AZURÝT YOLU

Güneþ öðle vaktini geçmiþti. Hava kapalý, yaðmur bulutlarý tehditkar bir þekilde üzerimizde dolanýp duruyordu. Sararmýþ yapraklar hafif esen rüzgarla süzülerek konuyordu adýmlarýmýzýn önüne. Baþlarýmýz bazen dikleþiyor, çoðunlukla ileride bir noktada takýlýp kalýyor, arada bir de yere dönüyor düþen yapraklarý takip ediyordu. Yola çýkalý uzun zaman olmuþtu, yarýsýndan fazlasý alýnmýþtý yolun. Artýk yorgunluk hissedilir olmuþ, adýmlarýmýz yavaþlamýþtý. Uzaktan Suyla’nýn bize doðru yaklaþmakta olduðunu hissediyordum. Yüreðim heyecanla çýrpýnýrken, onu sarmalayan korkuyla yerinden çýkmasýn diye tutuluyordu.

Birlikte yürümüyorduk artýk, peþi sýra sürükleniyordum sadece. Uymuyordu adýmlarým onunkine, çekiþtiriyordu. Yol çoraklaþmýþtý. Sert dikenlerle, çalý çýrpýyla kaplanmýþtý her yanýmýz. Takýlýp sendeliyor, oraya buraya çarpýyordum, her yaným yara bere içindeydi. Dönüp arkasýna bakmýyordu. Aramýzdaki ip hep gergin bazen hýzlanýp ipi gevþetmeye çalýþýyordum ama o da hýzlanýyor ipi geriyordu. Uzunca, bir kol mesafesi kadar mesafe sabit bir þekilde korunuyordu aramýzda. Uzansam dokunamýyorum, koþsam yetiþemiyorum. Suyla’yý bekliyordum, silüetini seçebiliyorum çok uzaklarda. Yerde güzel taþlar vardý, yolun yarýsýndan sonra ancak farketmiþtim onlarý. Toplamaya baþladým. Yeþim, akik, prit, yakut, zebercet, zümrüt, yýldýz, oltu, amber, lal, sedef, lapis, mercan ve hatta azurit taþý bile bulmuþtum. O neden yaptýðýmý anlamýyordu. Merak da etmiyor, kendince saçmalamam da bir sakýnca görmüyordu. Baþlangýçta anlatmayý denemiþtim ama artýk sadece kendim için topluyordum taþlarý. Yol boyunca ihtiyacým olacaklarý farkedecek çok zamaným olmuþtu. Nihayet kendi ihtiyaçlarýmýn peþine düþmüþ, taþlarý tek tek toplamaya baþlayabilmiþtim. Keþke birlikte toplasaydýk. Ama onun ihtiyacý olan her þey kendisinde mevcuttu. Arada bir dönüp geriye baktýðýnda da bundan emin oluyordu. Ýhtiyacý olan her þeyin kendinde olduðunu anlamak için bana göz ucuyla bakmasý, ne kadar beceriksiz olduðumu hatýrlatmasý, istediði öfkeyi yüzümde görmesi yeterliydi. Galiba onun ihtiyaç duyduðu tek þey buydu varlýðýna tanýk olarak seçtiðinin öfkesi. Benden de bunu kolaylýkla elde edebiliyordu. Arkasýnda bir kol boyu mesafeden onu takip etmemi istemesinin tek nedeni buydu.

Suyla hala çok uzaktaydý, ama varlýðýný olduðundan daha yakýn hissediyordum. Taþlarý cebimde oðuþturuyor, Suyla’ya ulaþmanýn korku ve umuduyla yol alýyordum. Ayaklarým can çekiþen bir ölü gibi duraðan bir hýzla diðerinin önüne düþüyordu. Yetiþmeye çalýþmak istediðimden emin deðildim. Dönüp beni öfkelendirme çabalarýna öfkeyle karþýlýk vermek de içimden gelmiyordu. Suyla da tam karþýmýzda deðildi sanki. Onu önümdeki adamýn önünde deðil biraz solunda görüyordum. Takip etmek istediðimin ne olduðunu sorgulamam gerekiyordu. Önümdekinin peþi sýra sürüklenmekten bitkin düþmüþtüm. Yaralýydým. Hatta aç ve susuz. Önümdekine aç olduðumu, söyledim. Susadým da, dedim. Umursamadý. Açlýk da susuzluk da bana ait hislerdi. Benim aç ya da susuz olmamýn onunla ne ilgisi olabilirdi. Yoruldum da dedim. Hiç oralý olmadý.

- Beni duyuyor musun? dedim.
- Duyuyorsam ne olmuþ, dedi.
- Hiiiç, hiç dedim. Ne olabilir ki! Duy istiyorum, dedim
- Benim buna vaktim yok, dedi. Biliyorsun çok iþim var benim.
- Biliyorum, yanýna gelsem beraber yapsak! dedim.
- Sen kafaný yorma bunlara, ben senin yapabileceklerini senin yapacaðýn zamanýn onda birinde yaparým zaten. Mesele o deðil… dedi.

Yapabileceklerim vardý, yanýnda yürümek istiyordum. Adýmlarýmý hýzlandýrdým, yetiþmek istedim. Ýp gevþedi tam yanýna gelmiþtim ki arkasýna döndü hýzla var gücüyle itti beni. Düþtüm. Kalkmamý beklemedi, ipi çekti sadece. Kalktým. Yürüdüm. Suyla’yý aradý gözlerim. Suyla iyice sola kaymýþtý artýk önüme deðil soluma dönerek arýyordum onu. Suyla giderek netleþiyordu. Hava da açmýþtý. Cebimdeki taþlarý birbirine sürte sürte parlatmýþ, keskin kenarlar oluþturmuþtum. Suyla’yý birden yanýmda buldum.

- Yapman gerekeni biliyorsun, dedi bana.
- Ne ? Ne yapmam gerek?
- Kes þu ipi artýk!

Önce yeþim taþýyla baþladým ipi kesmeye, zebercet iþe yaramadý pek. Yýldýz taþý ile sabýrla çalýþtým ip üstünde. Arada bir dönüp bana boþ boþ bakýyor nafile çabalarýmla alaycý alaycý eðleniyordu. Turkuaz, kuvars ve oltu ile uzun uzun aþýndýrdým ipi. Sonunda yaþam taþý ile son darbeyi vurdum. Ýp koptu. Önümdeki gevþeyen ipin yere düþüþünü farketmedi. Suyla sol yanýmdaydý, onu takip etmem için baþýyla iþaret etti. Yaþam taþý avuçlarýmdaydý. Önümdekine sevgiyle son bir kez baktým. Ona veda etme zamaný gelmiþti. O ipin kopuþundan habersiz ilerliyor, ben solumdaki Suyla’yý takip ederek yeni bir yolda yürüyordum. Yol güneþli, ýþýl ýþýldý. Bir süre sonra çorak arazi yeþillendi. Çayýr çimen oldu etrafýmýz. Rengarenk çiçekler ve kuþlar yol açýyordu önümde. Suyla önümde durdu. Elini cebime attý Azurit taþýný çýkardý. Avcumdaki yaþam taþýnýn yanýna azurit taþýný da koydu.

Ben önünde, uzaklarda olacaðým, yolu kendin bulmalýsýn...