01.08.1997

ARDIM

Yüreğimden kopardım seni
Ve yerine yapay bir damar taktım
Bilsen nasıl bir acı veriyor
          Kanıyorum her gün parmak uçlarımdan
Bu yüzyıl
     karmaşa
Sonra birbirimizi buluşumuz
Söz vermeler
     gözlerin
Canımıza kıymaları
     gözlerin
Kaçışlarımız
     ve yeniden gözlerin
Öylesine uzaklar ki şimdi bu kıyıdan
ve bir mercanmışçasına
yakalayıp bir dalgayı
büyütüyorlar denizimdeki
     o sürgün adasını
Adalar ki
adını, korkumdan bıraktığım düzlük
ve gözümü kırpmadan üzerine diktiğim o yanardağ
ve yanardağın patlaması
ve lavlar
ve ateş
ve çığlık
     Gözlerin
ama hep gözlerin
Dönmeler için çok mu geç
Bazen zamana fark ettirmeden
     Takvimleri değiştirme isteğim çok mu çocuksu
Bu kent mi yalnız olan
Yoksa biz mi
     biz;
iki eli tutuşamayanlar
Sen kimdin
ve neden hep gitmekten söz ederdin
Ellerinde sigara, çay
Ellerinde korkudan titreyişinle
               kaçamak
     Gözlerin
veya gözlerin
Geç olduğunu bağırıp durma kulaklarıma
Geç biliyorum
Bir çocuk avuntusu say beni
bir yaralı adam
bir şehir sürgünü
Ağlama
ağlamak yakışmıyor gözlerine
Gözlerin ki
     iki beştaş taşı
     iki heyecanlı çocuğun
          o kara taşları buluşu
Gözlerin ki
     memelerin gibi
          bir yukarı
          bir aşağı
Her şey için geç diyorsun
          geç olmasına geç
ve yeni bir kente girmek kadar güç
     Yeni bir kente
     yeni sokaklara
     yeni sabah çaylarına
Git
giderken gözlerini de götür
          Ve unut bu kenti
               beni
                Farzet ki
           bu sadece bir çocuk avuntusu….
                         -L-