Sonbaharýn da bir “bahar” olduðunu yeniden fark ediyorum. Týpký bir baharýn merkezinden geçer gibi… Engin vadilerden gün ýþýklarýna kavuþmuþ, her yaný buram buram toprak kokan ormanda bir kez daha yürüdüm sensiz…

Ýstanbul’un tepelerini, cüce daðlarýný, ormanlarýný gezerken gördüm ki bütün bir varlýk yakýn zamanda deðiþerek, renkten renge girecek. Kimi fýsýltýyla, kimi sesini karþý tepelerde çýnlatarak o ezeli deðiþim þarkýsýný söyleyecek…

Seninle baþbaþa kaldýðýmýz, muhabbet ettiðimiz, orman da bugün turuncular beliriyor, kýyýsýndan uçuk bir sarý yukarýlara doðru göz kamaþtýrýyor Leylim… Derinlere ilerledikçe tüm yamaçlar kýzýla çalýyor artýk. Toprak ve aðaçlar; turuncu, yeþil, mor, kahverengi, sarý renklere bürünerek gök mavisinin içine doðru karýþýp gidiyor… Evet, sonbahar da bir baharmýþ Leylim, senin en sevdiðin mevsim, ilkbaharýn ikincisi bugün hüznümü ve sana olan sitemimi bir kez daha kabartýyor…

Biliyor musun?
Ormanýn içinde ki büfe hâlâ duruyor. Sýkýþtýðýnda hýzlý adýmlarla gittiðin tuvalet de yerinde duruyor.. Nasýl da efeler gibi sallanarak gitmiþtin öyle hatýrladýkça gülmeden edemiyorum… Ýþte bugün o tatlý hatýralarý canlandýrmaya geldim bu ormana. Ama sen olmayýnca gerçekten kendimi yarým ve eksik hissediyormuþum bunu bir kez daha anladým. Bu yüzden garip bir alýþkanlýkla, bir gün bu gezdiðimiz ve hatýralarýmýzýn olduðu her þey yok olacak gibi, bir daha hiç görmeyecekmiþim gibi geliyor… Hani vitesli arabayla kendini test ettiðin (aslýnda beni test etmiþtin biliyorum!) yolun, aþaðýsýnda ki mavi-yeþil göl var ya -sen orayý görmemiþtin- rengi gözlerinin rengine bürünmüþ iyice. Yüzümüze oynaþarak esen rüzgâr, aniden yaðan yaz yaðmuru, üstümüzden cývýldaþarak geçen kuþlar da suskun ve hüzünlü… Ben þimdi evinin bir odasýnda uyuyamadýðýn zamanlarda hatýralara iç çektiðin her nefesi þimdi burada dinliyorum. Yüreðime attýðýn imzayý; “seviyorum seni” dediðin sayýlý tüm sözleri ormanýn içinden, gökyüzündeki bulutlara karýþsýnlar diye haykýrýyorum.

“Yine geliriz” buraya demiþtin, bir daha gelebileceðimiz ihtimalini hiç düþünmeden… Ama düþünmemek, mukadder olaný deðiþtirmiyormuþ demek ki. Bir akþam karanlýðýnda yýkmaya çalýþtýðýn yüreði, üfleyerek söndürmeye çalýþtýðýn narý da saymýyorum. Fakat ne yaparsan yap, nasýl kaçarsan kaç, hangi bahaneleri uydurursan uydur, ben seni gülümseyen yüzünle hatýrlayacaðým Leylim…

Bu dünyada hiç kimse senin kadar güzel gülümseyemez. Hiç kimsenin gözlerinde senin ki kadar berrak bir ýþýltý yok… Hiç kimse senin gibi taþý gediðine koyamaz. Hatta bana laf da sokamaz… Sensiz buralar da kurmaya çalýþtýðým cümleler yerini bulmuyor belki. Ama içimden geçtiði gibi yazýyorum. Gönlümden geçtiði gibi yani. Biliyorsun her seferinde bir çocuk gibi hayretle gözlerine bakmaktan kendimi hayalindeki bakýþtan yine alamýyorum. Sen bende sonsuz bir hayretsin Leylim, daima çoðalan sonsuz bir hayret… Bu tarifsiz yerler, tarifsiz mekânlar ve Allah’ýn yüksek sanatý olan aziz doðasý kadar yakýnýmdasýn þuan. Ama ne zor çekip gittiðine inanmak… gidip de hangi bilinmezde yürüyeceksin bilmiyorum… kim seni belinden düþmeyesin diye saracak kollarýyla? Kim sana tüm hücreleriyle gülümseyecek ve kim sana gerçek sevgi sözcüklerini gelip kulaðýna fýsýldayacak, onu da bilmiyorum… Bilmek imkânsýz evet sen de gidince tamamen imkânsýz kaldý Leylim.. Senin sýrrýný, ruhunu asla çözemeyeceðim, kimse de seni çözemeyecek. Bunun birçok sebebi var. O sebepleri de konuþamadýk bir türlü. Yapamadýðýmýz, konuþamadýðýmýz yapacaðýmýz ne çok þey vardý oysa…

Bana öyle geliyor ki, bu kent, üstünde bir zaman mutlu mesut gezen tüm sevgililerin -birbirinden ayrýlmamasý için- her hatýranýn ayrýntýsýna kadar görülmesini saðlýyor. Týpký bir sinema filmi gibi… Bu satýrlarý soðumuþ ormanýn içinden seni hayal ederek yazýyorum. Hatta bastýðýn bir dalý avucumun içine alýp yüreðinin sesini dinliyorum… Seninle burada yaþayan herþeyi diriltebiliyorum. Kaplumbaðalarý, su kuþlarýný, sokak kedilerini, serçeleri ve binbir çeþit esatirle hakkýnda, geçen güzel zamanlarýmýz hakkýnda sohbetler ediyorum. Renksiz yerlere senle birlikte renk ekliyorum. Eksik dillere senle birlikte dil ekliyorum. Sesleri çoðaltýyorum… Öylesine yalýn, öylesine doðal, öylesine yürekten yapýyorum ki görsen sen de inanamazsýn bu halime Leylim..

Peki, sen ne yapýyorsun?

Bu suskunluðun, bu küsmelerin, bu gururun bir sanatçý yüreði taþýdýðýn için mi acaba? Yani, benzersiz, üstün ve bir o kadar doðal, çok mütevazý bir sanatçý yüreði taþýdýðýna yemin edebilirim ama gerçekten seni bazen hiç mi hiç anlayamýyorum… Leylim, ben sende eriyip sýnýrlarýný artýk kaybetmiþ bir yerliyim. Sen benim anlamamsýn anlamýyorsun… Sen benim sanatýmsýn görmüyorsun. Hayatýný uðruna feda etmiþ bir yüreðe susmuþluðun, küsmüþlüðünü gerçekten tartamýyorum.
Ah Leylim diyorum!
Ah güzel, tatlý, þirin, biricik Leylim…
Bu senin sonbaharýn uzun lafýn kýsasý böyle delirmiþ gibi güzel iþte þimdi her yer.
Ne diyeyim ki sana ben?
Ýstersen yüz yýl konuþma! Ýstersen bir selam da verme.
Ben senin sevginin ve muhabbetinin sýcaklýðýný dünyanýn hiç bir servetine deðiþtiremem.
Bu yüzden seni hep sahici gülüþlerinle, tatlý nazlarýnla hatýrlayacaðým.
Zira sensizliðe alýþmak çok zor!
Gözlerimin önünde olduðun halde sana dokunamamak yýkýcý.
Bu yüzden bu þehirde hatýramýz olan hiçbir yere sensiz cesaret edip bir daha gidemeyeceðim Leylim…
Bu zulmü bitirmeni dilerim…
Hoþça kal.