Televizyonda; bazı kahramanlar(!) için söylenen “Türkiye Seninle Gurur Duyuyor!” sözlerini duyunca çok kötü oluyorum.Hiç kimsenin, benimle gurur duymadığı ve asla duymayacağı gerçeği, gelip oturuyor omuzlarıma. Kendimi âciz, amaçsız ve milletimiz için hiçbir şey yapmamış gibi hissediyorum.

Oysa ben bir eğitimciyim. 28 yıl ilkokul öğretmenliği yaptım. 15 yıl köylerde çalıştım.Tek öğretmenli bir okulun hem müdürüydüm, hem öğretmeniydim ve hem de hizmetlisiydim. Hem de yıllarca. Okulumun yakacak ihtiyacının bir kısmını, öğrencilerimle birlikte dağlardan topladığımız kozalak, çalı, çırpı ile sağladım. Okul bahçesinin çitini kendim onardım.Badanasını kendim yaptım. Okulun temizliğini, yine öğrencilerimle birlikte sağladım. Ödeneği olmayan bir okulun kırtasiye masraflarını ben karşıladım. Okulun ihtiyaçlarını karşılamak için, varlıklı kişilere el- avuç açtım. Dilencilik yapmakla eleştirildim. Kermesler düzenledim.

Türk Milli Eğitiminin amaç ve ilkeleri doğrultusunda, Atatürkçü öğrenciler yetiştirdim. Onlara vatan, millet sevgisini aşıladım. Çalışkan, üretken, dürüst bir vatandaş olmaları için, elimden gelen gayreti gösterdim. Bir kış günü düşüp, bacağım alçıya alındığında; koltuk değnekleriyle 15 gün okula gittim.Tek öğretmen olduğum için, istirahat bile edemedim.

Ama; banka dolandırmadım.Vergi kaçırmadım.Yurt dışına kaçıp, kırmızı bültenle aranmadım. Naylon fatura düzenlemedim. Bankaların içini boşaltmadım.

Şimdi bir emekliyim. Ne zaman yaptığım öğretmenlikle gurur duyacak olsam; “Türkiye Seninle Gurur Duyuyor!” sesleri yankılanıyor kulaklarımda.Türkiye hiçbir zaman benimle ve benimle gibilerle gurur duymadı, duymayacak. Bunu biliyorum. “Acaba “ diyorum, “Ben nerde yanlış yaptım? Türkiye benimle neden gurur duymuyor?”

Bu sorunun yanıtını bir türlü bulamıyorum.