Karanlýk gecelerde öðrendim aðlamayý,
Býyýklarým terlememiþti henüz.
Korkulu bir rüya görsem,
Anne diye fýrlýyordum
Yattýðým yer yataðýndan.
Ne sevdalar, ne ayrýlýklar
Kaldýrmýþtý bu yürek;
Þimdi sýcak ellerine,
Buz kütleleri deðmiþçesine
Titriyordu, masumca...

Yaþanmamýþ gençliðimdi
Karanlýk yüzlere býraktýðým.
Kalleþçe arkadan vurulmuþtu
Ve sinsice çekilen bir tetiðin
Soðuk mermisine deðiþiyordu
Hayat beni...

Beni yýkýk bir þehirde buldular.
Dudaklarým hafif aralý,
Ve bakýþlarým donuktu.
Bir çatýþmadan sað kurtulan
Tek þeydim
Emekliye ayrýlan kalbimi saymazsak...

Tarih kitaplarýnýn
Soðuk sayfalarýnda
Geçmeyecekti adým.
Ama doðru bildiðim yolda,
Gerekirse ölmekti andým.
Beni bulduklarý yerde
Ben deðildim yatan.
Milenyumlarýn, yüz binlerin sevdasýydý
Hüzün çiçekleri filizlenecekti topraðýmda
Yanaklarýmdaki iki damlayý
Hiçbir filozof açýklayamýyordu...