1957 dünya kupası final maçına çıkmıştık, Fas'ta… stadyum onbinlerce kişinin bağırış çağırışıyla inliyordu. önce rakip takımın milli marşı okundu, ardından bizimkine geldi sıra. marşımızın tam ortalarındaydık ki neredeyse aynı anda patlamalar oldu. gözümü açtığımda takım arkadaşlarımın yerde kanlar içinde kıvrandığını dehşetle fark ettim. yerimden kımıldayamadım, oysa herkes bir yana koşuyordu. orta yuvarlağın ortasında öyle donakalmıştım…
polis böyle bir olayın dünya tarihinde eşi benzeri bulunmadığını belirtti. stadyum çevresindeki yüksek binalara mevzilenmiş on bir kişi, dürbünlü tüfekleriyle aynı anda, takımımızın oyuncularına ateş etmişlerdi.
beni neden vuramadıklarını çok sonra anladık… beni vuramamışlardı çünkü ben kurşunlara gelmeyeyim diye yıllar önce efsunlanmıştım.
hükmen malup kabul edilip, ikincilik ödülünü ülkemiz takımına vermeyi kararlaştıran olimpiyat komitesi başkanı, bizzat bana ikincilik kupasını verirken gözyaşlarını tutamamış ve "iyi mücadele edebilirdiniz ama olmadı… bunu unutup önünüze bakmanız gerekiyor, özellikle orta sahada bazı problemleriniz var, bunları düzeltmek gerek, siz elinizden geleni yaptınız…" demişti…
1957 gerçekten futbol adına başarısız bir yıldı.