Düþlerimde bir yol var ki dostlar çýkýpta dönülmeyecek cinsten. Öylesine mahzun, ýþýk yoksulu bir gecenin koynunda kendinden yanmalý kandillerle yarýþa yarýþa istikamet belirlemeden cebimde de beþ kuruþ para yokken ümitlerimle, sevdamla ve inatçý sadakatimle eski þehirlere bir çift göz uðruna giderim de ancak sabaha deðin dönerim dostlarým. Hasreti yakar oldu içimi, yokluðunu yataða girip ýþýðýmý kapattýðým an yüreðime vurur oldu gece, sesinden de mahrumum uzun zamandýr. Gece yolculuklarým hep bu sebeplerden, baþkalarýnýn sandýðý gibi uçarý, deli, enteresan olduðumdan deðil yani biline. Bu ölüm yada yokluk adý her ne ise nasýl bir þey ki bu kadar derinden kanatýr yüreði ve yapayalnýz savunmasýz býrakýr insaný diye sorsam cevap alýrmýyým ki yada ayný dertten muzdaribiz diyen biri çýkarmýki içinizden. Toprak olsa üstüne örtülen, týrnaklarýmla kazýrým býkmadan usanmadan bilirsiniz, olmazsa ben de topraða karýþacaðým günün ümidiyle yaþarým iþte yaþamak denirse bir nevi ölüm benimkisi, hasreti içimde sýcacýk kan çünkü. Herþey nafile, etten duvarlar varken beyaz gül teninde ancak gece yolculuðu ve vuslat düþleri kurmak düþer payýma gözleri uðruna. Razýlýðým ve isyaným var sessiz sedasýz. Sýcacýk kan yüreðimi bulandýrmakta ya yine de kendimi avutmaya çalýþýyorum uzakta da olsa var diye ama yetiþmez oldu tesellilerim hasretime. Ölümün bile benden uzak olacak, belki haberim dahi olmayacak yani ben en azýndan sesini duyma ihtimalim var derken sesin bir kýr çiçeði olmuþ olacak topraða karýþtýðýndan, kim bilir? Sesimi dahi duyuramaz oldum ya isyaným bu yüzden yani çaresizliðimden. Varsýn ya kavuþma ümidin içimde olsun yine etten duvarlar sarsýn seni yeter ki sað ol razýyým hasretliðe desem de ... Anlam veremiyorum sana ve yüreðimdeki duruþuna o nasýl duruþ ki ne beri gelmeyi ne de öte gitmeyi bilir. Ölümüm sensizlikten olacak bildim. Boðazýmda beklettiðim, hasretimin böðrüne konduracaðým kocaman bir yumruk var. Sesin kaldý bir tek geriye, öyle derinden ve uzak. Yüzünü unuttum zaten, hasretinle dost oldum olalý. Kýzgýným bütün sevdamla sana. Bil istedim.
Yüreðim almaz artýk baþka sevdalarý, kandýramam ki baþkalarýný da yüreðimdesin diye, senide anlatamam öyle ulu orta, baþka yüreklere mahremsin çünkü. Evlen artýk diyen herkese de düþmaným hele yaþýn geldi geçiyor birini sevmelisin diyen yaþ ile sevda arasýnda orantý kurmaya çalýþan müteahhit beyinlilere ise kýlým. Bak yine sinirlendim:( Evlenmiyorum var mý itirazý olan? Sevmeden, sevildiðimi bilmeden hele de mutlu edeceðime ve mutlu olacaðýma inanmadan asla! Vallahi kapris deðil yaptýðým olmaz kardeþim olmaaaz niye ýsrar edip durursunuz da beni hasta edersiniz. Zaten ‘hayýr’ deme özürlüyüm ‘olmaz’ diyene kadar akla karayý seçtiriyorsunuz bana.
Olmazki ama ya! ne güzel gece yolculuklarýmý anlatacaktým dostlarýma; düþlerimi, düþlerimdeki ellerini, biçimli dudaklarýný, kirli sakalýný, þefkatli sesini ve en çokta rengini hala bilmediðim gözlerini... Bir tek anlatmadýðým beni sarýp sarmalayan sýcacýk yüreðin olacaktý. (çünkü hiç olmamýþtý öyle bir yürek!) Keyfim kaçtý þimdi, zaten özlemiþim seni buram buram, neyse artýk baþka zaman...