Geceleyin, odamdaki pencerenin yanýnda otururken bir ýþýk gördüm. Iþýk ince uzun, silindir þeklinde kýrmýzý bir mumdan geliyordu. Ama çevremde ondan da parlak bir ýþýk vardý. Ne olduðunu anlamak için pencereme yaklaþýp perdemi araladým. Bu daha da parlak olan ýþýk ise gökyüzünden geliyordu. Gökyüzünün ortasýndan, yýldýzlarýn arasýndan. Tam tepemdeki bir yýldýzdan sanki.
Yýldýza elimi uzattým; birden onu parmaklarýmýn arasýnda tutabilecekmiþim gibi geldi bana.. Ayak parmaklarýmýn uçlarýna kalktým, yukarý doðru iyice uzandým... Yýldýzý tuttum.
Avucumun içinde, bir karýncadan daha büyük olmayan bir ýþýk tutuyordum þimdi. Elimi yüzüme yaklaþtýrdým ve ýþýðý yakýndan incelemeye baþladým. Yýldýzýn apaydýnlýk ve göz yakýcý ýþýðýnýn içinde bir hareketlilik olduðunu fark ettim. Bu ýþýk ne kadar parlak olursa olsun gözlerimi ondan ayýramýyordum. Daha da dikkatli bakýnca yýldýzýn ýþýðýnýn içinde bir oda görüverdim.
Oda, çevresindeki ýþýða raðmen loþtu, kýpkýrmýzý dört duvarla çevrelenmiþti ve bordo perdeler üzerlerindeki altýn rengi ipliklerle iþlenmiþ eliþleriyle birlikte pencerelerin önünü kapýyordu...
O odanýn içindeydim sanki...
O odanýn içindeydim þimdi, elimi uzatýp perdeyi araladým...
Ve bir gökyüzü gördüm. Gökyüzü pýrýl pýrýldý. Tam ortada bir yýldýz duruyordu þimdi gökyüzünde, çevresindeki öteki yýldýzlardan çok daha parlaktý. Yýldýzý tutmak için elimi kaldýrdýðým sýrada bir þey beni pencereden dýþarý doðru çekti hýzlýca. Kendimi sokaðýn ortasýnda buldum. O sýrada yanýmdan geçen koyu yeþil ve týpký perdelerdeki gibi altýn ipliklerden iþlemelerle süslü þapkalarý olan iki adam bana baktý.
‘Ne yapýyorsun?’ diye sordu adamlardan biri.
‘Niye yapýyorsun?’ diye sordu adamlardan öteki.
Gökyüzündeki yýldýzý gösterdim. Ve adamlardan biri –ilk konuþan, benden önce davranarak yýldýzý avucunun içine aldý.
Sonra elindeki yýldýza iyice yakýndan bakmak için elini yüzüne yaklaþtýrdý... Yýldýzýn parýltýsýnýn içindeki odaya girip perdeyi araladý, ardýndan da ortadan kayboldu.
Kapkaranlýk sokakta sadece öteki koyu yeþil þapkalý adam ve ben kalmýþtýk geriye artýk. Eskiden parlak yýldýzýn olduðu karanlýk gökyüzüne bakmaya baþladýk. Öteki yýldýzlar da biz onlara bakmazken sönmüþlerdi.
Yanýmdaki adam þapkasýný baþýndan çýkardý ve bir eline alýp üstündeki tozlarý silkelemek istercesine kullanmadýðý elini þapkanýn tepesine sürtmeye baþladý. Bunu niye yaptýðýný anlayamamýþtým, çünkü þapkasýnýn üstünde bir toz taneciði bile yoktu.
‘Yanlýþ bir adým atma.’ dedi adam. Derken adamýn þapkanýn üstündeki olmayan tozlarý silkelemeye çalýþan eli yüzünden yýpranýp þapkadan sökülen altýn iplikleri fark ettim. Adam bu parlak altýn ipliklerden birini kopardý, ardýndan bana gizemli bir þekilde gülümseyip göz kýrptý.
Sonra elindeki ipliðe iyice yakýndan bakmak için elini yüzüne yaklaþtýrdý... Ýpliðin parýltýsýnýn içindeki odaya girip perdeyi araladý, ardýndan da ortadan kayboldu.
Kapkaranlýk sokakta sadece ben kalmýþtým geriye artýk. Gökyüzündeki parýltýsýz ve yýldýzsýz noktaya baktým, adamýn þapkasýndaki ipliðin parýltýsýnýn olmadýðý, adamýn da olmadýðý yanýma baktým. Ve yürümeye baþladým…
Derken yanýndan geçtiðim eski model, turuncuya çalan kýrmýzý renkli bir arabanýn aynasýna yansýyan bir parýltý gördüm. Öyle þirin ve öyle ufacýk bir ýþýkçýktý ki bu, ona bakmaya doyamýyordu insan. Mini minnacýk ve görmesi, keþfetmesi zor bir parýltýydý.
Parýltýya bakmaktan kendimi alamýyordum, öyle ki baþka hiç bir þeye dikkat etmemiþ, arabanýn içinde bir þoförün olduðunu fark etmemiþtim. Ama þoför gaza bastý ve sokak boyunca arabasýný hýzla sürmeye baþladý. Bir süre sonra da gözden kayboldu, ancak araba ilerlerken aynadaki parýltý arkada, benimle birlikte kalmýþtý.
Parýltýnýn içine baktým, içinde bir oda yoktu, bir sokak vardý sadece. Ve sokakta bir araba vardý. Kendimi parýltýnýn içindeki sokakta buluverdim.
Sokak boþtu ve sokak lambalarýndan sadece bir kaçý titrek titrek yanýyordu. Yolun bir kenarýnda birbirine yapýþýk dizi dizi eski apartmanlar vardý, apartmanlarýn pencerelerinden de bordo kumaþtan, üzerinde altýn rengi ipliklerden iþlemeler olan perdeler görünüyordu.
Arabanýn kapýsýný açtým. Ýçine girince gökyüzüne doðrulttum bakýþlarýmý ve gökyüzündeki parlak yýldýzý gördüm. Eski yerine dönmüþtü anlaþýlan. Yanýmda da koyu yeþil þapkalý adam oturuyordu. Benimle ilk konuþan, ya da ötekisi. Hangisi olduðuna karar veremiyordum; birbirlerine fazlasýyla çok benziyorlardý. Ayakkabýlarý kýpkýrmýzýydý ve pýrýl pýrýldý..
‘Yanlýþ bir adým atmadýn deðil mi?’ diye sordu adam. Tam ona ne demek istediðini hala anlayamadýðýmý söyleyecektim ki, yanaðýndaki bir parýltýya iliþti gözüm. Bir göz yaþýna benziyordu bu. Çok sevdiði oyuncaðýný kaybetmiþ bir çocuðun farketmeden akýttýðý bir göz yaþý gibi adamýn yanaðýndan süzülüyordu sakin sakin. Ancak akan þey göz yaþý deðildi...
Adam parlamaya baþlamýþtý. Bir süre sonra býyýklarý, baþýnýn üstündeki seðrek ve ince, turuncu turuncu parlayan saçlarý, elleri, kýrmýzý ayakkabýlarý... Her yaný pýrýl pýrýl parlayan bir parýltýya dönüþtü. Ve bu parýltý bütün etrafýmý sardý, öyle ki, arabadan çýkýp boþ sokakta yürümeyi istesem de yapamazdým. Çünkü sokak da bir parýltýya dönüþmüþtü.
Bu dev parýltýnýn içinde küçük bir oda vardý ve odanýn duvarlarý kýpkýrmýzý, perdeleriyse koyu yeþildi. Perdelerde iþleme yoktu, gökyüzünde tek bir yýldýz bile yoktu, sokakta eski model turuncuya çalan kýrmýzý renkli bir araba yoktu, yanýmdaysa koyu yeþil þapkalý iki tane adam yoktu.
Parýltýlar yoktu.
Bu sefer odanýn içinde kalmaya ve hiç bir adým atmamaya karar verdim çünkü her adýmýmýn bana kazandýrdýðý þey bir yanlýþtý. Demek ki hiç bir ýþýk yoktu çevremde aslýnda. Oda da kapkaranlýktý zaten, duvarlarýn kýrmýzýlýðý bile görünmüyordu.
Uzandým ve yataðýn yanýndaki komidinin üstünde duran kibritleri alýp masadaki mumu yaktým.. Ýnce uzun, silindir þeklinde ve koyu yeþil bir mumdu bu. Týpký þu iki adamýn þapkalarýnýn rengindeydi mum... Perdeler de öyle.
Onlarý özlediðimi farkettim ve neden olduðunu anlayamadan gülümsedim, gülümserken kývrýlan dudaklarým göz yaþlarýmla ýslanmýþtý. Mumun ýþýðý da loþ bir hava vermiþti ortalýða. Parýldayan hiç bir þey yoktu ama bu gözlerimin yorulmamasýný saðladýðý için mutlu olmuþtum...
Derken, aniden mumun küçük ýþýðý titredi ve söndü. Þimdi sadece hala içten içe kýrmýzýmsý olan fitilinin ýþýkçýðý kalmýþtý çevremde. Dört duvarýn arasýndaki bu karanlýktan korktum ve odamdan çýktým, evden çýktým, apartmandan çýktým, sokaða indim...
Derken nereden çýktýðýný bilmediðim kocaman bir elin bana doðru yaklaþtýðýný gördüm, beni ve bütün sokaðý avucunun içine almýþtý þimdi bu el, ben de sokaktan kaçýp odama saklandým. Ama el odama da girmiþti. Bunun üzerine gökyüzüne zýpladým ve yýldýzlarýn arasýna saklandým. El beni gökyüzünden bile almaya niyetliymiþ gibi gözüküyordu...
Bunun üzerine küçücük ve sönük sönük yanan bir mumun içine girmeye, oradaki parýltý olmaya karar verdim. Mumun yanýna gittim ve ateþinin içine saklandým. Saatler boyunca yanan fitilin üstünde hafif hafif parladým, derken mum söndü. Ben de týpký öteki parýltýlar gibi uçup gittim, yok oldum.