Bugün caným çok sýkkýn. Ýçimdeki bu sýkýntýnýn sebebi belli bir olay deðil aslýnda... yada birdenbire ortaya çýkýveren bir sýkýntý da deðil. Bir süredir olan birçok olayýn ardýndan kafamdaki düþüncelerin birikmesi sonucu ortaya çýkan bir patlama sanýrým. Ýçimden hiçbirþey yapmak gelmiyor. Oyalanacak birþeyler bulmaya çalýþtým ama olmuyor iþte. Bilgisayarý açtým, müzik dinledim, televizyon seyrettim, kitap okumaya çalýþtým... Hiç bir þey olanlarý unutmamý saðlayamýyor. Saðlamak ne kelime! Birazcýk bile yardýmcý olmuyor hiçbirþey bana. Ders çalýþmam lazým ama mümkün deðil. Okuduklarýmý anlamýyorum bile. Anlamak bir yana, ne okuduðumun bile farkýnda deðilim. Hani insan bazen dinler, dinler, dinler de en sonunda bütün dinledikleri bir kulaðýndan girip diðer kulaðýndan çýkar ya. Bu durumda benim ders çalýþmam bunun gibi bir durum.Aslýnda bundan bile beter. Çünkü kafama girip çýkmak bile denemez buna. Hiç girmiyor bile okuduklarým!!!
Kafamýn içi sadece þu son birkaç günde olanlarla dolu. Baþka birþeyin kafama girmesine izin vermiyor vücudum, beynim. Sanki kafamýn içinde sadece onlar olmalýymýþ gibi. Peki bütün bedenimi yiyip bitiren beni bu derecede düþüncelere,bunalýmlara iten þeyler, olaylar, kiþiler çok mu hakediyor sanki bu kadar deðer verilmeyi? Onlar bir kere olsun benim için "benim onlarý düþündüðümün yarýsý kadar bile olsun" beni düþündüler mi sanki? Hayýr!!! Büyük ihtimalle hayýr! Peki o zaman nedir bu zayýflýk? nedir bu kendini yiyip bitirme? Bilmiyorum!!! Bazen böyle oluyor iþte. Sebebini bilmeden hayata küsmek... " Býrak bunlarý. Onlar seni düþünmüyorlar bile" diye düþünmek çözüm deðil. Sonuçta onlar beni düþünmeseler de bir þekilde hayatýma girdiler benim. Bir þekilde hayatýma girdiler ve yine bir þekilde kendilerini bana sevdirip hayatýmda önemli ve deðerli bir yer elde ettiler. Bu durumda suçlu aramak gerekirse o suçlu benim belki de... Madem deðmezdi o zaman neden benim için bu derecede önemli bir yere gelmelerine izin verdim geride kalan senelerde? Evet evet... suç onlarda deðil. Kesinlikle bende... Peki bu çözüm mü?... Yani tamam onlar buna deðmezdi. tamam ben hatalýyým... eee o zaman neden hala aðlýyorum hala?... Demekki bazý þeylerin çözümü hala içimde biryerlerde ve ben asýl savaþý kendimle vermeliyim... Kendimle savaþmak...
Size de olur mu bilmem... Geceleri yatarken, uyumadan önce kafamý yastýða koyduðumda ve yolculuk yaparken, özellikle de uzun yolculuk yaptýðým otobüslerde çok fazla düþünürüm ben. Bütün hayatýmý gözden geçirdiðim olur bazen. Neler yaptým? kimler geldi,kimler geçti? kimleri kýrdým, kimleri üzdüm, kime faydam oldu?, kim beni üzdü?, kim mutlu etti? En önemlisi de kendim ve sevdiklerim adýna ne kadar faydalý yaþadým bunca senedir... genelde yaptýðým þeylerden piþman olmam. Yapmadýklarýmdan piþman olduðum çok oldu ama. "Keþke o anda þöyle davransaydým...".... bir gün bir þans verseler... hadi Onur seni þu ana geri gönderiyoruz... içinde kalan ne varsa yap deseler... herhalde zamanýnda yapmadýðým için piþman olduðum ne kadar çok þey olduðuna ben de inanamam...
Dediðim gibi... yatarken ve otobüsle yolculuk yaparken çok fazla düþünürüm ben. Otobüste yolculuk ederken düþünmenin yanýsýra etrafýmdaki insanlarý da gözlemlerim. Yanlýþ anlaþýlmasýn... Etrafýmda yolculuk eden insanlarý gözlemlerim derken onlarý sorgulayýcý bir gözlem deðil bu... Örneðin otobüse güzel bir kýz bindiði zaman herkes o güzel kýza bakarken ben herkese bakarým... Herkese bakýp kýza karþý nasýl bir tepki verdiklerini gözlemlerim... Geceleri uyumadan önce bazen iki farklý Onur'u çaðýrýrým odama. Biri kötü huylarýmýn toplandýðý, etrafýndakileri kýrmaktan çekinmeyen, kötü birþey yaptýðý zaman asla piþman olmayan Onur, diðeri ise tertemiz iyi huylarý taþýyan, çevresine karþý sevecen, güleryüzlü, yardýmsever, kimseyi kýrmayan ve tüm canlýlarý mutlu etmeye çalýþan Onur... Sonra geçerim karþýlarýna... "Hadi" derim... "Hadi kapýþýn... tartýþýn, hatta kavga edin... yok yok... daha da abartýn ve tekme tokat girin birbirinize..." daha sonra da eklerim... "kapýþýn.. kapýþýn ve sonunda ayakta kalan bana sahip olsun..." Hanginiz daha güçlüyse beni elde eder. Sonra düþünürüm... "bu kadar da basit mi kim olacaðýna karar vermek... " "ölümüne bir kavga sonunda ayakta kalana kendini vermek, hediye etmek..."
Hayat gerçekten de çok garip. erþey olabilir bu hayatta. Hiçbirþeye þaþýrmamak lazým. utlu olmak, hüzünlenmek, evinçten çýlgýna dönmek, unalýma girip yaþamdan tüm baðlarý koparmak... epsi o kadar da küçük ve birçok kiþi için belki de hiçbir anlamý olmayan olaylara baðlý ki... zun otobüs yolculuðunda yanýnýzda oturan adam uyuyup baþýný omzunuza koymadýðý için mutlu olduðunuz oldu mu hiç? peki çatýya býraktýðýnýz ekmek kýrýntýlarýna gelen kuþlarý seyredip mutlu oldunuz mu? Hayat çok tuhaf ve acýmasýz. hatta anlamsýz. peki okula ilk baþladýðýnýz gün üç sýra önünüzde oturan ve sýnýfa ilk girdiði andan itibaren sizi adeta büyüleyen kýzýn kesinlikle sizden daha aptal ve çirkin bir sevgilisi olduðu gerçeðiyle karþýlaþmadýnýz mý hiç? Otobüs duraklarýnda otobüs beklerken hayal kurarým bazen... iki saat beklediðim otobüs hala gelmez ve ben hayallere dalarým o anda. Sonra o saatlerdir gelmeyen otobüs gelir, geçer ve ben o otobüsün geldiðini görmeme raðmen hayalimin en tatlý anýnda olduðum için kýlýmý bile kýpýrdatmam... otobüs gider ve ben hayallerimle baþbaþa durakta beklemeye devam ederim... O otobüsü kaçýrdýðým için giremeyeceðim elektronik dersini hiç takmam kafama... ne tuhaf bir hayat bu... otobüs duraðýnda beklerken etrafýnýza bakýn bir... 20 tane kýz varsa ve bu 20 kýzýn 19'u çok güzel kýzlarsa... mutlaka o 20. çirkin kýz sizden ya bilet isteyecek ya da "bilmem ne otobüsü geçti mi?" diye soracaktýr size... Peki hiç otobüse bindiðinizde bilet atarken o biletin o küçücük deliðe girmediði, yada girse bile sizi bir süre streste býraktýðý olmadý mý?... Bunlar tuhaf ama eðlenceli yanlarý hayatýn...
Bir de tuhaf ve acý veren yanlarý var tabi. Onlar da þu anda benim kafamýn içindekiler iþte... Hayat her zaman uçuk kaçýk esprilerle yada neþeli anlarla karþýmýza çýkmýyor ne yazýk ki... Bazen, hatta genellikle bir sorunla karþýlaþýyor insanlar... ve bu sorunlar bizim kafamýzýn içinde tüm benliðimizi yiyip bitirebiliyor acýmasýzca... Baþka þeylerle ilgilenmek, baþka þeyler düþünmek istiyorum. Ama dediðim gibi. Beynim izin vermiyor buna... En sonunda kendi vücudum ve beynim de beni üzmek, acýlarý unutmamý engellemek için birlik olmuþ. Týpký diðerleri gibi... En iyisi sahile inmek... saat geç oldu. Bu saatte sahilde kýþ günü kimse olmaz... Sahile iniyorum... Hava soðuk, etraf sessiz... tüm bu sessizliðin içinde ýslýk çalan bir rüzgar var... Bekçinin düdük sesi uzaklardan duyuluyor... Sahilin ýþýklarý yanmýyor. O yüzden oldukça karanlýk. Sahil yosun kaplý. kýþýn bu vakitler hep böyle olur zaten. Kýþýn gelen yosunlar yazýn ortadan kaybolur. Sonra kýþýn yine gelirler. Belki de onlar da insanlardan kaçýyordur yazýn. Kýþýn kimse yokken geliyorlardýr. Keþke içecek birþeyler alsaydým. Bira falan...
Þimdi bakkala gitmek de zor geliyor açýkçasý. Aslýnda kafam zaten karmakarýþýk ve puslu. belli ki içmeden sarhoþum zaten. Ýçmeye ne gerek var? Zaten içki, insaný daha çok düþüncelere iter. Kafamýn içinde benim düþünebileceðimden bile çok daha fazla düþünce varken içki içmeme bir gerek yok ki... Her taraf karanlýk. Balýkçý teknelerinin ýþýklarý çok net görünüyor uzaktan. Yosunlarýn üstünde yürüyorum biraz. Ayaðýmýn altýnda kuru yosunlarýn hýþýrtýlarý ile... Ýleride kayalýklara kadar gidip geri geliyorum. Hiç kimse yok etrafta. Oysa sahil çok huzur verici þu anda bence... Yani bu kadar huzur verici bir ortamda olmak isteyecek o kadar çok insan varken neden sahil bu kadar boþ ki? Sahilin o huzurlu ortamý biraz rahatlatýyor beni. Ama unutamýyorum yine de... Neden?... neden beni bu þekilde býrakýp gitti ki sanki?Hiç mi anlamadý onun için hissettiklerimi? hiç mi anlamadý ona ne kadar deðer verdiðimi? peki ya diðerleri? dostum dediðim insanlar... hiç mi bilemediler benim için ne kadar önemli olduklarýný? ya da bildiler ama benim onlara verdiðim deðeri bana hiç mi vermediler?... Düþündükçe, sorguladýkça ne kadar çok artýyor sorular... Dediðim gibi hayat tuhaf, geçen hafta dostum diye sarýldýðýn, bütün sýrlarýný paylaþtýðýn, birlikte oturup aðladýðýn kiþiler... ya da "sevdiðin kiþi"... saatlerce sarýlýp öpüþtüðün, onsuz yaþayamayacaðýný söylediðin, hayatýn anlamý olan kiþi... geçen hafta yanýndayken þimdi uzaklardadýr ve en kötüsü hepsi senin için hala çok önemli ve deðerliyken, sen hiçbirisi için önemli ve deðerli deðilsindir. Hatta umurlarýnda bile deðilsindir. Bunu anlamak çok hüzün verir iþte insana. Kimse anlamýyor mu beni? kimse farketmiyor mu dostum diyebileceðim, herþeyimi paylaþabileceðim, ona sýðýnabileceðim birisine bu kadar ihtiyacým varken bu þekilde davranmalarýnýn beni ne kadar çok kýrdýðýný? Ne olurdu birisi çýksa ve "ben seni anlýyorum... iþte açýyorum kendimi sana, paylaþýyorum herþeyimi senle, ben seninim ve sen de benim olmalýsýn, hadi herþeyini paylaþ benimle" dese... Bu kadar mý zor bunu anlamak, farketmek ve gerçekleþtirebilmek? Hava gittikçe soðuyor,açýkçasý titremeye baþladým bile. Ama eve dönmek istemiyorum. kafamdaki düþünceler heryerde ayný olmasýna raðmen burada, yani sahildeyken acýsý çok daha az oluyor sanki. belki de sahildeyken tüm gökyüzü,yýldýzlar, tüm evren karþýmda olduðu için tüm evrene haykýrýrcasýna söyleyebiliyorum bunlarý. beni duyan, anlayan birileri olmasa bile "belki biryerlerde birgün anlayan, paylaþan biri çýkar" umuduyla haykýrabiliyorum gökyüzüne, yýldýzlara...
Az ileride bir hareket var. Sanýrým yalnýz deðilim. Birisi daha bu soðuk geceyi benim gibi tüm evrenle paylaþmak için burada galiba. Biraz daha dikkatle bakýyorum. Bu bir insan deðil. bir köpek. simsiyah bir köpek...
Gecenin karanlýðýna ayak uydurmuþ, simsiyah bir köpek. Yanýma çaðýrýyorum, yattýðý yerden yavaþça kalkýp yanýma geliyor. yere oturuyorum. O da yanýma oturuyor. Baþýný dizime koyuyor. Dün etraftaki birçok köpeði zehirlediler. O ise geride kalan çok az köpekten biri. O da aðlýyor benim gibi. bütün arkadaþlarýný kaybetmiþ dünkü olaydan sonra. Baþýný okþuyorum, elini uzatýyor bana. Ýkimiz de dostlarýmýzý kaybettik. Onun dostlarý zehirlenerek öldü. benimkiler ise canlý canlý mezarlarýna kendileri isteyerek, bilerek ve umursamaz bir þekilde girdiler. O konuþamýyor, sadece arasýra inliyor. belliki arkadaþlarýný kaybetmenin acýsý ile aðlýyor. Ben hem onun hislerine tercuman oluyorum, hem de kendi dertlerimi anlatýyorum ona. Beni anlýyor mu bilinmez... Bir zamanlar karþýlýklý oturup konuþtuðum, sarýlýp aðladýðým, tüm dertlerimi, mutluluklarýmý paylaþtýðým kiþiler beni anladý da ne oldu sanki?. siyah köpekle el eleyiz ve benim yanýmda olup beni dinliyor þu anda... Birden gökgürlüyor, sonra da yaðmur damlalarý gökyüzünden düþmeye baþlýyor. Ne tuhaf, az önce gökyüzü açýktý ve yýldýzlar görünüyordu. Nasýl oldu da bir anda bulutlar geldi ve yaðmur baþladý anlayamadým. Burada böyledir, hava çok çabuk deðiþir. Baþýnýzý kaldýrýr gökyüzüne bakarsýnýz "hava açýk ve yýldýzlar var"... 5 dakika sonra bir de bakarsýnýz yaðmur baþlamýþ. Aynen þu anda olduðu gibi...
Yaðmur altýnda þemsiyesiz dolaþmayý çok severim. Islandýkça kendimi doðayla bütünleþmiþ gibi hissederim. Yüzümü gökyüzüne doðru kaldýrýyorum. Su damlalarý direk yüzüme çarpsýn diye. Aklýmdan geçiriyorum. "yüzüme ilk gelen yaðmur damlasý "O" olsun, bana "beni sevdiðini söylesin" sonra o damla yüzümden akýp yere düþsün ve bir sonraki gün tekrar buharlaþýp yaðmur bulutu olup onun olduðu yere gitsin ve ayný damla bu sefer de onun yüzüne düþsün" Hayaller güzel...Ama hayal dünyasýndan gerçek dünyaya döndüðüm zaman gerçeklerin hayallerdeki kadar güzel olmadýðýný görüyorum ne yazýk ki...
Yaðmur altýnda ýslanmak güzel ama yanýmdaki dostum bundan hoþlanýyor mu acaba? Kendi hoþlandýðým bir þey için onun da ýslanýp üþümesine gönlüm razý olmuyor. En iyisi artýk yavaþ yavaþ eve dönmek. Ama eve gitmeyi de hiç istemiyorum... "hadi siyah dostum" diyorum ona dönerek.... "gel kuytu bir yere sýðýnalým" Biraz ileride boþ bir evin balkonuna gidiyoruz. Orada yere oturuyoruz. Dostlarýný kaybetmiþ iki yalnýz varlýk... Oturduðumuz yer çok rahat ve hoþ. Hem rüzgar almýyor hem de yaðmur damlalarý oraya ulaþamýyor. Saatlerce hem kendimi anlatýyorum ona, hem de onun gözlerindeki bakýþlardan onu anlamaya çalýþýyorum... Hayat böyle iþte. Bazý durumlarda bir köpeðin dostluðunun deðerini anlayabiliyor insan... Yaðmur þiddetini arttýrýyor. Fýrtýna da çýktý. Ama bizim olduðumuz yer ne fýrtýnadan ne de yaðmurdan etkilenmiyor. O anda içimden hüzünlü bir þarký geçiyor ve söylemeye baþlýyorum. Siyah dostum da ulumalarýyla bana eþlik ediyor... Ýkimiz de dertliyiz ve þarkýlarla unutmaya çalýþýyoruz derdimizi. Saat oldukça ilerledi. Artýk uykum gelmeye baþladý. Eve gitme zamaný geldi artýk sanýrým. Fakat yaðmur ve fýrtýna oldukça þiddetli. Benim için o kadar da problem deðil. Fakat siyah dostum bu yaðmurun altýna çýkamaz. Kalkýyorum... fakat o kalkmak istemiyor. Yaðmur ve fýrtýna onu korkutuyor... tekrar yanýna dönüp oturuyorum. Birbirimize sokuluyoruz ve yaðmurun dinmesini bekliyoruz. Saatler ilerliyor. Fakat yaðmur hala ayný þiddette yaðmaya, rüzgar ise ayný þiddette esmeye devam ediyor. Hava soðuk ama biz birbirimizi ýsýtýyoruz. Yaðmurun sesi ninni gibi. gözkapaklarým kapanýyor yavaþ yavaþ... Uyumamalýyým baþkasýnýn evininin balkonunda... ama kendimi tutamýyorum... gözkapaklarým kapanýyor......
þu anda o kadar huzurluyum ki... tatlý bir uykuya dalýyorum... þiddetli yaðmur, insaný iliklerine kadar dondururcasýna bir soðuk ve þiddetli fýrtýnaya raðmen mutlu bir þekilde... yanýmda siyah dostumla...