Her şey bir zamanlama sorunuydu aslında. Sabah 06:14’tü ve yeni girmişti eve. Sokaktayken birkaç kediden başka yaptığının farkına varacak şahit yoktu. Ne mi yapmıştı? Sokakta çocuklara renkli balon satan düş satıcılarının balonları akşam sakladıkları depomsu koruluğa girip hepsini çalmıştı. Çünkü çocuklar sabah kalkıp balonlarının sönmüş olduğunu görünce ağlamayı küçük yaşta öğreniyorlardı. Bu tür bir “düş kırıklığı” onlar için bile çok ağırdı. Onun için hepsinin içine parlak, renkli, küçük şekerli çikolatalar koyarsa öbür sabah kalktıklarında sönmüş bir balon yerine küçük bir şekerimsi çikolatayla karşılaşacaklarını düşündü. Ve şekerimsi çikolata olduğunu tadarak anlayacaklardı hemen. O küçük parlak, renkli şekerli çikolataların dayanılmaz bir cazibesi vardır o yaşlarda. Daha sonra zaman kimi insanlar için bunun yerine başka objelere “caziplik” yükler ama onlar için zaman daha geçmemiştir.
     Son balonu yavaşça indirip içine küçük, parlak, renkli şekerimsi çikolata konmuş bir şekilde şişirirken hava soğuk olduğu için ağzından vermekte olduğu hava biraz buharlı çıkıyordu. Ve odasının kapısının altından, içeride uyanık birinin olduğunu destekleyecek bazı sesler dışında, ışık süzülüyordu dışarı doğru. Işık demetlerinin dibinde zile basmak üzere bir sokak çocuğu vardı. Korulukta onu balonları alırken görmüş ve eve kadar takip etmişti. Suçüstü yakalayıp(?) onun düşlerle oynayamayacak kadar para kazanmak zorunda olduğunun öcünü almak istiyordu. Evet acı gerçek şu ki bu ve benzeri çocuklar çalışmak zorundaydı. Şöyle demişti çocuk adama kapıyı açtırdıktan sonra:
 Tüm balon alacak çocuklara içinde şekerimsi çikolata olduğunu onun için o çikolatalara çabuk ulaşmak için balonları patlatmaktan başka hiç bir şey yapmaları gerekmediğini söyleyeceğim.
     Şöyle bir avantajı olduğunu düşündü adam: kim bir sokak çocuğunu, hele lunaparkta doyasıya eğlenmesinin son ayağı olan balonu aldırmışken dinler ve önemserdi ki?
     Artık biliyorsunuz yanınıza gelip balonun içindeki küçük, parlak, renkli şekerimsi çikolataların hikayesini anlatan sokak çocuğunun söylediklerini. Ya da başka bir deyişle:
 Bir kutu “selpak” alır mısınız?