Son yolcu iner
Tükenir umut
Bilirsin
Boşunadır beklemek

Hüzne boşalır peron
Küser o kırılgan çocuk
Öyle utangaç
Öyle mahcup
Sarılırsın bir köşede
Yalnızlığına sessiz

Toplanır bulutlar tedirgin
Gün kararır birden
Ürkek
Çekingen
Bir yağmur hafiften
Dokunur gözyaşlarına

Ağır ağır
Işıklanır geceye caddeler
Sokaklar
Derken tüm şehir
Çekilir yavaş yavaş
Yüzler sesler perdeler
Tükenir son kadeh
Son meyhane kapanır

Rengi yitik bir denize
Sarhoş bir rüzgar eser
Sürüklenir gölgen çaresiz
Ufkun kızıllığında
Erir kaybolur...

Ve
Güneş doğarken
Başka umutlara
Sen
Suskun ıslak yorgun
Sığınırsın
Kendi karanlığına