarý… Gökyüzünden, içimi hoplatan bir masaldan, yeryüzüne inen küçük kýz çocuklarýný seyrediyorum. El sallýyorum her gidiþlerinde. Tokalar, kýrmýzý, beyaz, siyah ayakkabýlar, güneþ, yýldýzlar, masallar, bulutlar, ip, sek sek, salýncaklar, kahkaha bu deni dünyada en çok kýz çocuklarýna yakýþýyor… Öyle korunmasýz, öyle kýrýlgan, öylesine nazdar, kibar, nazik ve öyle de gözleri yaþlý ki…

Elim pencereden deðse düþüverecekler… Þimdi bu topraklarda, þimdi þiddet denilen lanetin esir aldýðý bu ülkede, þimdi duygularýný kaybetmiþ ve elinde hiçbir halt kalmamýþ toplumda küçücük kýz çocuklarý dövülüyor, çöp tenekelerine atýlýyor… Kapitalizmin vicdansýz mabetlerinde, kirli, öfkeli, acýmasýz ellerinde kapý önlerine bile mendil satmaya gidemiyor üstüne üstlük bir de kovalanýp dayak yiyorlar. Ellerinizi öpeyim, kovalamayýn çocuklarý, vurmayýn þu çocuklara diyor bir anne ama kimse dinlemiyor… Elleri yumruk olmuþ, dillerinde galiz küfürlerle sýkýþtýrabildiklerinin nazik, narin yüzlerine tokatý patlatýyorlar. Ne kadar alýþýldýk geliyor bu olaylar zihin dünyamýza, ne kadar kanýksadýk böylesi lanet olasý görüntüleri deðil mi?

Biz kýz çocuklarýmýzý dev hamburgercilerin, kültür iþgalcilerinin buzdolaplarýnda kilitli kalmasýna rýza göstermemiþ miydik? Müþterilerin huzurunu kaçýrýyor diye soðuk bir ýssýzlýða terk edilmesine çaresizce bakmamýþ mýydýk? Biz kýz çocuklarýmýzý, Antalya’da bir otelde, akýl almaz kýyafetler içinde aðzý salyalý yüzlerce iðrenç tiplerin önünde bir baþtan bir baþa yürütüp durmuþtuk, yarýþma adý altýnda. Ah! Ah ki bizim küçük kýzlarýmýz ne çok ölüyor… Ah! Daha 4 yaþýnda babasý ile uçaklarýn attýðý bombalarý bir oyun sanan Suriye’li Selva’yý Rus kurþunlarýnýn saðanaklarý altýnda terk edenler bizler deðil miyiz?

Lanet olasý, yerin dibine batasý kapitalizmin þehvetli kucaðýna býrakýyoruz kýzlarýmýzýn küçük bedenlerini… Açlýk ve yoksulluk korkusuyla yapýyoruz bunlarý… Küçük kýzlarýný koruyamayan insanlar bir gün biz olacaðýz. Olsun varsýn, nasýlsa 1000 deðil 100 yýllýk tarihimiz var bizim, nasýl olsa savunmalarýmýzý beylik cümlelerle savuþturup olmayan vicdanlarýmýzý rahatlatarak kafamýzý koyar rahat rahat uyuruz hepimiz…