Her zaman elmaları –sadece elmaları değil her şeyi- sadece kendimizin seçtiğini sanırız. Aslında belki onlar da bizi seçiyorlar, gösteremiyorlardır. Biz kendi niyetlerimizi biliriz, elmaların niyetleri ise bizim için bir sırdır...


Biliyorum, çok garip ama, geçenlerde bir elma beni takip etti.
Akşamdı, hayratının suyu güzel diye su doldurmaya bir camiye gidiyordu dayımlar, “Eh hadi madem,” dedik, takıldık peşlerine.
Arabayı çeşmeden üç-beş adım aşağıya, kısa yokuşun sonuna park ettik. Çeşmeden aşağıya doğru su bir yol oluşturmuş, ince ince sızıyordu. Çevresinde ise her cins çer çöp, fink atıyordu.
Fazla oyalanmadan suyumuzu doldurup arabaya dönüyorduk ki, ben önünden geçerken yerde atılmış bir elma hareketlendi; aşağıya inene dek peşimden yuvarlandı; arabanın önünde de durdu.
Ne demekti şimdi bu? Bu kadar garip bir olayı fark etmemek mümkün değil. Ama kime ne deseydim yani? Görmezden geleceğim tabii ki, deyip tam arkamı dönüyordum ki “Bak, elma peşinden geldi!” dedi.
Dayım!
Kalakaldım öyle. “Gariplik” dayımı şahit duymuş, gerçeğini ısrarla gözüme sokuyor!... Gördüm, dedim, doğal bir şeymiş gibi; abartmamaya çalışarak. Bir-iki dakika yüzümü araştırdı ne yapacağımı görmek ister gibi, sonra döndü, çözümsüz...
E ne yapayım şimdi ben? İnsan peşinden tıpış tıpış gelmiş bir elmaya ne yapabilir?
Elma karşımda durmuş adeta sorar gibi kararımı beklerken, benimse aklıma ihtimaller şeklinde sağanaklar yağıyordu: Sevmeli miydim yoksa korkmalı mıydım bu elmadan? Amaçlı bir elmaydı orası belli. Yerden alıp temiz bir elma muamelesi de yapabilirdim, yerde çöpün içinde de bırakabilirdim. Şefkate mi ihtiyacı vardı; yoksa bir hediye, gökten düşen “Üçüncü elma” mıydı? Adem’le Havva’nın günah elması veya elmaya saklanmış bir büyücü gibi yanıma alınca başıma saracağım bir bela da olabilirdi.
Bilmiyordum ki?!! Terazinin kefelerinde çekeceğim vicdan azabı ve yaşayacağım korku...


Kapı kapandı, araba bastı gitti... Elmayı öylece arkada bırakarak... Koltuğa yapışmış vicdan azabıyla...