Aşk mı yoksa uygunluk mu?

Kimilerimizin karşısına gerçek aşk denen o müthiş hazine pat diye hiç ummadığı bir yerde ve zamanda çıkabiliyor.. Gerçekten değer vermesini ,birisine bağlı olarak hareket etme duygusunu belki de o kadar gerçekçi bir şekilde yaşıyorlar ki , kişiyle geçirdikleri her saniye altın değerinde oluyor.. Fakat o güzel anlar gelip geçtiğinde ve geriye sadece bakmak için albümlerde zaman geçirmeye mahkum edilmiş anısal değerdeki fotoğraflar kaldığında insanın delicesine istediği tek şey o anlara geri dönebilmekten ibaret oluyor...

Ama biliyor ki o onun gerçek aşkı belki de hayat içerisinde onu asla unutamayacak.. Sürekli doğru kişinin o olduğu sancısı vurup duracak yüreğine..

Kimisinin oyunu farklı sona erer.. Sevgiyi gerçek aşkı bulmuştur…Ama gerçekten ummadığı kadar uzak bir yerlerde ve ummadığı bir zaman dilimi içerisinde.. Fakat zaman gelmiş çatmış ve mecburi ayrılık onu arkasından vurmuştur.. İlk günler iki kişi de birbirlerine deli gibi bağlıdır ve her fırsatta vefakarlıklarını sergilerler birbirlerine karşı.. Sürekli iletişim içerisindedirler.. Belki de gelecek hakkında plan yaparlar.. Kısacası onlar henüz ayrılığın farkına varamamış ve oyunu ellerinden geldiğince devam ettirmek için uğraşmaktadırlar… Mutludurlar çünkü her gece yatarken kalp atışlarında bir düzensizlikle ve sevdikleri insanların hayalleri eşliğinde uykuya dalarlar..
Uyandıklarında da mutludurlar çünkü en azından bir önceki gün sevdikleri insanla haberleşmiş yine bir paylaşımda bulunmuşlardır ve kısa bir süre sonra sabahın ilk ışıklarında bunu tekrarlarlar.. Biri diğerine orada yaşadıklarını bir rapor halinde sunar, diğeri de kendi hayatından kesitlerle sevdiği insana varlığını hissettirmeye çalışır.
Güzel günler geçer gider, her iki insan da kendi hayatlarının akışına kapılırlar ve artık haberleşmeler iletişimler seyrekleşir belki de bir önceki gün onu her an düşünen sevgili bir diğer gün günde onu hatırlatacak noktaların yardımı olmadığında ya iki defa ya bir defa hatırlar.. Artık meşguliyetler sevginin önüne geçmeye başlar.. Aslında sevgi geride kalmaz sadece izlemeyi tercih eder bu sonu belli aşk hikayesini.. Zaman geçer geçer geçer.. İlgisizlik diz boyunu aşar.. Sorumluluklar en güzel bahaneler haline gelir..

Kişilerde şüphe başlar çünkü onlar daha çok taze olan bu ilişki içerisindeki bu ani değişime kendilerinin değil de başka faktörlerin sebep olduğunu düşünmeye başlarlar..
Artık hayatlarında onları birbirinden uzaklaştıran o akış da monotonlaşmaya başlar.. O meşguliyetlere verdikleri önemde gücünü yitirmeye başlar ve o andan itibaren sorgulama dönemleri baş gösterir.. Neden böyle oldu? Sorun neydi? Hatayı hangi taraf yaptı? Bu sevgi bu durumlara gelecek bir nitelikte miydi? Paylaşılan anlar hatırlanır bu sorgulamalardan sonra .. Gözyaşları istemsizce boşalır.. Hissedilir ki o kişi her şeyden daha değerlidir … Onsuz alınan bunca nefesin bile bir kayıp olduğu ta derinlerde hissedilir.. Dinlenen şarkılarda , yaşanan pek çok anda artık belki de daha önceleri olduğundan da çok girer hayatımıza sevdiğimiz kişi… Ama anlarız ki bu film bir yerlerde kopmuştur..

Zaman bu aşamaları da beraberinde sürükleyip götürdüğünde artık hiçbir anlam ve tat kalmaz günlerimizde..

Derken günlerden biri gelir … Karşımıza bir insan çıkar.. Aslında ona o gözle bakmayız çünkü asıl sevdiğimiz insanın acısı hep içimizdedir.. Fakat hayatın en acı tarafı da budur ki, karşımıza çıkan bu kişi bize o kadar uygun ve tamamlayıcıdır ki… Uzaklarda bir yerlerde kalan parçamızı unutmaya başlarız.. Elbette tamamıyla olması mümkün olmasa da artık ilgilendiğimiz en azından tanımaya çalıştığımız başka bir insan vardır hayatımızda… Tanıdıkça keşfettikçe anlarız ki bu gerçekten uygun insandır.. Şartlar sonuna kadar uymuştur içinde bulunduğumuz şartlara.. Ama bir eksiklik vardır hep… Biz o insana aşık olamayız bir türlü.. Evet alışabiliriz, sevebiliriz de hatta.. Ama aşkın yerini alacak kavramlar değildir bunlar..

İp ince bir köprüde gider geliriz… Aşk mı yoksa uygunluk mu? Çünkü biliyoruz ki aşkın olduğu yerde de şartlar uygun değildir.. Şartların uygun olduğu yerde de aşk yoktur.. Bu çok yorar ruhumuzu … Çünkü uygun şartların içinde tam mutlu olmaya başlarken içten gelen bir sancı böler mutluluğumuzu.. Aşkımız ağlar ta derinlerden bir yerlerden.. Üstelik suçluluk duygusu da cabası.. İhanet etme hissi kaplar yüreğimizi simsiyah bir örtü misali.. Aslında ihanet etmediğimizi düşünürüz de aynı zamanda çünkü duygularımızla benliğimizle içimizde ki bütün ümitle gerçek aşkımıza bağlıyızdır.. Ama zaman durduğu gibi durmaz.. Geçer geçer ve geçtikçe de verilmesi gereken bir karar bize doğru yaklaşır , soğuk nefesini ensemizde hissederiz.

Şimdi ne yapabilir bu çaresiz insan?
Aşk mı yoksa uygunluk mu?
Tam kendisini uygunluk şıkkına alıştırmaya çalışırken aşkından bir adım gelir ve bütün sinir dengesi mahvolur.. Şimdi ne yapsın bu insan? Tercihi nerden yana olsun? Bu onu çıldırma noktasına kadar taşır.. Çünkü aşk öyle güçlü bir duygudur ki karşı taraf kesmedikçe bizden de kolay kolay uzaklaşmaz.. Halbuki artık uygun kişiye de alışmıştır.. Belki de zamanın çoğunu ona vermektedir.. Güzel anlar geçirmekte hatta kimi zaman o uygun kişiye bile hafif kıpırdanmalar hissetmektedir. Fakat yerini tutar mı?

İnsanoğlu yaşar bu çaresizlikleri .. Belki de nicelerini…

Ama ben bir kere de sizlere sormak istiyorum:

Sizce önce ne gelir ?

“AŞK MI YOKSA UYGUNLUK MU?”