Martılarda gider bir gün
o deniz kokusunu
o insan kokusunu alamadıklarında
ufak bir rızık için
denize dalamadıklarında...



Hayat bu
akıp giderken uzun uzadıya
takılıp kalırım
denizin o saçlarımın rengindeki köpüklerine
mavi sularına beyaz kanatlı martılarına...



Martılarda gider bir gün
gönülleri kırık ruhları yorgun
biraz da insanlara dargın...



Deniz bu unutur mu
kendine yapılan kötülükleri
gelip de kıyısında kusan körkütükleri...



Bir teknenin küpeştesinden
mavi mavi bakmalıydık oysa
denize doyamadan
gitmeyin ne olur martılar gitmeyin
belki düzelir suların rengi
insanların kin dolu kalbi
sizsiz ne dünyanın ne de denizin yok ahengi...