Hüznün bana Ýstanbul’u hatýrlatýr,
Her gün varlýðýndan çoðaldýðýný.
Kaç kiþi yaþarsa o kadar Ýstanbul vardýr.
Bilmez Ýstanbul yaþadýðýný.

Duru bir yaðmur yaðsýn,
Bir okyanus tabaný gibi kararsýn sokaklar...
Ýstanbul’un hiç bilmediðimiz bir yerine
Yaþlanmaya gidelim seninle
Hiç bilmeyelim etrafýmýzda dönen þehrin neresidir
Samanyolunda kaybolmuþ gibi, aldýrmayalým mevsimlere
Sevdikçe unutalým hayatýn sevilmeyen karanlýðýný.
Gecenin karanlýðýný, geldiðimiz okyanusun karanlýðýný.
Unuttukça daha bir çocuk gibi, sevilesi olalým.
Duru bir yaðmur, oysa yaðmur ne bilir yaðmayý?
Kalp, misal, ne bilir sevgiliyi ya da.

Gelmezsen içimde taþýdýðým hayalde yaþarým
Kimse bilmez böyle neden ve nerede yaþlanýrým
Etrafýmda dönen þehir giderek içime yýðýlmaya,
Ruhuma dolmaya baþlar. Resimleri, anýlarý toplarým
Birisi beni düþünecek olsa, hatýrladýðýný unutuverir,
Beni düþünenin düþüncesini söker alýrým.
Sevdikçe seni hatýrladýkça, her sensiz mevsim bir duvar olur
Sensizliðim de olmasa nasýl yýkýlacaðýmý anlarým
Sensizliðim nereden bilsin hayatýmý ona verdiðini, bilirim.
Gelirsen ama eðer, çiçekler gibi sevinirim

Korkmadan seviyorsam içimdeki
Ölümün hüznüne duyduðu aþký
Ne kadar fazlalaþtýrsam da hayalini
Bilmez Ýstanbul yaþadýðýný

Ýnsan hatýrladýðý kadar yaþlýdýr
Benden daha iyi hatýrla böyle bir hayatý yaþadýðýný
Ki adým da böylece sýkça hatýrlanýr.