Aşk bir öğretmen, bense öğrencisi oldum yaşadığım yıllar boyunca. Gün oldu katıla katıla gülmeyi, gün oldu ölüm tadında ağlamayı öğretti...Boş, beyaz bir sayfaydım aşktan önce...Evet temiz ama boş! İlk karalamalar, yaşandığı an yaşanabileceğini sandığım en büyük harflerdi gözümde.Zaten yaşadıklarım gösterdi ki, insan yaşadığı her aşkı en büyük aşkı zannediyor.'Daha fazlası olamaz' diyorsun, 'Bu hepsinden başka' diyorsun.Sonra bir bakıyorsun ki aslında her aşk seni bir sonrakine hazırlıyor...Ve en büyük aşk, hep en sonuncusu oluyor.

Ben kendimi korumayı hiç beceremedim aşkta...Döktüm saçtım tüm hislerimi ortaya. Birşeyleri gizlemeyi, sır perdeleri bırakmayı başaramadım...Yüreğimdeki herşey dilimdeydi... Nazlanmalar bana göre değildi.Beceremezdim zaten, gözlerim beni ele verirdi...Baldamlaları damlardı aşkla beraber gözümden. Öfkeliysem, ateş oluverirdi ağzımdan çıkan kelimeler tutuşuveren...Yüreğimi yüreğine katmış adam çağırırken, ayaklarım yürümez koşardı...Savunmasız, sakınmasız, sınırsız yaşadım...

Ben en çok geceleri paylaştım aşklarımla...Aşığımdan çok aşkımla...Bazen aşkı yalnız kendimle, geceyle, bir kadeh şarap eşliğinde, şiir dizelerinde yaşamak, sevgiliye yaslanmaktan daha yakıcı gelir bana. Yaktığım mumun alevinde kendi kendime erimek...Oynaşan ışıklar...Onlar bana aşkı ve oyunlarını anlatırlar...

Melankonin tadı öylesi lezzetlidir ki aşkta...Bahar gelmiş, kuşlar cıvıl cıvıl, insanlar kıpır kıpır...Bir tek sensindir baharda kışın dondurucu soğuğunda takılıp kalan, rengarenk çiçeklere inat. Çünkü sevgili kayıptır. Kendi içinde, kendi fırtınalarının, tipilerinin içinde yokolur gidersin...Güzeldir melankoli, aşk uğruna yaşanıyorsa...

Aşk törpülemeyi öğretti kendimi bana...Sivri uçlu, bazen beni bazen başkalarını acıtan yanlarımı törpüledim. Kendimi kanata kanata.Aşk adına...Başka bir şey başarabilir miydi bilmiyorum...Sonsuz özgüvenimin bazen bir yerlerden çatlayabileceğini gösterdi...Her aşk, her aşık bir değildi...Her biri ayrı bir ders verdi.

Aşk her günün bir gecesi, her gecenin bir sabahı olduğunu öğretti. Sonsuzluk bize ait değildi. Acıdan öleceğimi zannettiğim gecelerin sabahı oldu. Hem de hepsinin...Sabaha varmayan hiçbir gecem olmadı. Yüreğim 'Bu sefer dayanmaz' dediğim her geceye, bana inat, benden habersiz sabahlara inanarak dayandı...

Bu gün inanıyorum ki 'BENİ AŞK YARATTI' Beni de diğer bütün canlılar gibi evrene 'AŞK ' kattı, tıpkı sizi kattığı gibi...Bizler hepimiz aşkın çocuğuyuz. Ve aşklar doğuracağız birbirinden güzel...

İster kanatsın, ister kanatlandırsın; yeter ki AŞK olsun, AŞK OLSUN HAYATIMDA...NİCE AŞKLARA...TÜM AŞIKLARA...