“Var mýsýn” diyorsun bana Henüz son savaþýmýzýn enkazlarýný toplayamamýþken. “Benimle yeniden baþlamaya var mýsýn” Yeni bir savaþa yetecek kadar ne mataramda su kaldý sevgili ne de güç.Birimizden biri tükenmeden bitmeyecek deðil mi bu savaþ.Yeterince incitmedik mi birbirimizi yeterince yaralamadýk mý ve her seferinde yaralarýn kapanmasý daha uzun zaman almadý mý.Daha ne kadar kanlý gözyaþý dökmemiz gerekiyor sevgili daha ne kadar…


Böyle olmamalýydý.Bu cümlenin ardýndan “keþke” diyeceðimi sanýyorsun deðil mi?Demeyeceðim iþte o kelime girmeyecek bir daha hayatýma.En azýndan bu iliþki keþkelerin ardýnda saklý kalmayacak

.Seni ilk gördüðüm zaman yüzümde saklayamadýðým gülümsemeyle“Ýþte bu “dediðimi anýmsýyorum. “Ýþte bu ömrümü geçireceðim insan” Ömür ,sandýðýmýz kadar uzun deðil mi yoksa.sevgili.Bir düþ kadar belki…Doðru ya bir düþü yaþadýk seninle ama bir düþle ne kadar yaþanabilirdi ki ,belki bu yüzden bir kedi yavrusu gibi ensemden tutup gerçeðin içine býraktýn beni…Sende bilirsin düþle gerçek sevmez birbirini.Düþ ne kadar pembeye boyasa da gökyüzünü,gerçeðin bir damla siyahý griye dönüþtürmeye yeter her yeri.

Güzel bir düþ olarak kalabilseydin sevgili...


Cezmi Ersöz’ün yazýsýný okumuþtum ayrýlýk cümlelerinin havalarda uçuþmasýndan hemen sonra .Sanki sana söylemek istediðim tüm cümleleri anlatmýþým ,o kaleme almýþ tuhaf bir benzerlik.


“Sana kýzmýyorum ,seni anlýyorum,bu bana çok acý verse de…Sana kýzmýyorum benim öfkem hayata…Nasýl bir hayat ki bu öfke ,sevginle güvenini birbirinden böyle acýmasýzca ayýrmýþ? Nasýl bir hayat ki bu deliler gibi sevdiðin birine çok isteyip de bir türlü güvenemiyorsun?Onu ne kadar sevsen de bir gün seni hiç beklemediðin bir anda býrakýp,çekip gidecek diye korkuyorsun.Bu korku,bu güvensizlik yüzünden güçsüzlüðünü,zaaflarýný,sularýn altýnda yýllardýr gizlenmiþ duran halini gizliyorsun ondan.O orada öylece dursun istiyorsun;sularýn altýnda,üzerinde can çekiþen düþleri,üþümüþ kenetlenmiþ elleriyle,kapalý gözleri,o soluksuz kalmýþ yüzüyle dursun orada…yýllardýr kimsesiz býraktýðýn,bir kez olsun yanýna uðramadýðýn o halini en sevdiðin insandan saklayýp duruyorsun.Çünkü kimi sevsen çekip gitmiþ,kimi sevsen hayat geçmiþ önüne.Yýllar sevgini alamamýþ senden,ama güvenmek güvenip biriyle her þeyini paylaþmak iþte hayat bunu almýþ elinden.Sevgin bu yüzden hep tek kanatlý bir kuþ gibi kalmýþ.Güvenmeden de olur,sevince her þey olur sanmýþ,uçmak istemiþ ama uçamamýþ”


Belki bu sevmiþtin ama güvenmemiþtin.suyun altýndaki yüzünü bir düþ kadar kýsa bir süre göstermiþ ve tekrar suyun altýna gömmüþtün.Kendini saklarken sevgilerini de saklamýþtýn Nilüfer’in þarkýsýndaki gibi “Hatalarýmla sev günahlarýmla sev beni olduðum gibi sev “diyordun durmaksýzýn.Oysa sevdiðim beni bir mucize olduðuna inandýran halini korunaksýz , savunmasýz olmamak adýna derinlere gömmüþtün.Bir tek sen uyurken gizlice açýða çýkýyor bana gülümsüyordu.geceler boyu uykusuzluk çekiþim seni izleyiþim o haline özlem duyuþumdan.Uyurken maskesini çýkarýyor insan kimsenin görmeyeceðini umarak.Belki bu yüzdendi sen uyurken defalarca gitmekten vazgeçiþim…



“Tren istasyonlarýnda dönmeyeceksen arkana bakmayacaksýn,peronlarda arkana bakarsan eðer ardýndakine hep umut verirsin” derler.Peronlarda ardýna bakmayý adet edindin bana da beklemek düþtü döneceðin aný beklemek.Ben bekliyordum sen geliyordun.Þaþkýnlýðým belki bu yüzden bana ardýma bakmamayý öðrettiler giderken bakmadým ne son kez görmek için ne umut vermek adýna bakmadým.Yaþadýðýmýz her aný bir bavula sýkýþtýrýp sana býraktým…Anlamadýn


Þimdi bana yeniden var mýsýn diyorsun sevgili,belediye enkaz halindeki bu aþka oturma izni vermiyorken sana güvenip yeniden yerleþmemi istiyorsun.Üzgünüm sevgili ben yokum ne þimdi ne daha sonra, içimdeki çocuklarýn susacaðý ,güvensizlik denizinde boðulacaðým yaþamýnda yokum.

Anladým ki ben sana çokum…