Bir şiir yaz diye kulağıma fısıldandı
Adı UNUTTUM OLSUN..
Yazarım dedim yaparım.
Benim vurguna alışkın tenim var
Ben sırtından vurulmaya alışmışım dedim
Yalnızlığın kitabını ben yazdım
Pişmanlık geçmedi hiçbir kelimesinde dedim
Üç kuruş bile etmeyen yüreklerde harcanmışlığım
Sevda nedir bilmeyen körpelerde yenilgim var dedim
Ben yalnızlığın en çıkmazında gülmeyi bildim
Sırtlanların uluduğu gecemde tilki olmayı bildim dedim
Yürek sever gönül düşer derler yalan güzel gösteren beyindir
Bu beyini kafamı kopartıp atmışlığım var dedim
Güldüler gülenlere bir çift sözüm var dedim SUSTULAR
Sen hiç kafanı kopardın mı dedim DURDULAR
Ben unutmanın bin bir yolunu öğrendim
Öğret diyene dediklerimi yapabilir misin dedim EVET dedi.
İlk başta unutma dedim neden dedi?
Unutma ki bir daha unutmak zorunda kalmayasın dedim
Unutma ama dizlerine hakim ol ayakta kal dedim nasıl dedi?
Kininle besle öfkenle büyüt dedim
VE en son olarak kafanı kopar daha yüksek bir yere koy
İnsanlara yukardan bak dedim gülümsedi
O da anladı ki ezmek lazım
UNUTMA ZALİMİ AF EDEN MAZLUMA ZULUM EDER
ZALİMDEN ZALİM OL AMA MAZLUMA DEĞİL..
