Aþký bulmak o kadar zor ki! Ne zaman nerde bulacaðýmýz meçhul. Ne olurdu ben de o yüce duyguya eriþebilseydim! Ýçimde yanan koskocaman bir alev var ve her geçen gün canýmý acýtmaya çoðalarak devam ediyor.
Þöyle bir etrafa bakýyorum; bir çok insan mutlu. Yüzlerinde derin bir tebessüm, gözlerinde kendimde görmediðim bir ýþýltý.Ýmrenmemek elde mi...! Kýskanmak deðil bunun adý! Yoo o kadar art niyetli deðilim. Ama ne bileyim iþte bir özlem belki de.
Bazý duygular vardýr anlatamazsýnýz, yaþamanýz gerekir. Aþkýn tanýmýný yap dedikleri zaman bir þey diyemiyorum. Çünkü yaþamadým. Genel tanýmlara baðlý kalmak hoþuma gitmiyor. Çünkü bence aþkýn suyundan bir kere tadan; deli divanedir yanan ateþtir ve tanýmý olamaz. O kadar basit deðil...
Kaldý ki sevgi; aþktan daha yüce bir duygu. Aþkýn belli bir süresi vardýr ya da bir geçiciliði...Halbuki sevgi uzun süre yaþanmýþlýða baðlý. Tabi doðru yaþamayý ve doðru hissetmeyi bilirsek!
Ýstiyorum ki; aþk denilen muamma beni de bulsun ve alsýn götürsün bulutlara... Sonra yaðmurlarla yeryüzüne inelim ve ýslanalým delice...Islanmaktan usanmayalým, bakmayalým yarýna. O anýn tadýný çýkararak aþkýn büyüsüne kapýlalým ve bizi hiç terketmemesini saðlayalým! Kendimizi teslim etmenin rahatlýðý ve iç huzuru bizi yaþama daha çok baðlasýn.
Son olarak diyorum ki;aþký yaþamayý bilmeyenlere:
Yýpratmayýn onu! O hýrpalanmamalý...ve zaten
Aþk layýk olanda kalmalý...