Gün doðmadan karardý hep içimde,
Güneþ doðan sabahlarý özledim.
Bel bükülüp, akla dolan saçýmda,
Acýlarýn dizgisini izledim.

Yýl eskitmiþ, çizgi inmiþ yüzüme,
Gözyaþlarým perde olmuþ gözüme,
Ýnme inmiþ kollarýma, dizime,
Vuslat kokan yarýnlarý düþledim.

Gönül kafesimde kýrýk sýrçamla,
Umudu yüklendim yýrtýk hýrkamla,
Acýdýkça caným yürek fýrçamla,
Kan damlatan yaralarým tuzladým.

Bir garip yolcuyum hana sýðmayan,
Kara talihime boyun eðmeyen,
Gün olmaz ki cana ateþ deðmeyen,
Yüreðimde yangýnlarý közledim.

Söz tükendi, yol dayandý yokuþa,
Dilim sustu, salýverdim akýþa,
Suna Gelin yeter dedim gidiþe,
Keder dolu bu hayatý boþladým.

Suna Türkmen Güngör
Halk Þairi Suna Gelin