Başlangıçta 7 kişi olan aileden geriye kalanlar. Diğerleri ölmedi ama pek de yaşıyor sayılmazlar benim için. Eskiden bu kadar yalnız hissettiğimde bir dağın başına çıkıp avazım çıktığınca bağırmak isterdim. Şimdiler de yaş gelmiş 45’e avazım çıktığınca susuyorum ve yutuyorum her şeyi. Yutmak!Ssakın yanlış anlamayın yemek yutması değil bu. Sözleri, hareketleri ve davranışları yutuyorum. Yemek de hazımsızlık çekilir. Bu ruha dokunan bir hazımsızlıksa direkt zehirlenirsin. İçtiğim sigaralarla kendimi daha çok zehirliyorum ki, kimse benden izinsiz ruhuma dokunmasın. Kendi ruhumu ve bedenimi ancak ben zehirleyebilirim.
Bir dünya turu hayalim vardı, aslında benim hayalim olmayan. Şimdilerde o bile cazip gelmiyor. Emekliliğime çok var daha. Belki annem ve babama Allah uzun ömür verirse, güzel bir toprak yani arsa bulup yerleşiriz.
Harbi benim hayallerim vardı değil mi? Bilim insanı olmak gibi, tiyatro sahnesinde ışıklar altında alkışlanmak gibi ve bir gün Amerika’ya gidip toprak sahibi olmak gibi. Annem ve babam olmadan hiçbir yere gitmem ve gidemem. Emekli olayım bir belki onlarla kedimi hani şu kaybolan kedim Safi’yi de alır giderim buralardan. Dua ediyorum sürekli anneme babama bir şey olmasın diye.
Harbi bazen düşünüyorum evlilik yaşımda geçti. Kim sevmişti beni gerçekten. Öyle biri de yoktu. Kimse benim için ölmemiş, kimse benim için yaşamamıştı.
Masum sevgimi ve çocuk saflığımı seviyorlardı belki ama sadece o kadar. Kimsenin uğruna şiirler yazdığı bir kız değildim. Deliha’ydım belki. Odamda olmasa da bilgisayarıma eklediğim fotoğraflara aşık olan bir platonik. Bu devirde dokunmadan aşka inanan bir erkek varsa çıksın karşıma. Yaş 45 demek ki çıkmadı.
Doğum günlerim bile hatırlanmazdı benim. Ta ki ben onların doğum günlerini hatırlayana kadar. Ne tuhaf bir dünya sevgi ve namus dedim. En çok onlarla sınanıyorum.
Nehirim var neşe kaynağım. Ne kadar sevgi alırsa o kadar yansıtan. Yolumu kaybetmedim ama bir çocuğun sözlerinde arıyorum çocukluğumu. Yetişkinlerin dünyasında kalmış bir çocuğum. Çocukların bedenlerine tecavüz eden bu yetişkinler, benimde ruhuma tecavüze kalkışıyorlar. Bedenim et ama ruhuma göz diktiler.
Neyse.
Nerede kalmıştık bir tam 4 kişiyiz. Tam 4 çocuk. Babam 80, annem 77, ben 45 ve Nehir 5. Çocuklaşmış iki yaşlı ve büyüyememiş bir çocuk ve gerçek bir çocuk. Bu yazıyı yazmam gerekmiyordu ama yazdım bir gün farklı diyarlara giderse bu dörtlü yine aynı hikayeleri yaşayacaklar belki ama sebep sevgisizlik veya namus olmayacak. Entelektüel yaşlı çocuklarla ve gerçek çocuklarla karşılaşacaklar.
Hayal bu ya, belki gerçek olur!