durmaksýzýn yýrtýp sislerimi
bir þiire yattým son dizesinde...
(krizantem giyindim)

sesinle çiziktirdim ilk harfini
elini resimledim ilk hecesine
(kokuna fesleðen iliþtirdim...)

durup dururken
ilk sözcük ihanet etti imgelerime
(sen
seviþmeye gittin...)

nehrin tam ortasýna düþtü kirpiðim
ölü gözlü balýklar yapýþtýrdý göz kapaklarýna
aynasýný sürmeledi sularýn,
içmedin! ..

oysa aþktý,
temmuzdu biraz yaþamak istediðim
þimdi ise,
aðustosa kaldý seninle beraber
kýrmýzý erikleri toplama hevesim...

denizi kumlar çaldý,
ilk sözcüðü gece;
(seni sevmiþtim! ..)

hüzün ve keder mimledim
son sözcüðüne þiirin...
yani
ölümden baktým krizantem zamana
görmedin!

iplere asýlan çamaþýrlar gibi
takýlýp kaldým son harfine son þiirin...
kurudu sýcaklýðým
(deðmedin! ..)
rüzgar emdi nemimi, kattý denizlere
martýlar yükledi acýmý
uzaklara giden gemilere...
(bekledim, gelmedin! ..)

derdim,
derdin deðilmiþ meðer! ..
bu yüzden tamamlanmadý
seninle baþladýðým þiir...
küsüp gitti
aþk arakladýðým imgelerim...

duydum ki göçü baþlamýþ balýklarýn
sakýn dalma sulara!
bir daha gelmez artýk
sevda açan
krizantem mevsim...