Yýllar ilk baþta saçlara dokunur; narince tek bir teli seçip, beyaza boyar itinayla. Ýlk farkettiðinizde o ýþýltýya kanýnýz kaynar, hayatýnýza bir orijinallik katar ne de olsa. Genceciksinizdir zaten, asýl renginin arasýnda kaybolur gider.

Aradan geçen zaman içinde gümüþ tel kendine yeni arkadaþlar edinir kah þakaklarýnýzda kah dipköþelerde birbirleriyle buluþup kaynaþmaya baþlar. Nasýl da gruplaþýrlar kendi aralarýnda.

Aynaya baktýðýnýzda çoraptaki kaçýk gibi rahatsýzlýk verirse ilk boya maceranýz da baþlamýþ demektir. Bazýlarý yaþýn ilerleyiþini içine sindirememekten bazýlarý estetik görünüþ adýna dip boya aktivitesini planlý faaliyetlerinin arasýna alýverir.

Bu arada kendiyle barýþýk olanlar; boyanýn cilde zarar verdiðini düþünenler geçen zamanýn armaðaný kökten gelen bu deðiþimi "aldým, kabul ettim" derler sessizce. Dýþtan gelen tepkileri umursamazlar. Saç beyazken de bakýmlý, modern, hoþ görünebilir insan. Ýklimi hep baharda sabitlemek gibi karda kýþta tutmak da kiþisel bir tercihtir. Sonuçta, herkes kendi hayatýný yaþamaya gelmedi mi bu dünyaya?

Dýþtan nasýl göründüðümüz mü içten nasýl hissettiðimiz mi önemli? Bu soruya verdiðimiz cevap hayata bakýþ açýmýzýn ta kendisidir. Býrakalým herkesi kendi hür iradesine; "gür, seyrek, ak, kara, sarý, kýzýl, pembe" kime ne? Gençlik tamamen ruh meselesidir.