Uyandýðýmda yine onu gördüm baþucumda. Her sabah olduðu gibi yine aðlýyordu. Ona dokunamýyordum, onunla konuþamýyordum ama aðladýðýný görebiliyordum. Aðladýkça yanaklarýndan süzülüp yere akan gözyaþlarý mavi kristal taneciklere dönüþüyordu. Ona asla yardým edemedim...Her seferinde kristaller boynuna kadar çýkýyordu. Sonra kayboluyordu Tagon. Ona bu ismi vermiþtim.
Bir kýþ sabahýydý. Gözlerimi açtýðýmda yine onu aðlarken göreceðimi düþünerek uyumuþtum. Oysa uyandýðýmda o yoktu. Korktum..O kadar alýþmýþtým ki; onunla konuþamasamda, ona dokunamasamda onsuz yapamazdým. Gözlerimin tenimi ýslattýðýný farkettim.Tenimden süzülen yaþlar yere yýðýlan mavi kristallere dönüþmeye baþlamýþtý. Yoksa artýk kimse benimle konuþamayacak ve bana dokunamayacakmýydý. Daha çok aðlamaya baþladým ve aðladýkça hareket edemediðimi, konuþamadýðýmý anladým...Kristaller boynuma kadar gelmiþti biraz daha aðlamaya devam edersem boðulup ölecektim.Ne yapmalýydým.Güzel þeyler düþünmeye baþladým belki korkudan süzülen gözyaþlarým durur diye ama olmadý.
Nefes alamýyorum...Nefes alamýyorum...
Uyandým ve rüyamýn etkisinden günlerce kurtulamadým. Sonra rüyamda gördüðüm ve ismini Tagon koyduðum þeyin bir anlamý olabileceðini düþünerek araþtýrmaya baþladým ve o efsaneyle karþýlaþtým.
Tagon çok eskilerde yaþamýþ bir kralmýþ.Ülkesinden kaçmak zorunda kalmýþ.Yanýna hayatta en çok sevdiði küçük oðlunu ve eþini alarak hizmetkarlarýyla birlikte bir gemiye binmiþ ve mavi sulara açýlmýþ.Bir gece çok derin bir fýrtýnaya yakalanmýþ gemileri.Gemi denizin üzerinde ikiye ayrýlmýþ ve tek bir yaný mavi sulara gömülürken diðer yaný dimdik kalmýþ ayakta.Oðlunu ve eþini o kazada kaybeden Tagon; birkaç hizmetkarý ile birlikte mucize eseri kurtulmuþ geminin dimdik kalan kýsmýnda.Tagon ömrünün sonuna kadar her sabah deniz kýyýsýna gelip akýtmýþ gözyaþlarýný mavi sulara.
Ýþte böyle bir hikayeymiþ.Aynaya her baktýðýmda maviye dönüþeceðimi düþünmek korkusu günden güne beni sarýyordu.Aðlamaktan korkuyordum artýk.Ýnsanlardan uzaklaþmaya ve onlarla konuþmamaya baþlamýþtým. Nedenini bende bilmiyordum.Annem sonunda pes etti ve maviliklerimden býktýðý için beni babamýn yanýna yani yurtdýþýna gönderdi.Orada tedaviye baþladým.Yaklaþýk bir sene sonra düzelmiþtim.Ülkeme dönerken uçaðým ve ben okyanusun mavi derinliklerine düþtük.
Evet bu sefer gerçekten uyanmýþtým.Herþey bitmiþti.Epeyde gecikmiþtim derse.Vazgeçtim okula gitmekten. Yýllar önce benim yüzümden çýkan o yangýn yine sardý tüm bedenimi.Okula gitmek yerine uzun zamandýr ihmal ettiðim konuþamayan, yürüyemeyen abimi ziyaret etmek için memleketime doðru yol aldým.