buluğ çağında buluttum
sesin güvertesinde
şamanın dansı ile başladı tufan

kapkara elleriyle falçı çingene
omurgasından silkeledi yaşamı
vurdu yere

taç yaprağı yırtıldı gök yüzünün
ölümün künyesi yazıldı
toprağın nemine

kasığından sancı fışkırdı
zamanı doğuran bizanslı fahişenin
gelinciği suladı kan

çok memeli tanrıça emzirdi acıyı
anlamsızlaştı ışık sözler
çiçeklerin dilinde

          II

tufandan kurtardığım
bir anıya yasladım başımı
bekliyorum çölde

tenimde acı
ahşap ev döşemesi
gıcırtıyla konuşuyor

bilen bilir
fitil işlemez yaraya
kana saplıysa bıcak

her tufanda
biter anlam
düşer yüz