Dil, Okyanus ve Ada


Ýnsan bir ada. Onu kendine gömen, okyanusun herhangi bir yeri. Her ada bir kiþi. Adanýn kendisini her þey sanan, herhangi biri. Her bakýþý, kendine indirgenmiþ. Gördüðünü, duyduðunu, kokladýðýný ve dokunduðunu yerlemsiz yaþayan ve duyumlarýnýn tümü olan.. Nesneleri duyularýyla içip, duyumsadýðýndan ayrýlan. Bir sabah, kendisine benzer varlýklarýn görüntüsüyle uyanýp, her þey olmaktan çýkan kiþi. Bunlar, dýþ dünyanýn kendilerinde yarattýðý iç sesi, biçimlendirmiþ varlýklar. Bu sesin yansýmasýyla yerlem kazanan ve iliþkileri belirlenen algýlar. Haykýrýþýn çerçevelenmesi, sözcükler. Her sabah okyanusta doðan; sýcaklýk veren ve ýþýk saçan þeyi imleyip, “Güneþ doðdu” diyorlar. Güneþ, o nesnenin adý. Tüm adalarý kuþatan okyanus, dil. Sözcüklerle kulaç atarak baþka adalara ulaþmaya çalýþan, adanýn bilinci. Bilinç, okyanusun sürekli devinen dalgalarý. Benzer adalar(yabancýlar) okyanusun içinde yeþeren öteki bilinçler. Her dalganýn bir adý var. Adlarý olmaksýzýn yalnýzca birer esinti ve sesler. Okyanus, bir imge olmanýn çaresizliðinde, yaþamý besler... Ne var ki dil ölümü taþýyan ve ölümde varlýðýný sürdüren yaþamdýr.(1)


Eren RIZVANOÐLU






1- Blanchot, Maurice. Kafka’dan Kafka’ya, Bölüm; Edebiyat ve Ölüm