Devletçi Kapitalist
Çýkýþta eþi, dostu, ahbabý karþýladý. Ýki yüz elli bin Euroluk arabasýna bindi. Þoförüne baktý. Ýstanbul Masalý’ndaki Atlan erkekli gibi sessiz, sakin ve masum bir adamdý. Bir an dýþarý baktý: Þu ter kokan sýradan Ýstanbullular. Onu sorgulayan savcý da böyle ter kokuyordu.
Önüne döndü. Eþi elini sýktý. Üstünde geçen ay paris’ten aldýklarý elbise. Yüzünde tatlý bir gülümseme. Kulaklarýnda on bin dolarlýk bir çift küpe.
Yarým saat sonra araba Boðaz sýrtlarýndaki villa sitesindeki bir milyon dolarlýk evlerinin garajýna girdi.
Az sonra salondaydý. Sevenleriyle beraber. O burayý hak etmiþti. Bu sevgi baðý; ortamý. Ýþte daha iki ay evvel Maison’a poz vermiþlerdi sevgili eþiyle bu þöminenin önünde. Zevkle döþenmiþ ve tasarlanmýþ bu saray yavrusunda yaþayýp gidiyorlardý iþte.
Daha iki hafta önce yer almýþtý bir gazetede onunla yapýlan uzun bir röportaj. Orada Türkiye’de kariyer planlamasý yapmanýn gerekliliðinden bahsetmiþti. Gençler zamanlarýný çok boþ geçiriyorlardý. Þaraptan, resimden, giyim zevkinden ve enfiye kutusu koleksiyonundan bahsetti. Bu incelikleri ülkemiz büyük bir hýzla kaybediyordu. Türkiye’ye neden yabncý sermaye gelmediðini izah etmiþti bir ara.
Hoþ gazeteci kýz bir yakýn arkadaþýnýn anlama özürlü kýzýydý; çünkü kýz ne yapacaðýný bilmezken gazeteci olmaya karar vermiþti, ama olsun o davasýnýn adamýydý. Ülkemize yabancý sermaye gelmeliydi. Bunu anlattý.
O yýllardýr, gelen yabancý sermayeyi Türkiye’de tutmayý baþarmýþtý. Zordu bu ülkede yabancýyý tutmak. Adama sürekli yüksek kar sunacaktýn. Rekabetin “r” sine izin vermeyecektin. Rakip olacaklarý silindir gibi ezecektin. O 207 mi mu veriyor sen Megane verecektin.
Baktýn diþili çýktý rakip, bölge paylaþýmý yapacaktýn. Olmadý ürün çeþitleri arasýnda rekabeti kaldýracaktýn. “Bak ben bu üründe rekabet etmem sen de bunda etme diyecektin.”
Zaten alýcý belliydi. En büyük alýcý. Devlet! Yani üç kuruþ maaþla çalýþtýðýndan gardý düþük boksöre benzeyen memur veya bürokratý kolayca bulacaðýn bir vaha.Bulamadýn mý? Namuslu mu çýktý? Bilmem nereye sürdürür, ebesinin …neyse. Çýkardý böyle tipler ama baþa da çýkýlýrdý!
Fakültede öðretilen her þey yalandý. Kitaplar, þiirler, filmler. Serbest piyasaymýþ. Serbest olan tek þey rüþvet, iltimas ve sahtekarlýk be! Eðer kendisi yapmasaydý mutlaka bir baþkasý gelip yapardý. Yapar. Yapacak. Bu arabaya, bu eve o binecekti
Anlamýþtý ki dünyada uygulanan sistem her yerde ayný ve belliydi: Devlet yönlendirmeli piyasa ekonomisi. Yani devletin hangi þirketin ne karþýlýðý kar edeceðini belirlediði bir ekonomi sistemi. Ana lokmadan arta kalanlarý da birileri paylaþýyordu. Ta ki ana öðütücünün o küçük parçalar da aðzýný sulandýrýncaya dek.
Ýþte temsil ettiði yabancý sermaye: Neden soruþturmuyordu onca promosyonu? Neden demiyordu: “ Kardeþim ben bu karý dünyanýn hiçbir yerinde etmiyorum. Sen nasýl yapýyorsun?”
“Efendim biz “vur deyince öldürürüz” mü deseydi?”
Yabancý sermayeymiþ, ahlakmýþ, hukukmuþ. Yabancý sermaye hukukun olmadýðý yere gelmezmiþ. Ulan kadim Roma’dan beri kabul edilen her türlü hukuk kuralýný iðfal etmeden bu kadar kar edemeyeceðimizi düþünemez mi bu herifler? Bu kadar kar baþka türlü mümkün mü? Altýn madeni mi iþletiyoruz?
“Sinirlenme” dedi kendi kendine. Feng Shui mi yapsaydý, Tai Chi mi? Yoksa namaz mý kýlsam diye düþündü. Sol memesinin altýndaki cevahir sýzladý. “En iyisi Koç Amerikan hastanesini aramalý. Belki” diye hayal etti “yabancý sermayeli ilaç þirketlerinden biri vicdan için bir ilaç geliþtirmiþtir; Viagra gibi.”