Köleci sisteme girildiðinde kiþiler özel mülkte çalýþtýrmak için artýk esir alýnýyordular. Rab Bel El buna "esirlerinizi öldürmeyin. Onlara merhamet edin. Bu sizin için daha iyidir" diyordu. Kadýn, kýz, çocuk genç demeden kiþilere malýyla, mülküyle el konulup, ganimet ediliyordular. Kiþiler de mal mülk sayýlýyordu. Artýk ittifakýn insaný gitmiþ, yerine mülkün ve mülk sahibinin kulu kölesi gelmiþti.

Böylece insanýn esir edilip mallarýnýn müsadere edebilmesine El tarafýndan izin ve meþruiyet veriliyordu. Gerek ön ittifaklar dediðimiz ilahi ittifaklar ve gerekse köleci ittifaklar dediðimiz El ittifaklarý içindeki totem sosyolojiði kolektif hafýza içinde kimi gruplarda totem dönemden kalma bir ölü yiyeceði ritüeli devam ediyordu.

Fakat ölü yiyeceðinin üretici ve barbarlar giriþmeli günceldeki verilme þartlarý ortada kalkmýþtý. Tarihin sisler bulvarý içinde kalmýþtý. Bu nedenle ilah ittifaklý þartlar içinde totem geleneðe baðlýlýk ve totem geçmiþi unutmama adýna ve köleci þartlar içinde ölenin günahýna kefaret edilen güncel yorumlamalarýna göre anlam deðiþmesine uðrayan ölü yiyeceði verme iþinin ilk tarihsel nedeni bilinmiyordu.

Köleci sistem, rýzký verilen! Mal sahibi ile maldan yoksun çok geniþ yýðýnlar olan kölelerin olduðu sýnýflý bir El mana sistemiydi. Baþka El topraklarýnýn, baþka El adamlarýnýn köle edilip, mal ve mülkün ganimet edilmesini öngörüyordu.

Mal sahipleri malýný mülkünü türlü biçimde koruma yollarý icat ediyordu. Malý mülkü korumanýn bir yolu da ölümü kullanýp, “ölümden sonra dirilip” El 'in mülk sahibine meþru kýldýðý mala, tasallut edenin “hesaba çekilmesi” söylemi kurnazlýktý. Kendisi kolektif kaynaklara el korken hesap musap yoktu. Yok sayýlýyordu.

Ýþte anlamý sisler bulvarý içinde kalan ölü yiyeceði güncel söylemle “ölünün dirilip yiyeceði bir yiyecek anlatýsýna dönüþmekle; ölüm ve hesaba çekilme varsýlýn malýný böylesine koruyan bir þiddetin söylemiyle pekiþtirilmiþtir.

Oysa köleci döneme kadar ne hesaba çekilme fikri, ne ölümden sonra dirilme bilinci vardý. Sadece totem dönem öncesinin groteskti animizdi mana anlamasý totemdi alan içinde de sürmekle herkesle ortaklaþan bir "totemdi mana" görüþüne dönüþmüþtü. Totemi mana da canlýcýlýk (anim isme) üzerineydi.

Canlýcýlýða göre ölümlerle bizim anladýðýmýz gibi ölüp astral seyahat çýkan giden bir can ölümü yoktu. Ölüm sadece bir don deðiþtirme iþiydi (görünüþ deðiþtirme iþiydi). Canlýcýlýk anlayýþýnda ölüm sýrasýnda kiþi kayaya, aðaca, bir hayvana, daða, o anda doðan bir çocuðun vs.nin kalýbý içine girmesiyle ölen kiþi kalýbýný deðiþip dönüþmekle; bir biçim bir görünüþ þekillenmesi içine giriyordu.

Bu ölüm asla bizim bilip anladýðýmýz ölüm deðildi. Ama bizim anladýðýmýz anlamdaki ölüm süreci içine gelecek olan yol adýmlarýnýn baþlangýcýydý. Köleci sisteme kadar ölüp de dirilmekle hesaba çekilecek olmayý ifade eden böyle bir ölüm þekli bize anlatýlmaz.

Köleci sisteme kadar olan ölü yiyeceði tanýmlamasý, köleci sistemdeki ölüm yiyeceði tanýmlamasýndan ayrý tutulup kategorize edilmeden; toptan bir mantýkla köleci sistemdeki “MISIRLILAR ÖLÜMDEN SONRA ÖLÜ YESÝN DÝYE MEZARA YÝYECEK BIRAKIRLARDI” tanýmlamasýný baþlangýca kadar ifade etmek bir karmaþýklýktý.

Bu nedenle bir totem kiþiye göre totem ve totem konuþmasý olarak belirtilen söz pekâlâ kalýp deðiþtirmiþ atalar ve atalarýn sözü olabilirdi. Ölüm bir kalýp deðiþtirme seremonisiydi. Bir kalýp (avatar) deðiþmesi olarak anlaþýlan ölümler; “geçiþen can, geçiþen nefes” olmasý nedenle, çevre ve hayat ölen deðil; aksine çevre ve hayat deðiþen nefes geçiþli görünüþü içinde her þey canlýydý (animizim)

Bu nedenle totem alandaki bir ölen kiþi görünüþ deðiþip can geçiþmesi yapan kiþiydi. Bu kiþi þimdi kendi içinde vücut bulmuþ atasý olabilirdi. Hemcinslerin ölümden anladýðý can-ruh-tin geçiþmesi veya can-ruh-tin göçü anlayýþý olmakla ölümün anlamý buydu. Bugünkü ölüm anlamasý ve ölüm ritüeliyle hiçbir ilgisi yoktu.

Kýsacasý ölüp te dirilmek sureti ile hesaba çekilme anlayýþý içinde hem animizdi anlamadan etki, motif ve yansýmalar vardý. Hem de kolektif kapasiteden gasp ve rýzk diye özelleþtirmesi yapýlan mülkün korunma, kaygýsý vardý.

Biz yine yamyam ile üretici iliþkilerine dönelim. Yamyamlar neden sunulara yönelip baðýþlayýcý olmuþlardý? Öncelikle hedefleri enerji (besin) saðlamaktý. Tabii ki o günkü koþullarda karþý gruptan kiþileri yemek çok riskli bir beslenme þekliydi. Karþý gruptan kiþiyi yiyeceðim derken kendisi yenebilirdi.

Yamyamlar en az iþ ve en az enerji harcamasýný yapacak bir yorulma ilkesi gereði ve çatýþmalar içinde kendisinin de ölme riskini bertaraf etme adýna yiyeceðe yönelip; diðerlerinin canýna dokunmayacaktý. Yamyamlarýn kolaylýkla saðladýklarý hazýr sunu yiyecekleri varken; kendisinin de taarruza uðrayacaðý nedenle ne gruba ne ölülerine dokunmuyordu. Yani daðý aþmaya gayret etmiyor, daðý eteðinden dolanýyordu.

Üreten grup, giderek üreten sürecin meþguliyet bilinç ve yatkýnlýðýný kazanýrken savunma melekeli çeviklik idman ustalýðýnda pasiflik içine düþer. Grup bu pasifliði gidermeyi yamyamlara yiyecek sunusunda bulmakla aþacaktý. Hatta üreticiler yaðmacý savaþçý yamyamlarý giderek kendilerine savunmacý askerler yapacaklardý.

Yamyamlarsa, savunma sunusu karþýlýðýnda üreticilerden kolaylýkla kurtulmalýk (kurban) denen yiyecek elde ediyorlardý. Zaten yorulmalý ölümcül yaþam içinde olan barbarlarýn baþlarýna kavga gibi ölümcül, yorulmalý belalý; iki kat bir risk içeren savunma gibi bir iþi üzerlerine almýþtýlar.

Besine karþýlýk savunmaydý. Veya savunmaya karþýlýk beslenmeydi. Yani biri savunma modunda iken etkin þekilde besin arayamýyordu. Diðeri üretim modundayken etkin savunma yapamýyordu.

Yamyamlar, hem savunmaya karþýlýk beslenmeyi garanti ediyorlardý. Hem de üreticilerin canlarýna ve ölülerine dokunmamakla yumurtlayan tavuða dokunmuyorlardý. Üreticiler de savunmacýlara verdiði besin karþýlýðýnda baþka bir temel gereksinme olan hayatý sürdürecek olan savunma iþini garanti ediyorlardý.