Gözlerinden okunan mahcubiyet, içini dolduran sevincin dýþa taþmasýna mâni oluyordu. Belki de bana öyle geliyordur. Merakýmý zor olsa da bir þekilde bastýrmýþtým.
Ah bir an önce anlatsa…
Yoksa?..
Yok caným, daha neler?! Gerçi benim için sürpriz olmaz ama… Bu ilk þahit olmam deðil ki son olmayacak…


Yaklaþýk dört ay önce; “Duygular da dünya gibi fanidir, bugün var yarýn yok olabilir, insan kalbi bu, neye ve kime karar vereceði hiç belli olmaz, bir bakmýþsýn baþkasýný sevmiþsin, merak etme” demiþtim.

Bunu söyledikten hemen sonra ne kadar boþ konuþan biri olduðumu düþündüm. Kendim söylemiþ kendim dinlemiþ gibi hissetmekten artýk nefret eder oldum! Zira sözlerime duvarlar bile hak vermiþti de bir tek o; “Hadi caným sizde, kalbimden zerre kadar haberiniz yok!” dercesine, inanmaz bakýþlarla karþýlýk vermiþti sözlerime… Elbette bozulmuþtum. Belki azdan biraz daha fazlaca yani..

Ölesiye umutsuzdu.. Sahip olduðu tek þeyi kaybetmiþ gibi.. Âþýk olduðu þahýs karabatak misali bir kayboluyor bir ortaya çýkýyor; bir “seviyorum” diyor, bir “ben sana layýk deðilim” diye yan çiziyordu. Anlaþýlan o ki, delikanlý da gönlü olmayanlarýn klasik repliðine sarýlmýþtý.

Baktý ki delikanlý delikanlý olamýyor, o yaþa gelmiþ hâlâ ne istediðini bilmiyor, “Bundan mý bana koca olacak?” deyip ayrýlmýþ, bir daha da yüzüne bakmamýþtý. “Kesin ayrýldýn mý?” diye sormuþtum. “Evet,” demiþti dikleþerek! “Bu sefer kesin abi.” Ayrýldýðýna inanmýþtým sözcüklerin üstüne basarak söyleyiþindeki o koyu kararlý havadan. “Bu süreci rahat atlatmam için ne önerirsin?” diye soruþundan.

“Sýfýr iliþki, sýfýr iletiþim” demiþtim.

Ne demek bu, dercesine yüzüme bakmýþtý… Açýklamýþtým. O da dinlemiþ bu önerimi, Allah’tan. Hiç mesaj yazmamýþ. Hiç mail atmamýþ. Hiçbir telefonunu açmamýþ, deli gibi özlese de baðrýna taþ basmýþ, iletiþim hiç kurmamýþtý. “Bana bir telefon borcun var abi” demiþti sonrasýnda gülümseyerek. Bir akþam özlemine yenilip de güçsüz düþmüþken ve tam aradý arayacakken, duvara fýrlattýðý telefonu kýrýk bir kalp gibi paramparça olmuþ..

***

“Evleniyorum, sanýrým,” diyor gözleri yerde.

Daha üç dört ay öncesine kadar bir daha kimseyi sevemeyeceðinden dem vuran kýz mý þimdi bu karþýmdaki?

Ýnsan, bir kere mi sever?

Hani iki ay önce bedbaht bir þekilde oturup da bir yandan burnunu silip bir yandan da iç çekip aðlayarak; “Onun gibi birini bulacaðýmý sanmýyorum. Ýnsan bir kez sever, bunu biliyorum. Sevdiðimle evlenme þansýný kaçýrdým” diye yana yakýla aðlayan kýzla ayný kiþi mi bu?

Ýnsan, bir kere mi sever? Doðru cevabý nedir bu sorunun? Sýkýþtýðým zamanlarda baþvurduðum referansa baþvurmuþtum o an içimden. Efendimiz (sav) birden fazla sevmedi mi? Ýnsan olmanýn en kamil noktasýndaki bir insan için geçerli olan diðerleri için neden geçerli olmasýn, demiþtim içimden. Ama o gün ona bunu söylememiþtim..

Aþk bir yanýlsamadýr. Âþýk olduðumuz kiþinin dünyanýn en muhteþem kiþisi olduðunu sanma yanýlsamasýdýr bu. Muhayyilede kurgulanan maþuk “En yakýþýklý, en zeki, en eðlenceli, en þefkatli… erkektir, ya da o en güzel, en anlayýþlý, en güzel gülen, en tatlý kadýndýr.” En’lerle taçlandýrýlmýþ, allanýp pullanmýþ bu muhayyel sevgili tasavvuru, bulunmaz Hint kumaþýdýr. Âþýðýn buna ihtiyacý vardýr. Maþukun acizliklerini gördükçe duygularýn yüksekliði düþer, normalleþir iyi ki..

“Aþk güzeldir, gerçek daha güzeldir,” demiþtim de dudak bükerek “sende mi abi ya” demiþti.

“Önemli olan, bir insaný bütüncül olarak, tüm zaaflarýyla kabul etmeye razý mýsýn, deðil misin?”

Soruma verdiði cevap netti. “Sevdiðimse razý olurum.”

“Duygular nankördür,’’ demiþtim de bir azar iþitmediðim kalmýþtý daha üç ay önce.

“Bütün insanlar mutlaka unutur mu?” diye sormuþtu sonra þaþkýn gözlerle.

Çoðu insan unutur…

“Bütün insanlar olmasa da çoðu insan unutur. Ýnsan unutan varlýktýr çünkü. Her insanýn baðlanma kapasitesi farklýdýr. Kalbi sarmaþýðý andýran bazý nadir insanlarýn unutmasýnýn zor olacaðýný kendimden biliyorum ama çoðumuz için gerçek olan, kalbin baþkasýna gönlünü kaptýrabileceðidir.”

Ýþte bugün bambaþka bir insan var karþýmda. Üç ay önceki muhabbetimizden bu yana ne kadar çok þey deðiþmiþ… Aþkýnýn ebediyete kadar süreceðini, onu hiç unutamayacaðýný, baþka birini sevemeyeceðini iddia eden kýz gitmiþ, kalbinde güller açan ve çok yakýnda biriyle evleneceðini söyleyen biri duruyor artýk…

Heyecanla anlatýyor… Sanki kelimeler dilinin ucunda sýraya girmiþ, sabýrsýzlýkla çýkacaklarý vakti bekliyorlar: Görücü usulüyle tanýþmýþlar ama her ikisi de birbirini gördüðü anda, iþte “tam istediðim kiþi” demiþ. Yok, onu, son görüþmemizde söyledikleriyle yüzleþtirerek mahcubiyetini artýrmak niyetinde deðilim. Kader bunu benim yerime çok daha güzel bir þekilde ve memnuniyetle yapmýþ belli ki.

“Sanýrým haklýydýn, duygular nankörmüþ. Býraktýðým þahýs þimdi niþanlandýðým þahýsla tanýþtýðým an silindi gitti, ona dair ne varsa unuttum. Bunda bir anormallik var mý?”

“Ne kimse bizim için vazgeçilmezdir ne de biz kimse için vazgeçilmezizdir” dedim.

“Yani?”

“Yani,” diyorum, derin bir nefes alýp, “Ýnsan için vazgeçilmez tek bir varlýk vardýr, o da Mutlak Varlýk’týr.”

“Yani?” diye soruyor yeniden.

“Yani, Said Nursi’nin tabiriyle: “Bâtýn-ý kalbâyine-i Samed’dir ve O’na mahsustur. Er ya da geç kalp bunu idrak eder.”

“Yani,” diye atýlýyorum tekrar, ondan önce davranarak, “Zevale mahkûm, hakiki güzel olamaz,” denir ve bundandýr ki kalp kimseye tüm yaþam boyu ayný tutkuyla baðlý kalamaz.”

“Yani?” diyor.

“Yani,” diyorum…