Canım Arkadaşım...)) Arkadaşımla farklı görüşlerde olmamız birbirimizi sevmemize ve saygı duymamıza asla engel değildir, olmamıştır da….

O’ nunla yıllar önce, Trabzon’da aynı sınıfı paylaştığımız bir dershane de karşılaşmıştık... Ben Trabzon’daydım ama, arkadaşım Karadeniz 'in şirin illerinden biri olan Artvin’den Trabzon’a sırf kurs için gelmişti. Görev nedeniyle Trabzon’da olan dayısının yanında kalıyordu...

İkimiz de bir kutbun zıt iki ucu gibiydik...

Sempatik ve espirili konuşmaları ve davranışları hoşuma gidiyordu... Mizah yönü güçlüydü... Ben de ondan farklı sayılmazdım...)) Duygular karşılıklıdır daima... Birbirimize karşı her konuda saygı ve sevgi duymuştuk... Sınıfımızdaki diğer bayan arkadaşlarımızla beraber güzel bir grup oluşturmuştuk...) Aramız da yaptığımız espirilerden asla alınıp kırılmazdık...

Kurs bitip de birbirimizden ayrıldığımız zaman da devamlı mektuplar, kartlar sevgimizin, dostluğumuzun yazılı şahitleri olmuştur...

Yıllar sonra arkadaşımla en son üniversite ortamın da karşılaşmıştık... Arkadaşımla beklemediğim bir zaman da karşılaşmış olmam, anlatılamaz müthiş güzel bir duyguydu... Dershanede ki gibi üniversitede de harika güzel günlerimiz oldu... Uzun bir süre bir arada olmak fırsatımız oldu...

Sevgimizin hiç eksilmediğini, dostluğumuzun sapasağlam durduğunu görmek çok güzeldi... Bunun en büyük sebebi; birbirimizin, farklı görüş ve yaşayışlarımıza saygılı ve töleranslı davranmamız, hiçbir art niyet olmaksızın birbirimize güvenip, menfaatsiz sevgi sunmamızdı...

Üniversite bittikten sonra da, sevdiği insanla evlenip Ankara’ya yerleştiler... Bir de kızları olmuştu... Özel günlerde telefonla görüşüyorduk... Mektup ve kartların yerini telefon almıştı... Bir süre sonra, çalışmaya da başladı...

Bir gün, birkaç günlük bir (havalı tabanca ve tüfek) atıcılık müsabakası için grupla Ankara’ya gittik... Bazı terslikler nedeniyle, bir türlü yüz yüze görüşmemiz nasip olmadı... Son anda kaldığımız yer değişmişti... Arayıp haber vermek istedim, beni eski kalacağımız yerde görmek için evinden çıktığından ulaşamadım... Malum, o zamanlar da henüz cep telefonları piyasada yoktu...

Trabzon’a döndükten sonra da uzun süre görüşmelerimiz oldu.. Genellikle arayan hep ben oluyordum…

Sonra nasıl oldu, nedendir, irtibatımız koptu...
Şimdi neler yapıyor, nerelerdedir bilmiyorum...
(Hala daha Ankara’da olduğuna eminim.)

Yıllar sonra bir gün, bende ki telefonunu aradım birkaç defa…Ulaşamadım...
İşin ilginç tarafı; telefonuma cevap veren hanımla, arkadaşımın kimliği aynıydı... Ancak tek farkı; memleketi ve eşinin kimliğiydi... Anlayacağınız aradığım kişi ile, bana telefon da cevap veren kişi aynı değildiler...

Beni unutmadığına eminim. Çünkü; ben de onu hiç unutmadım.

Kendisini yoğun iş temposu ve hayat gailesine kaptırdığına eminim. Bir gün kısmette varsa, inanın mutlaka karşılarız...))

Dostluklar daima bakidir... Asla yok olmaz… Araya yıllar, mesafeler hatta engeller de girse, daima aynı sağlam ve sıcaklık da kalacağına eminim... Bunda tecrübelerimle sabitim.)

O’nu her zaman çok sevdim...Yüreğimin en nadide köşelerinden birin de daima duruyor... Ara sıra bana muzip muzip bakıp gülümsüyor... Ben de ona gülümsüyorum...)))
Canım arkadaşım, seni seviyorum...) Seni özlüyorum... Nerelerdesin...?! Beni ararsan, hala bıraktığın yerdeyim... Gel de bul beni!...

Canım benim,

Yüreğimin neşesi,

Gönlümün eğlencesi,

Dostluğumun sesi..

İyi ki tanımışım seni..

Anılarım da, albümlerim de, gönlüm de yer aldığın için çok şanslıyımJ)))))))..

Bir gün yine karşılaşmak, sevgi ve dostlukla kucaklaşmak ümit ve temennilerimleJ)))…

“Senin başının tatlı belası” J)))))))



22.07.2004-TRABZON