Kilitlenen kalemimle yazıyorum şu anda. Hayat bazen bir tokat, tokat hafif kalır öyle bir sille indiriyor ki.. Alt üst oluyor insan..Dünyanın gözbebeklerinden diye adlandırılan boğazın ortasında dahi o deniz,o gökyüzü cehennem gibi görünüyor gözüne.
Bu pırıl pırıl nisan akşamüstünde,Beşiktaş-Kadıköy vapurunun yarı açık katında sigaramı tellendirirken, yaşlı bir amca çıkıyor merdivenlerden. Bej rengi pardösüsü,kareli gömleği ve el örmesi süveteriyle İstanbul'da gün gördüğü her halinde belli. İlk anda içimi ısıttı ve hatta eczacı dedeme benzettim amcayı. Uzun zamandır ihmal ettiğim dedeme. İçim de buruldu tabii.. Amca heybetli mi heybetli; uzun boylu, iri yapılı,bunlara tezat pamuk saçları var görünümünü yumuşatan.
Sağlam adımlarla yürürken,etrafında şöyle bir kolaçan etti. İlgimi çekmişti benimde hali. Yanıma doğru yaklaşınca elinde çocukken oynadığım frizbilere benzer sarı plastik bir şeyin olduğunu gördüm. Bilincim algılamak istemedi, frizbiyi ve içinde duran ufak kalemleri;"Kilitlenen Kalemleri"
Tabi ki bu " eski bir İstanbul beyefendisi "diye adlandırılan kişilerden olan amca onlardan olamazdı. Mağazalarda on milyona ama onlarda iki milyona satılan,eşyaların satıcılarından olamazdı!
Amca biraz daha ilerledi,ve yarı açık katın en sonunda yüzünü bizlere dimdik dönerek konuşmaya başladı o tok sesi ve net Türkçe’siyle: "Sayın yolcular,özellikle bayanların tercih ettiği,küçük ama büyüyen,kırtasiyelerde iki fakat onda bir milyon olan,çeşit çeşit renklere sahip.."kalemlerini anlatmaya başladı bize.
Ses boğuldu, boğaz karardı, boğazım düğümlendi.. "Taş" oldum," kaya" oldum.Deniz yarılsa veya martılar saldırsa da "yok" olsam dedim.
Otomatik ve şuursuz hareketlerle çantamdan iki milyon bulup, göz göze gelmekten kaçınarak uzattım parayı. Biri siyah,biri parlak sarı iki kalem aldım kendime. "çok hoş bir tesadüftü,tam aradığım şeydi, çok da ihtiyacım vardı "edasını takınmaya çalışarak ama gayetten başarısız olarak aldım kalemleri..
Nasıl başladım yazmaya,nasıl indim vapurdan ve iskelenin önündeki bu bankta nasıl yazmaya devam ediyorum bilmiyorum.Kara delik oluştu zamanda kocca,kocca bir delik oluştu adeta.
Sanırım ömür boyu saklayacağım sarı kilitlenen kalemimle yazıyorum şu anda. Birazdan kalkıp, yürümeye başlayacağım ve hiç olmamış gibi devam edeceğim her şeye.Şoförle, esnafla konuşacağım, pazarlık edeceğim, belki de sudan bir sebepten kavga bile çıkartacağım.
Ne yapılması gerekli hiç bilmiyorum.Kendimi ufacık hissediyorum. Ama etrafımızda, hepimizin etrafında görmezden gelmememiz gereken kilitlenen hayatlar var. Ama çözümün onlardan "kalem almak" olmadığını biliyorum.Bir ruh gerekli.. hepimizin ruhu ,enerjisi,inancı gerekli çözüm için.Üç maymun psikolojisini bırakıp,gerçek anlamıyla“ insan ”gibi;düşünerek, konuşarak,hayatla inatlaşarak yaşamaya başlamak gerekli..