Ýnsanýn en yakýn dostunun yalnýzlýk olmasý mümkün mü acaba? Ne olursa olsun bizi terk etmeyecek tek dostumuz yalnýzlýk mý, içimizi her zaman, içimizi kemirene mi dökmek zorundayýz?
Dostu, sevdiði, kýsacasý kimsesi olmayan boþ kaldýrýmlar gibiyim; önüne gelen tepeliyor, önüne gelen çiðneyip gidiyor. Harcamak istiyor sanki beni herkes, herkes sýrt çevirip yalnýzlýkla iyice pekiþmemi istiyor, uykusuz geçen gecelerin birinde kafama dayadýðým bir silah gibi yalnýzlýkla yalnýz kalmamý istiyor, herkes…
Benimle neyi paylaþamýyorlar bilmiyorum, yoksa yalnýzlýðý kýskanýyorlar mý benden; eðer öyleyse gelsinler vereyim tek dostumu; ya yalnýz kalacaðým yada yalnýzlýkla yalnýz kalacaðým ikileminden bende sýkýldým zaten, birileri gelsin de isterlerse canýmý bile vereyim, yeter ki birileri gelsin! Unutmak istemediðim ama zorunda olduðum, anýlarýmýn kasýrgasý ve ruhumun fýrtýnasý diye bir þey yok hayatýmda nasýl olsa, sadece koskoca bir dinginlik ve yalnýzlýkla geçirilen uzun yýllarým var. Hayat dersi vermesin yanýma gelenler, yalnýzlýktan bile acýmasýz olan günlerim var çünkü, çünkü ben onlardan daha iyi tanýyorum yalnýzlýðý ve hayatý…
Kýþýn çýkan güneþler gibi deðil yalnýzlýk hayatýmda, nadiren gelmiyor; zaten hiç gitmiyor ki. Tanýdýklarýn arasýnda bile, sadece yalnýzlýðýmla sohbet ediyorum ve içimden geçenleri, yaþadýðým fýrtýnalarý ve beni sersemleten hatýralarý sadece onunla paylaþýyorum; onun ise benden sýkýlýp kendiliðinden gitme ihtimali yok bile, çok düþük deðil hiç yok.
Bunalýmda olmadýðýmý biliyorum ama öyleymiþ gibi davranýyorum bazen, hýrçýn ama zavallý oluyorum, yürekli ama korkak. Yeminlerimi tutmuyor, sevdalarýmý karþýlamýyorum, baharýn geliþine sevinemeden güzlerin doðmasýna engel olamýyorum, aðlarken göz kapaklarýmý açamýyor, biri görecek diye korkuyorum, kaçýyorum.
Beni sevenlere bile sýrt çeviriyorum, hiç birisine bakmýyor, hiç biriyle ilgilenmiyorum. Belki sevmiyorum yalnýzlýðý, ama kendimi ondan bir türlü alamýyorum; unutmak istedikçe daha çok hatýrlýyor, hatýrladýkça daha çok yanýyorum. Yalnýzlýðýn parçalarýný toplamýyorum bazen, belki gider, belki bir an olsun rahat ederim diyorum, ama olmuyor. Kýrýyor, milyonlarca parçalara ayýrýyorum yalnýzlýðý, o ise mucize gibi, þaka gibi yeniden tek parça oluyor, yapamýyorum…
Günlerce bekliyor, kendimi avutmaya çalýþýyorum ama nafile, ne avunabiliyorum nede çýkar bir yol bulabiliyorum, çýkmaz bir sokakta dönüp duran bir karýnca gibi ne kadar uzaða gidersem gideyim, dönüp baktýðýmda hep ayný yerdeyim, tek bir adým bile ilerlememiþim… Elbette ki insanoðluna kýsýr döngülerle savaþma yetisi verilmiþ, ama savaþacak kuvvet olmadýktan sonra, ne yapayým ben o yetiyi?
Mayýn tarlasýndaki dikenli güllere benzetiyorum yalnýzlýðý, ulaþýlabilmesi güç ve sanki herkesin ulaþmak istediði gizli bir bahçe orasý, herkes nasýl da didinip çabalýyor oraya gitmek için; ama ben, o bahçenin vazgeçilmez kralý, dýþarýdan gelen her saldýrýya korkusuzca karþý koyuyor ve gizli sarayýma kimsenin ulaþmasýna izin vermiyorum. Bu bir mutluluk sebebimi, yoksa yakýnýlmasý gereken bir þey mi bilmiyorum? Hatta hiçbir þey bilmek istemiyorum, sadece o dehlizden ne zaman çýkmam gerektiðini bana gösterecek bir iþaretin, bana ulaþacaðý günün olup olmadýðýný bilmek istiyorum, sadece bunu bilmek istiyorum. Sonsuza dek orada olmaya alýþýp, ömrümün sonuna dek bu fikirle beraber mi olacaðým, yoksa bir gün o günün geleceðine inanýp hayatla mý barýþacaðým, bilmiyorum…
Sadece gözlerimdeki bazý izler anlatýrdý yalnýzlýðý bana, sadece soðuk bir bakýþ yeterdi yalnýzlýðýn içindeki gizemi çözmeme, gidenlerin ardýndan döktüðüm gözyaþlarýndaki sitem, yerini aniden býrakýverirdi yaðmurlara ve yaðmurlar büyür, fýrtýnalara karýþýrdý. Belli bir zamana kadar, bu hep böyle oldu, sonuç olarak yalnýzlýðýn bana verdiði yegane hazine de iþte bu oldu…
Artýk her günümü ayrý bir sabýrla yaþýyorum, hiçbir þeyi silmiyor, hepsini yorgun yüreðimde biriktiriyorum, topluyorum, topluyorum, topluyorum; sonra gönlümün bankasýna yatýrýyorum, kâr ediyor, seviniyorum, kýsacasý yaþýyorum. Hazine bulmuþ bir korsan gibi, kendimi sýcak kumlardan serin sulara býrakýyorum, yani sevdalanýyorum.
Adlarýný bile bilmediðim þairlerin mýsralarýný ezberliyor, belki günde yüz bin kere tekrar ediyorum, unutmak istediðim her þeyi sýraya koyuyor, raflara kaldýrýyorum, bilmediklerimi öðreniyor, her yeni güne umutla uyanýyorum, yarýnlarýn ne kadar kýymetli olduðunu biliyor ve rüyalarýmda gördüðüm peri kýzýna aþýk oluyorum, dudaklarýndan dökülen sözleri, sanki beni anlatýyormuþçasýna, ruhuma sokuyor ve onunla yaþýyorum.Adýný bilmediðim bir þair ne demiþ:
“Yazdýðýný yeniden yazamamak gibi bir duygu bu,
Yazdýklarýný okuyamamak gibi;
Yarýnlarýn nedeninin sebepsizliðindeki yaðmurlar gibi,
Sýk ama yavaþ yavaþ akar gibi;
Bilinmeyen adalarda azýksýz kalmýþ bir derviþ gibi,
Ne kimin geleceðini, ne de ne zaman öleceðini bilmemek gibi;
Ýþte böyle bir duygu…
“AÞK!” “
Ýþte bunu diyerek gözümü açýyorum her sabah; o peri kýzýyla beraber geçirdiðim ve geçireceðim mutlu rüyalarýn hayaliyle uyanýyorum, umut ediyor, göz yaþlarýmý boþa harcamýyorum, kimsenin gelmesini beklemeden uyuyor ve artýk karanlýktan korkmuyorum…
Umut ediyorum, bekliyorum…