Ay güneşin ışığını yansıtır. Kalemim de gönlümdeki sevdaları.
Güneş ışığı çok güçlü, çok sıcak. ayışığı mat ve serin. Ayın gücü yetmez, gün ışığının tümünü yansıtmaya. Kelmimin de gücü yetmiyor, gönlümdeki fırtınaların, sevda ateşinin tümünü yansıtmaya.
Gözlerin öyle büyülü, öyle etkili, öyle çekici ve yakıcı ışınlar yayarlardı ki, her bakışımda gönlüm pervane kesilir, kaşların ve gözlerin arasında bir kazazede gibi çırpınıp dururdu.
Gözlerine bakmaya doyamadım. İpek saçlarını okşamaya kıyamadım.
Karşımdan her gelişinde sevdanla intihar eden gönlüm beyaz güllerden halılara dönüşür, mermer beyazı ayakların incinmesin diye, yollarına serilirdi.
İlahi bir iradenin doğal notalarla bestelediği sesin, kul yapısı bestelerin en güzelinin bile çok üstünde, içime işleyen, beni sarhoş eden nağmelerle doluydu.
Durmadan dönen dünyanın kamburunda bir hayal olduğumuzu bile bile, güzel gözlerinin, ipek saçlarının, bestelenmiş sesinin esiri oldum.
Sen yanımdayken umutlarım vardı. Beklerdim. Beklediğimi bilirsin, geç de olsa gelirsin diye..
Benim için varlığın cennet, yokluğun cehennemdi.
Kaldırımları adımlayan güzeller yağmurundan gönlüme sızmış bir damla, başka dünyalardan gelmiş, konuşan, gülen, yürüyen, canlı ve nadide bir çiçektin.
Seni bilmeden koklayan deli gönlüm yandı, yandı....
Sonra yine büyülü, başka düünyalara gittin.
Hem de dönmemek üzere.
''Dönülmez akşamın ufkundayız, vakit çok geç...'' artık.
Tükenmiş umutlarla dönmeni bekliyor, belki bir gün karşılaşırız, diye hayallere kapılıyorum.
Dumansız ateşlerin görünmez alevleri arasındayım.
Biliyorum.
''Sen hep beni mazideki halimle tanırsın,
Hala bilirim aşk ile sever, kıskanırsın...''
Sensizlik zor. Sensizlik dayanılmaz.
Sen gelemiyorsan, ben gelirim.
Söyle.
Neredesin sen?

Mehmet Nacar
(Neredesin Sen'den)