Herkesin kimliği geri geldi. Getirip teslim etti jandarma diğer üç kişinin kimliğini ama benim kimliğim gelmedi. Otobüsün yoluna devam etmesi gerekiyor ama edemiyoruz. Huzursuz olmaya başladı yolcular. Gözler üzerimde hissedebiliyorum..Yavaş yavaş bende de başladı huzursuzluk. Oysa otobüs durana kadar sendeydim ben. Hatta içeri giren ilk Jandarmayı görene dek.

..Anahtarımla açıyorum kapıyı. Sen içerdesin ama,kapıyı kendim açıp giriyorum içeri. Kavgalarımızdan sonraya denk düşüyor genelde eve kendi anahtarımla girişim. Oysa hep evde oluyorsun o vakitler. İşte yine evdesin.Salonun ortasına oturmuş bir şeyler kırıyorsun. Daha yeni başlamışsın bu işe belli. O kadar da beceriksizsin ki, bu işi gelişime denk düşürmüşlüğün apaçık ortada. Ve o kadar çok şey kırdın ki içimde, şimdi kırdıklarının lafı mı olur? Konuşarak hiçbir şeyi çözemeyen iki kişi olup çıkmışız. Ellerimiz birbirimize kalkmalarda.. En sevdiğim müzikleri içinde barındıran kasetlerimi kırıyorsun. Rafda senin kasetlerinin altında duruyorlar.Yani elini attığın zaman eline ilk gelecekler bunlar değil. Bana ceza verme konusunda aşıyorsun kendini ne yazık, aşka katkılarınla değil...

Daha da tedirgin olmaya başladı yolcular. Hele yanımda oturan amca oflamaya bile başladı. Yanımda oturuyor oluşunun başına bir iş açacağından tedirgin. İşte o an anladım dakikaların bazen nasıl saatlere denk düştüğünü. Neyse ki Jandarma kapıda beliriyor. Adımı bağırarak sertçe “..kim?” diye sesleniyor. Elimi kaldırıp “Ben..” dediğim anda bütün başların, bakışların üzerime çöktüğünü hissediyorum daha ağırlaşmış olarak. Bana bir şey söylemeye gerek duymadan uzatıyor kimliğimi. Otobüsten inmeden özür diliyor ama yolculardan ”..Beklettik.İyi yolculuklar..” Yanımdaki amcaya inme inmeden yolumuza devam ediyoruz tekrar..
..Huzur.. Ne zaman yanıma yöreme uğrayacaksın?..