Tanrý beni yarattýðýna piþman mýdýr bilmiyorum, ama, görevimi tam manasýyla yapabildiðime eminim. Zavallý Pandora kutusunu açmasaydý belki insanlýk beni bu kadar iyi tanýyamayacaktý, hep bir sýr olarak kalacaktým, kutudakiler yeteri kadar sýkýntý vermiþti zaten, iþin keyifli yaný kutudan kaçan duygularýn hiçbiri bugün insanlarýn beklentilerini karþýlayabilecek kadar görevini yapamýyorsa –benim dýþýmda- baþarýmýn kanýtýný sizlerde görüyorsunuz demektir. Zavallý “Umut”, en çok kafasý karýþan o oldu belkide, belkide bu yüzden bizim kadar hýzlý davranýp, kutudan çýkýp, kendini evrenin özgür karanlýðýna býrakamadý. Pandora salakça sevindi: ”Aferin bana , bak kutumda bir duygu kaldý ama o en güzeli”..... Bok en güzeli, kafasý bulanýk oturup duruyor salak. Ýnsanlar ondan daha salak olmalýlar ki “Ýçimde -az da olsa- bir umut var hala” diyebiliyorlar binlerce yýldýr, dünya durdukça bunu tekrar edeceksiniz, kendinizi tekrar etme yanlýþýný/yazgýsýný deðiþtirme cesaretini göster(e)mediðiniz için.
Ama bu benim suçum deðil; o kutuya girmeyi ben istemedim.
Bu arada en çok üzüldüðüm, zaten kafalarý bulanmýþ diðer duygular istediðiniz kifayette deðilller birde bütün bunlarýn üstüne beni çaðýrýyorsunuz –gelmem için zorlanýyorum tarafýnýzdan- farkýnda olmadan... Eh ben iþin içine girince daha da karamsar bir sis bulutu içinde gözünüz göremez hale geliyor ortalýðý. Sonrasý mý?Bazýlarýnýz akýllý çýkýyor, kendini sýyýrýveriyor duygulardan;benimle mutlu bir birlikteliðe ilk adýmý atýyor, bazýlarýnýzsa bütün bunlarýn gerçek sorumlusu çaðýrmadan karþýsýna çýkmak, hesap sormak için aceleci davranýyor.
Üzgünüm benim elimden bir þey gelmiyor –getirmiyorum-, böylesi daha iyi; güçlü ve zayýf ayýrýmý daha net/kolay/yalýn/güdümsüz oluyor- ben iþimi yapýyorum. Çünkü ben “Kaos”um.


21/3/’97