Bir hiç olmayý istediðim zamanlar vardý. Bazýlarý için hiç olmak, bünyeye aðýr gelen bir vaka olmasýna karþýn; benim, yegane hafifleme þansým olarak gördüðüm bir rüyaydý o zamanlar. Tüm sorumluluklardan kaçmak olarak yorumlanabilir ama benim için kurtuluþtu. Baþarýsýzlýðýn ve tatmin edilmemiþ arzularýn toplamýndan oluþan koca bir hiç gibiydim. Tüm geleceðimi üzerine kurduðum hayallerim elimden alýnmýþtý. Ben geleceksiz kalmýþtým. Bu da pek çok insaný yaptýðý gibi beni de nihilizmin sýnýrlarýnda dolaþtýrmaya baþlamýþtý. Aslýnda hiç de kýsa sayýlmayacak bir süre kendimi sýfýr olarak görüyordum. Ama bu sýfýr yeni, hiç kullanýlmamýþ anlamýnda deðil. Aksine uzunca süre kullanýlan ve iþlevini yitirmiþ bir pil gibi… Boþalmýþ, yýpranmýþ, kullanýlamaz bir sýfýr. Doðal sayýlar kümesindeki sýfýr bile benden daha deðerli gibiydi. O sadece toplama ve çýkarmada etkisizdi. Çarpmada ve bölmede bir hayli etkiliydi. Bir þekilde varlýðýný hissettiriyordu yani. Her þeyden ve her türlü ihtirastan kendimi çekmekle baþladým hiç olmaya. Belki de hayatýmýn en hafif günleriydi. Rüzgarda savruluyordum. Yakýn arkadaþlarým, tanýdýklarým, ailem beni ihtirassýz olmakla suçluyordu. Aslýnda kendi ihtiraslarýyla benim ihtiraslarým örtüþmediði için öyle söylüyorlardý. Benim için en iyi olaný benden daha iyi bildiklerini iddia ediyorlardý. Boþluðun verdiði huzur vardý bende. Denizi ve özellikle de engin çöl denizlerini seyrediyormuþ gibiydim. Uzun süre bakarsanýz unutmaya baþlarsýnýz. Araplarýn bir deyimi vardýr. Çölün hafýzasý olmazmýþ. Ben de unutuyordum, siliyordum daha doðrusu.

Her þeyi unutamýyor insan. Bazý dosyalar silinemez þekilde kaydedilmiþ benliðimize. Görmezden gelebiliyor insan ama silemiyor. Hiç haddim olmayan iþlere kalkýþmýþtým belki de diye düþünüyordum, nasip mefhumunu tamamen göz ardý ederek. Zaten ilahi olan bazý kavramlarý unutmam arttýrdý sýkýntýlarýmý. Bir engelle karþýlaþtýðýmda ya da baþarýsýz neticeler aldýðýmda tamamen þahsi hatalarým neticesinde karþýlaþtýðým bir durum olarak deðerlendirdim. Ezbere söylediðim nasip, kýsmet ifadeleri aslýnda anlamýný yitirmiþti. Mülk’ün bir parçasý olduðumu unutup, mülke sahip olmaya çalýþýyordum. Allah’ýn iradesini hayatýmýn tamamen dýþýnda býraktým, cüzi irademle karþýlamaya çalýþtým üzerime gelen her þeyi. Aðýr geldi doðal olarak ve ben de topundan sýyrýlmak istedim. Halbuki Allah’ýn benim üzerime doðumumla birlikte yüklediði sorumluluklar vardý ve beni uyarýyordu O. Unutmamam gerektiðini, aksi bir durumda karþýlaþacaðým yýkýmý. Hepsini söylüyordu. Ama ben bunu tamamen unutmuþtum. Kendime olan inancým, Allah’a inancýmdan daha aðýr bastýðý için tamamen göz ardý ettim.

Her þeyi baþarabilirim sanýyordum. Mutlak Galip’in olduðu yerde ona karþý olan herkes mutlak olarak kaybeder. Sadece yanýndakiler onun zaferinin nimetlerinden yararlanabilirler. Ben Mutlak Galip’i karþýma aldýðýmýn da farkýnda olmadým. Ebedi maðlup olacaðýmý ancak Mülk Suresi’ni okuyunca fark ettim. Sanki daha önce hiç okumamýþým gibi… Amerika’yý yeniden keþfetmek gibi… Ama insanýn kendine rakip olarak belirdiði varlýðý tanýmasý da çok önemli. Ben, rakip olarak diðer insanlarý görüyordum. Ama onlar da rakip olamazdý aslýnda bana. Onlar sadece kendi yaþam mücadelelerini veriyorlardý aslýnda. Bir çeþit nefsi müdafaaydý yaptýklarý. Kendi belirledikleri amaçlarla yaþýyorlardý. Pek azý aslýnda onlara verilen fýtrat üzerine yaþýyordu. Ben onlara imreniyordum ama onlar gibi olmamak fazla rahatsýz etmiyordu beni.

Hayatýn verilen anlamýndan baþka bir sürü anlam yükledim ona. Hepsi Freud’un dediði gibi nefsimi tatmine yönelik, aslýnda içi boþ ve tamamen dayatýlan bir takým amaçlar ve ideallerden müteþekkildi. Onlar küçük bir rüzgarla daðýlýnca, asýl anlamý yakalamamý, daha doðrusu fark etmemi saðlayan bir kaos yaþadým. Aslýnda üzerindeki yýðýnlar atýlmýþ ve ortaya çýkmýþtý ve benim o tarafa dönmem gerekiyordu. Sýfýr olmuþtum, tek baþýna. Hiçbir deðer ifade etmiyordum ve belirsizdim çoðu kez. Sýfýr deðilim þu an ama sýfýrý da býrakmadým yanýma aldým bana deðer katsýn diye…