KALPLERÝMÝZDE MERHAMET ÇÝÇEKLERÝ CANLI KALSIN
Merhamet; insanoðlunun huzur, mutluluk ve yapmýþ olduðu iyilikleri gönül
bahçesine aþýladýðý çiçeklerden meydana gelen duygu yoðunluðundan
ibarettir.
Kalpler merhametten yoksun kaldýðý anda, mýsralara söz olan taþýn
yerini alacaðý bir an olsun unutulmamalýdýr.
Bu da insanoðlunun yaþamýnýn verimsiz çorak bir tarla halini
alacaðýnýn önemli bir göstergesidir.
Yaþamýmýzýn bahsettiðim kuraklýða dönüþmemesi için gönüllerimizin
merhamet duygusundan mahrum kalmasýna müsaade edilmemelidir.
Burada üzerimize büyük önem arz eden görevler düþmektedir.
Yerine getirmemiz icap eden sorumluluklarýmýzdan kaçmamýz, üzerinde
yaþadýðýmýz dünyayý alt üst edeceðimiz anlamýna gelir. Kalplerimizi susuz, çiçeksiz býrakýrsak bizim dikkate alýnmasýný
istediðimiz fikirlerimizin de hiçbir manasý olmayacaktýr.
Sözü geçen merhamet duygusuna baþta çocuklarýmýzýn ihtiyacý olduðu,
onlarýn sevgisizliðe mahkum edilmemesi gerektiði, akýllarýmýzýn baþ
köþesinde bulundurulmalýdýr.
Çocuklarýmýzý bu duyguya hasret býrakýrsak; bilmeliyiz ki onlarýn
hayatlarýnda bir deprem etkisi yaratýr, kurmuþ olduklarý küçücük
dünyalarýný tamiri imkansýz bir enkaz haline getiririz.
Hayatýmýzýn en önemli yerini alan çiçeklerimizi, cehaletin
kucaðýna hiç düþünmeden býrakmýþ oluruz.
Sadece insanlar deðil; elbette merhamet gösterilmesi gereken diðer
canlýlar da merhamete muhtaçtýr.
Denizleri kirleterek üzerinde yaþayan canlýlarýn hayatlarýna kast
etmiþ olur, onlara da en büyük acýmasýzlýðý yapmýþ oluruz.
Ormanlarýn yakýlmasýný seyrederek oralarý kendilerine yuva edinen
kuþlarýmýzýn da ahýný alacaðýmýz, göz ardý edilmemesi gereken bir
gerçektir.
Yemyeþil aðaçlarýmýzýn zarara uðradýklarýný görüp yanan yahut
kesilenlerin yerine yenilerini dikmek de vazife edinilmelidir.
Bize biz olduðumuzu gösteren merhamet duygumuzu kaybedersek
hayatýmýzda yer bulmasýný beklediðimiz güzelliklerle buluþmamýz
imkansýz bir hal alacaktýr.
Bunlarýn olmamasý için de gönül bahçelerimize aþýladýðýmýz
merhamet çiçeklerinin kuruyup yok olmasýna izin verilmemelidir. Bizler buna izin verirsek hayatýmýzýn en büyük yanlýþlarýndan bir
tanesini yapmýþ olur, kendimize olan saygýmýza da son veririz.
Nasýl dua ederken rabbimize yalvarýyoruz : ‘’Bizden merhametini esirgeme
ya Rabbim!’’ diye bizim de baþta insanlar olmak üzere diðer canlýlara da
merhamet göstermemiz icap etmektedir.
Kendi yapmadýðýmýz bir þeyi, ne yaratandan ne de onun yarattýðý
insanlardan beklemeye hakkýmýz vardýr.
Onun için diyorum ki gönül bahçelerinize aþýladýðýnýz merhamet
çiçeklerinin susuz kalmasýna engel olun, bir yaprak gibi kurumaya terk
etmeyin.
Hayatýmýzý anlamlandýran bu, güzel çiçeklerin kurumasýna izin
verdiðimiz takdirde dünyamýzýn güneþe hasret kalacaðý aþikar.
Üzerimize düþen vazifeleri yapmamamýz kendimize verdiðimiz en büyük
ceza olacaktýr.
Bu cezaya maruz kalmamak için hayatýmýzda büyük manasý olan merhamet
duygusuna kalbimizin kapýlarýný kapatmayalým.
Bu duygu gönüllerimizde bir çiçek misali canlý kalmazsa kin,
nefret, hýyanet yüreklerimizi istila edecek; hayatýmýza anlam veren
sevginin yerini alacaktýr.