Bugünleri nasýl beklediðimi bilemezsiniz! Günlerin nasýl çýldýrmýþ gibi akýp gittiðini, haftalarýn birbirine ulandýðýný, mevsimlerin þöyle bir görünüp geçtiðini…


Ve benim her akþam korkunç bir yýlgýnlýkla, çaresiz eve nasýl geldiðimi de bilemezsiniz. Zaman ýþýk hýzýyla akýp geçiyor ve onu yavaþlatacak hiçbir güç yok bu dünyada. Bizim çaresizliðimiz de onu büsbütün þýmartýyor, küstahlaþtýrýyor olsa gerek. Yüzümüze bile bakmýyor artýk, baksa da mütemadiyen kýzgýn… Bize günlerin soluk fotoðraflarýný býrakýyor, ýsýrýlýp atýlmýþ meyveler gibi, bir yýðýn yaþanmamýþ, dokunulmamýþ, zarfý açýlmamýþ anlarla baþbaþayýz… Arkasýndan bakýp kalýyoruz yazýk.

Sonra Yakup Kadri gibi sitem ediyoruz:

“Yýllar yârlardan, yârlar yýllardan vefasýz.

Kara baht bir kasýrga gibi.

Bu ne baþ döndürücü iþ?

Geceler günleri, günler geceleri, cefalar cefalarý kolluyor.

Saçlarýmýzda aklar aklarý, alnýmýzda çizgiler çizgileri doðuruyor…”

Geçmeyen bu zamanlarý nasýl sabýrla beklediðimi de bilemezsiniz. Güneþ gökyüzünde bir yere takýlýp kalsýn ve zaman dursun, geçmesin diye paralýyordum kendimi bir zamanlar. Saatler akmasýn, hayat yavaþlasýn diye yalvarýrdým. Çocukluðun sonsuz oyunlarýna daldýðýmýz günlerdeki gibi akþam olmak bilmesin, ayrýlmasak diye iç geçirip hüzünlendiðim gözyaþartan vedalaþmalar… Ve biz, bu güzel þehrin her yerini karýþ karýþ gezelim, bir mahalleden ötekine bakalým, bir muhabbetten baþka bir muhabbete geçelim… Ýnsanlar, mekânlar, olaylar çoðalsýn günün içinde diye her çýlgýnlýðý yaptýðýmýz o güzel hatýra dolu günler… Uç ucuna ekleyelim yaþantýlarý, çoðaltalým. Dakikalarý elimizde tutmadan býrakmayalým. Avuçlarýmýza alalým, evirip çevirelim, gözeneklerine bakalým, koklayalým, tadýna varalým. Anlar çoðalsýn, çoðalsýn, geniþlesin etrafýmýzda bir okyanus gibi zaman. Lezzetini dudaklarýmýzda, damaðýmýzda hissedip salýverelim sonra… Biz gerçekten güzel günler yaþadýk. Yaþadýk ve zamanýn tadýna vardýk. Bir sürü ölümsüz hatýramýz, zevalin önünden kaçýrýlmýþ bir kucak dolusu mutlu günlerimiz var… “Çok þükür kavuþtum, çok þükür sevdi” demiþtim. Demiþtim iþte… Ama yine dünüm, bugüne benzedi. Nazar mý deðiyor bize?

Evet, þimdi can sýkýntýsýný nasýl özlediðimi de bilmiyorsunuz siz. Ilýk bahar günlerinde sýrtýný duvara yaslamýþ güneþlenen, sigara üstüne sigara içerken ellerindeki çubukla da habire topraðý eþeleyen ihtiyarlar gibi vaktin geçmediðinden yakýnmak isterdim. Onlar gibi kaygýsýz ve yavaþ… Ah oturup bir þeyler okuyayým, yazayým diyorum olmuyor… Dýþarý çýkýp dolaþayým, biriyle dertleþeyim, dolanýp yine masama geleyim diyorum olmuyor… Tatlý hatýralarýmýzý, zihnimin içinden geçirdiðim ve donup kaldýðým zamanlar yerinde saysýn ama ben hissetmeyeyim diyorum o da olmuyor… Acaba bir gece yarýsý baþýmý yastýða koyduðumda bir selamýyla beni þaþýrtýr mý diye çaresiz bekliyorum. Böyle uzun ümitli günler biriktiriyorum iþte… Gün boyu yaptýðým iþler, gördüðüm insanlar, gezdiðim mekânlar birbirine karýþýyor artýk. Ne diyeyim, Allah bu ömrü tez vakit alýp sana versin. Sen yaþa bari. Her saatini ona ayarlamýþ kurulu bir saat gibi ömrüm ne yapayým. Ýnsan bu yokluða da alýþýrmýþ diyorlar. Fakat biliyorum ki yarýn da güneþ yerinde sayacak. Saatler yine kýpýrdamayacak. Yine akþam olmayacak. Gece geçmek bilmeyecek. Hatýralarýnýz bir film þeridi gibi beyninizin içinden hýzlýca geçecek, kim bilir belki de isyan edeceksiniz.. Diliniz kendinizle konuþmaktan külçe gibi aðzýnýzda kalacak. Konuþurken kýzgýnlýktan kelimeleriniz birbirine dolaþacak. Sonra sükût içinde çaresiz yine beklemeye devam edeceksiniz. Evet, þükür vakit geçmiyor… Sevgiliden haber almanýn uysal saadetiyle Allah’ýn her akþam ve sabahýný bir asker gibi beklemek bu zamanda kimseye nasip olmuyor herhalde.