Wolfgang Borchert

Okuma Kitabı Öyküleri
(Lesebuchgeschichten) (1948)

Tüm insanların bir dikiş makinası, bir radyosu, bir buzdolabı ve bir de telefonu var. Şimdi ne yapalım, diye sordu fabrikatör.
Bomba dedi kaşif.
Savaş dedi general.
Yapacak başka bir şey yoksa dedi kaşif.
Beyaz önlüklü adam kâğıt üzerine rakamlar yazıyordu. Bunlara minik narin harfler ekliyordu.
Sonra beyaz önlüğü çıkardı ve bir saat pencere taşındaki çiçeklerin bakımını yaptı. Bir çiçeğin solduğunu görünce, çok üzüldü ve ağladı.
Ve kâğıt üzerinde rakamlar vardı. Buna göre yarım gramla iki saat içinde bin kişi öldürülebilirdi.
Güneşin ışıkları çiçeklerin üzerine vuruyordu.
Ve kağıdın üstüne.
İki adam konuşuyordu.
Tahmini masraf?
Fayanslı mı?
Yeşil fayanslı tabi.
Kırkbin.
Kırkbin? Peki. Evet, sevgili dostum, tam zamanında çikolatadan barut üretimine geçmeseydim, Size bu kırkbini veremezdim.
Ben de Size duş kabinini.
Yeşil fayanslı.
Yeşil fayanslı.
İki adam ayrıldılar.
Biri fabrikatör, diğer müteahhit.
Savaş zamanıydı.
Bovling salonu. İki adam konuşuyordu.
Hayrola Müdür Bey. Siyah elbiseler giymişsin. Yas mı var?
Hayır, hayır. Kutladık. Gençler cepheye gidiyorlar. Kısa bir konuşma yaptım. Sparta’yı andım. Clausewitz’i zikrettim. Bir kaç kavramı hatırlattım: Şeref, vatan. Hölderlin’i okuttum. Langemark’ı düşündük. Etkileyici bir kutlama idi. Çok etkileyici. Gençler marş söylediler: Demiri yaratan Tanrı. Gözler çakmak çakmaktı. Etkileyiciydi. Etkileyiciydi. Çok etkileyici.
Allah aşkına Müdür Bey, susun. Bu çok iğrenç.
Müdür Bey, ürkmüş biçimde öbürlerine bakakaldı. Anlatırken kâğıt üzerine basbayağı küçük haçlar çizmişti. Bayağı küçük haçlar. Ayağa kalktı ve güldü. Yeni bir bovling topu aldı ve hedefe doğru yuvarladı. Yavaş bir gürültü. Sonra arkada labutlar devrildi. Küçük adamlar gibi görünüyorlardı.
(Çev. Ali Osman Öztürk)