Odada dikkat çektiğimi biliyorum. Bir kere hem odadaki en büyük şeyim hem de nadide bulunan bir şeyim.

Gerek sepetin gerekse benim odunlarla kurduğumuz dostluk bazen derin olabilir. Ama odunun kaderi yanmak. Hepimiz bunun kısa süreceğini biliriz. Bu hiçbirimiz için trajik bir şey değildir.

En çok ısıtmak için yapıldığımı biliyorum. Isıtmanın nadide bir biçimiyim. Ama varoluş amacımı umursamıyorum. İçimde yanan ateşi kutsamıyorum. Bu benim için sadece insanların zorunlu ihtiyaçları gibi bir mecburiyet, bir tür ayak bağı. Ben ateşin söndüğü zamanı beklerim hep. O zaman işimi tamamlamışımdır. Gitmek yakındır. Ortalık soğuduğu zaman özgürlüğüm başlar. Benim için soğuk gitmektir.

Dış görünüşümden şikayetim yok, hatta özenilerek yapıldığım bile söylenebilir. Karakterime uygun sade, abartısız, ağır, düz ve hatta zarif. Ama bu da umurumda değil. Bu benim nihayetinde kaba halimdir. Herkes gidip soğuk başlayınca beni yere çivileyen tüm ayak bağımdan kurtulurum. Hiçbir şey yapmak zorunda olmamak.

Bütün eşyalar bilir, biliyor. İnsanlar bilmez. İnsanlar odada yokken ben de yokumdur. Tüm varlığım baca deliğimden süzülen duman gibi buharlaşır; gökyüzüne, dışarıya kavuşurum. Zaten içimde ateş yanarken bile yerim en üst katta, köşe. Cama ve göğe yakın. Benim ruhum böyle, ben dışarıyı seviyorum,yerine köklenmiş, atkısına gömülmüş, sıcaklığı içinde mesut bir kedi şöminesi değilim.

İçimde yanacak son ateşi, umursamadan bekliyorum. Varoluş amacım hayattaki ayak bağımdır.

Aslında hiçbir şekilde cisimleşmek istemiyorum. Kelimelerle bile. Çünkü cisimleşmiş her şey taraf tutar, varlığı yanlış yansıtır, eksik yansıtır. Cisim kırılmış bir ayna parçasıdır. Bu yüzden yazara da kızıyorum. Beni yazmaya haddi yoktu. O bir suç işlemiştir.