Soğuktu, yağmur yağıyordu, üşüyordum.
Nedense aklıma geldi birden gözlerin. Her aradığımda meşgul çalıyordu telefonun. Bir türlü kendimi sensiz kabul edemiyordum. Gözlerin yetiyordu çünkü bir anda hayattan vazgeçirmeye. Ben kimdim ki oysa seni sevecek? Sırf sen gittin diye vazgeçmiştim gülmekten. Bir sokak lambası yalnızlığına bürünmüştüm. Sensiz geçen her gün güneşsizliğimdi oysa. Bir adım daha yaklaşıyordum nikotin sıcağına. Neden biz hiç paylaşamamıştık ki sanki aşkı?..

Soğuktu, yağmur yağıyordu, korkuyordum.
Bitmeyecek gibi geliyordu geceler. Neden bu kadar çok sevdirmiştin ki sanki kendini? Sensiz bir sabah kahvaltısının bile hiç önemi yoktu artık. Sen yoktun artık.

Oysa nicedir sana ipotekli yaşıyordum ben hayatımı. Senin olduğun her yerde ben de olmak istiyordum bir sırt çantası misali. Ömrümün yarısı sendin aslında, diğer yarısı da sana olan sevgim. Sen benim imkansızımdım oysa, ulaşılmazımdın. Ben hiç unutmadım biliyor musun, seneler önce herkesi kıskandırmaya çalışırcasına ele ele tutuşup yürüdüğümüz o tek günü. Yıllardır hiçbir günüm o kadar güzel geçmedi. Geçen yıllarda, hep "sen" tarafım eksik kaldı.

Soğuktu, yağmur yağıyordu, ilk defa birisi için ağlıyordum. Ne aşklar yaşamıştım oysa. Hiç biri tutamadılar senin yerini. Hiç birini sevemedim senin kadar. Kimse, sen gibi heyecanlandıramadı beni. Kimse sen gibi üzemedi. Hani en çok sana yazdığım, gözlerine benzetmeler yapmaya çalıştığım o şiirlerimi severdin ya; şiir yazamıyorum sen gideli. İçimden geldiği gibi, hıçkırıklar içinde ağlayamıyorum. Hep bir şeyler düğümlü kalıyor boğazımda.
Ne olursun gel artık, bak güneş de yavaş yavaş doğuyor. Gel üzme beni. Önemi yok bu canın sensiz. Önemi yok "ben" in.