Azaltmak istiyordu toprağın yükünü ölümle;
Bu ruh, bu bedende, bu sıkışıklığa isyan eder oldu.
Önceleri sessizce, yavaş yavaş, sonra zamana kaptırdı kendini..
Kendi kendini kovalamaya başladı.
Koştu..düştü..dizleri kanadı..kana kana sevdi..
Kahkahalarla güldü; mutlu oldu.
Buram buram yandı; acı çekti.
Kabukları iyleşmeden tekrar kanattı.
Öğrenemedi! Hızlı yaşarken de ömür tükeniyordu..
Amacı neydi? Varlığın sınırına yaklaşmak mı? Sınırları yok etmek mi?
Ruh özününü kirletmeyeceğine söz vererek gelmişti hani..
Hayır! Bu ömür, bu ruh macerası bir an için göründü..
Bir şimşekti çaktı sanki ve kayboldu söndü!
